Karel Prior

Vrij snel, nadat ik in 1962 bij de Avro begon als regisseur-

producer, regisseerde ik ‘Club Domino’. Een programma

in de setting van een nachtclub waar Franse vedetten,

begeleidt door een combo, het piepkleine ronde bühnetje

bespeelden.

      Frankrijk was populair.

      Wie jong was (of zich zo voelde), rookte Gauloises, hing

      visnetten aan het plafond, dronk wijn en kroonde de lege

      flessen met kaarsen.

      Meisjes leken allemaal op Brigitte Bardot en zongen, in de

      armen van het Franse chanson met een onweerstaanbare

      blik in het ‘oeil de biche’, het lied van de liefde.

      We luisterden zwijmelend naar Patachou, Piaf, Bécaud,

      Gréco, Mouloudji, Aznavour, Brassens.... en de nieuwe held,

      de tomeloze, Franstalige Vlaming, Jacques Brel.

      Een performer die ons overrompelde, met teksten die

      we zo scherp en zo zacht, zo vlammend en zo strelend, zo

      ontroerend en zo cynisch, zo poëtisch en zo rauw, niet

      kenden. Taal die het gezag beschimpte als Nietzsche, die

      overdonderde als ‘de Lautréamont’, kwetsbaar was als Rilke,

      pijnlijk als de liefde, zoet als de hoop.

      Brel, die als geen ander een relatie had met de camera.

      De camera keek niet naar hem, hij keek via de camera naar

      jou. Z’n melancholische ogen maakten je week, z’n spottende

      ogen maakten je vrolijk, z’n verleidelijke ogen maakten je

      verliefd, z’n hongerige ogen maakten hem begeerlijk.

      Onweerstaanbaar, liefdevol en genadeloos.

Karel Prior was de producer van het programma.

      Als roemrucht radioproducer midden jaren 50 van Vara’s

      ‘Showboat, was hij in 1957, met veel kabaal, overgesprongen

      op de ‘Bonte Dinsdagavondtrein’ van de Avro.

      Een overstap die de omroep deed schudden.

      Bij de Avro hielden ze niet van de Vara. Dat waren rooie

      rothonden. Het wegkopen van een prominent uithangbord

      was voor de Avro een succes van jewelste.

      De Vara was woedend. Karel was een verrader.

      Karel zelf, hield wel van een relletje.

      Bovendien was hij een geboren intrigant, die controverses

      makkelijk koppelde aan succesvolle marketing van het merk

      Prior en dat, lang voordat marketing een woord was met

      betekenis.

      Samen gingen we elke maand een week naar Parijs om een

      aflevering “Club Domino’ voor te bereiden.

      Dat was geen straf.

      Karel was een gezellige man om mee op pad te gaan.

        De structuur van de publieke omroep was gebouwd op

        rangen en standen. Als juniorregisseur werd ik aangesteld

        in klasse 9. Een lastige positie als je reisde met iemand uit

        klasse 11 of 12, de klasse van Prior. We vlogen met hetzelfde

        toestel naar Parijs, logeerden in hetzelfde hotel, aten in

        dezelfde restaurants, reden in dezelfde taxi, maar kregen om

        die kosten te dekken verschillende dagvergoedingen.

        Ik denk dat ik 35 gulden per dag kreeg en Karel zo’n 30%

        meer, 45.

        Karel leefde er graag goed van. Hij was een rommelaar en een

        ritselaar met een charmante lach, soms gecombineerd met

        een klein zoet samengetrokken mondje en melancholieke

        blik.

        Ik kende Parijs, hield van de stad. In 1958 was ik er naar toe

        gegaan om op het Institut des hautes études

        cinématographiques, IDHEC film te studeren.

        Toen er een regisseur moest komen voor ‘Domino’ moet Karel

        gedacht hebben laat Bob ’t maar doen. Hij weet in elk

        geval waar die stad ligt.

        De kosten in zo’n week lagen altijd hoger dan door de sejour

        gedekt kon worden. Karel informeerde bij mij met enige

        regelmaat, wat ik nog in de portemonnee had.

        ‘Niks’, zei ik dan. Niet zo gek met een salaris van zo’n

        400 gulden per maand.

        Onder het kopje ‘bespreking artiest’, had Prior een methode

        ontwikkeld om de kosten enigszins in de hand te houden.

        Werkbesprekingen met een manager of met een

        vertegenwoordiger van een agency werden bij voorkeur

        gepland rond lunch of diner, waarbij Karel er als vanzelf-

        sprekend vanuit ging, dat de rekening werd betaald door

        manager of agent en dat hij het stoffelijke bewijs van het

        etentje meekreeg ter declaratie.

        Het was een absurd kat- en muisspel met de declaratie-

        ethiek, om te zorgen dat je er niet zelf bij inschoot.

        ’s Avonds bezochten we voorstellingen, overdag behalve de

        incidentele lunches en etentjes met managers en

        impresario’s, werkte ik één of twee dagen met de vedette aan

        het programma.

        Tussendoor waren er wel middagen waarop tijd geen haast

        maakte en we ontspannen ergens op een terras wat dronken

        en babbelden.

        ‘Bob’, zei Karel, ‘Siebe (van der Zee) en Ger (Lugtenburg)

        denken toch dat we hier maar een beetje lopen te niksen en

        op kosten van de Avro feestvieren. Snappen niet dat dit

        gewoon hard werken is. Van Siebe begrijp ik ’t nog wel, maar

        Ger moet toch beter weten’!

        Daarna werden de glazen opnieuw gevuld en werd mijn nog

        zeer jonge en zijn zeer ervaren leven nog eens doorgenomen.

        Karel’s declaraties werden gecontroleerd door directeur Siebe

        van der Zee zelf. Tussen die twee was wel enige animositeit.

       Siebe als ‘onkreukbare’ sportman had niet veel op met Prior

        de rommelaar. ’t Wantrouwen was altijd aanwezig.

        In zo’n weekje Parijs was Karel een gezellige metgezel. Hij

        babbelde veel en graag. Schepte op over zijn veroveringen en

        toonde een zekere onbezorgdheid tegenover zijn directeur.

       ‘Bob’ zei hij, ‘ze kunnen me niks maken, we weten allemaal

        teveel van elkaar’.

        Wat ze dan van elkaar wisten bleef onduidelijk, temeer ook

        omdat ik er niet naar vroeg, noch in geïnteresseerd was.