Heerlijk eerlijk Heertje. (2)



Naar aanleiding van de uitzending van 20 februari

kom ik nog een keer terug op het programma van  

Raoul Heertje. (column 17.1.’09)

Het grote misverstand in het programma is, dat er

niet één werkelijkheid bestaat en dat alles manipulatie is.  

De televisie-esthetiek: het licht, het decor, de aankleding,

de taal, zijn vormgevingselementen die verwachtingen

scheppen en de afspraak met de ontvanger aangaan,

duiden of bevestigen.

De beeldgrammatica manipuleert door keuzes van uitsnedes  

en overgangen, het oog en daarmee het hart.  

Heertje’s programma is niet de werkelijkheid achter de  

afgesproken werkelijkheid; het programma is Heertje.

Was het de zoektocht naar een gedefinieerd idee, dan

zou het team de ideeën kunnen toetsen aan de definitie.  

De definitie is Heertje. Een bijzondere man, die zich niet  

langer wenst te verbergen achter een grap, maar die

zichzelf als kwetsbaar, onzeker, nieuwsgierig mens  

onbewust tot inhoud heeft gemaakt.  

De redactievergaderingen die aanvankelijk een nogal

manifest deel waren van het programma, zijn inmiddels

geminimaliseerd. De spaarzame shots die daarvan nog

gebruikt worden, laten Heertje aan het woord en tonen

een nogal radeloos team dat niet de indruk maakt Heertje

nog te kunnen volgen.

De aflevering van gisteravond begint met Heertje in de

biechtstoel. Eindeloze confessies in jumpshot-diarree.  

Mijn aandacht verflauwde. Van een rondje zappen werd

ik ook niet vrolijker. Terug naar Heertje.

En toen zag ik iets dat mij deed denken aan de schok die

Monty Python veroorzaakte begin jaren 70. Wat ik zag

was eigenlijk nog beter omdat hier de werkelijkheid en  

de groteske ongeëvenaard op elkaar botsten. Heertje

interviewde Harry Mens waarbij hij niet alleen de vragen

stelde maar op basis van eerdere interviews ook de

antwoorden gaf. Zelden zo’n mooie ontluistering gezien als

in het gezicht van Mens. Z’n enkele opmerkingen om quasi  

leuk te anticiperen sloegen dood op z’n kwaaie kop en de

hulpeloosheid van z’n taal.

Geniale televisie met een afscheid in het café dat ontroerde

door Heertje’s onbevangenheid en Harrie’s  

ongemakkelijkheid.  

De afsluiting in de biechtstoel had nou net weer niet

gemoeten. Soms is ‘less’ echt ‘more’.


Bob Rooyens

21.2.’09