Heerlijk eerlijk Heertje.

      De queeste van Raoul Heertje naar de

      echtheid achter de gespeelde werkelijkheid

      van televisie is interessant, maar leidt in de

      huidige vorm noch tot ontluistering van de

      code, noch tot inzicht in het bedrog.

      Het programma is een idee zonder vorm.

      Het is een soms tragische worsteling van

      de stand-up comedian in Heertje met de

      zoeker naar de echtheid in Heertje.

      Het programma zelf is een hartverwarmende

      mislukking door de onmachtige vormgeving.

      Er is geen sluitende gedachte en als gevolg

      daarvan ook geen sluitend concept.

      Daardoor wordt het programma het  

      getroebleerde tegendeel van wat het  

      beoogt te zijn.

      Het signaleert niks, zeker niet wanneer het

      voortdurend zichzelf analyseert.

      De ontmaskering ligt niet bij de integere

      intenties van Heertje, maar juist bij de  

      minder integere misvormde codes van

      andere programma’s.

      Ga vissen bij de ‘De Wereld draait door’

      of bij ‘Pauw en Witteman’ en het programma

      mits goed geproduceerd en met visie en

      intelligentie geregisseerd, wordt spannend

      en onthullend.

      Heertje probeert in zichzelf en binnen zijn

      productieteam te ontdekken wie de echtheid

      manipuleert.

      Dat is niet interessant. Het is ook geen fair

      deal tegenover de gasten die hij vraagt.

      Onthul wie er liegt in de programma’s die

      door een groot publiek worden geslikt

      als integer en waar.

        Leer van het aanwezige publiek bij de opname.

        De verwarring is groot.

        De standup comedian werkt niet in deze setting.

        Een grap wordt niet begrepen want het complot

        met het publiek is dat we serieus op zoek zijn

        naar de echtheid van alles en iedereen.  

        Grappen nemen die gedachte niet serieus.

        Dus wordt er niet gelachen.

        Het programma is de gekunstelde valkuil

        van zichzelf geworden.

        Er is iets veel groter aan de hand, dan wat

        Heertje tracht te achterhalen in televisie.

        Het is de versluierende taal van politici.  

       Gemakzuchtige journalistiek die eerder de

        knipselmap gebruikt dan de eigen

        onbevooroordeelde speurneus.

        Een minister-president die zich verzet tegen

        de kernwaarde van democratie: controle!

        Dit versus een publiek dat alles in de krant

        of op televisie als waar ervaart.  

        Ogylvi en Char doen ons geloven dat er

        naast de onze een parallelle wereld bestaat.

        De gelovigen janken tranen met tuiten.

        Albert Verlinde doet ons geloven dat de  

        mensen die hij niet mag ook niet deugen.

        De gelovigen in Verlinde stropen de mouwen op.

        Het lijkt onbegonnen werk om de oplichting

        van de waarheid en de beïnvloeding van het

        gezonde verstand te ontmaskeren.

        Heertje zoekt het dicht bij zichzelf en blikt  

        daarbij verrast en naïef om zich heen.  

        Alles in hem toont op een geweldig lieve

        en integere manier aan, dat hij de emotionele

        en cognitieve manipulatie van het publiek

        wil doorzien en aantonen,

        Hij omringd zich daarbij met mensen die zelf

        deel zijn van het oude complot. Spigt ken ik niet.

        Lijkt mij een integere vrouw, maar is ook deel

        van een coterie die elkaar hééél erg goed vinden.

        Voor promotie van haar nieuwe CD weet ze daar ook

        heel goed gebruik van te maken. Niks op tegen,

        maar niet geschikt om te ontrafelen.

        Inhoudelijk waren de "Buitenhof's" onder van Friesland  

        prima in orde. Qua vormgeving was het onder zijn

        verantwoordelijkheid toen, evenals nu van een

        rampzalig armoede.

        En dat is de grote makke van het Heerlijk eerlijk Heertje

       programma (wie was er nou zo geil op die truttige alliteratie?)  

        Er is noch bij inhoud noch bij regie iemand die in staat is

        om idee en vorm samen te brengen als twee

        passende helften van een ritssluiting.

        Het is zowel redactioneel als vorm een treurige

        chaos. Het programma verteld niet, wat het beoogt

        te vertellen.

        Iemand heeft bedacht dat de regisseur ook een  

        functionaliteit moest dienen binnen de parameters

        van het concept.  

        We zien een regiekamer en een man die roept: TWEE!

        Waar slaat dit in godsnaam op?

        Goed idee. Slecht omgezet in programma en net zo

        beroerd omgezet in vorm.


       Bob Rooyens

        16.1.'09