Herinneringen aan

WILLEM DUYS (2)

      ’t Wilhelmus.

      

      Carel Briels organiseerde en regisseerde grote historische

      spektakelstukken.

      Over een nieuw project van hem was heibel ontstaan omdat,

      de toen denk ik linkse regering er geen subsidie voor wilde

      uittrekken.

      Dat vond Willem schandalig.

      Willem bemoeide zich eigenlijk nooit met de samenstelling

      van de Vuist, maar hij wilde nu wel dat er een plekje werd

      ingeruimd voor Briels.

      Omdat ik nogal uitgesproken ben en duidelijk laat weten

      wat ik ergens van vind, vond Willem ’t verstandig om mij

      niet te informeren over een opzetje dat hij met Briels en

      Oster (hoewel Oster het ontkent) bedacht had.

      Uit onvrede over het weigeren van subsidie voor het Oranje-

      project, zou de zoon van Briels, (uiteraard niet als zodanig

      bekend bij het publiek) tijdens het interview opstaan en

      ‘spontaan’ ’t Wilhelmus inzetten.

      De zoon durfde niet of, hoe dan ook, deed ’t niet.

      Willem keek tijdens zijn gesprek met Briels verlangend naar

      diens opstanding.

      Briels bleef zitten.

      ..en toen, voor mij vanuit een misplaatst gevoel van

      patriottisme, stond Willem zelf op en begon het Wilhelmus

      te zingen.

      Ik was verbijsterd. Ruud Bos, de muzikale leider van het

      begeleidende combo, begon te tune van “Zo is het toevallig

      ook nog eens een keer’ te spelen en Willem zong

      unverfroren het volkslied.

      Nederland stond op z’n kop.

      De Telegraaf bejubelde de held.

      De banden van Willem z’n auto waren doorgesneden.

      Veel commotie.

       BBC

      ‘k Was producent van de Kraaykampshows.

      Met Rijk de Gooijer die de teksteditor van de show was

      ging ik naar Londen om tekstbijdragen te bespreken met

      Johnny Speight. (De schrijver van o.a. All in the family.)

      We spraken af voor een lunch in de White Elephant.

      Speight was in het gezelschap van Dennis Main Wilson,

      head of comedy bij de BBC.

      Dat was niet toevallig.

      Main Wilson had veel van mijn werk gezien op het

      Gouden Roos Festival in Montreux en bovendien

      had de BBC, 4 van mijn WDR-programma’s

      uitgezonden in de serie “Aquarius”, over vernieuwende

      televisie.

      Hij wilde mij wel eens ontmoeten.

      Het was een interessante lunch.

      Naast ons aan een tafeltje knorden, kibbelden en

      fluisterden luid, Liz Taylor en Richard Burton.

      Dat leidde mij wel wat af.

      Tijdens ons gebabbel informeerde Main Wilson naar de

      authenticiteit van de Nederlandse televisie.

      Daar moest ik even over nadenken en toen vertelde ik hem

      over Willem Duys.

      Rare man, voert net zo makkelijk gesprekken in de sfeer van

      high culture als low culture, vecht in de studio een

      robbertje met krokodillen, maar kan ook dol van woede met

      overslaande stem tegen een moeder van een verkrachte

      dochter roepen dat hij, als ze aan zijn kinderen zouden

      komen, de kinderverkrachter hartstikke dood zou maken....

      Bovendien heeft hij ook nog een keer Johnny Carson

      vervangen in de Tonight Show.

      Wow, zei Main Wilson, dat is een interessante man, die

      wil ik wel eens ontmoeten.

      Terug in Holland vertel ik Willem van mijn gesprek en

      spreek af, dat we Main Wilson langzaam vertrouwd gaan

      maken met wie Willem is. Ja hoor, zei Willem dat is goed.

      Een uur later zat ‘ie al in het vliegtuig naar London en nog

      ’s een uur later stond hij voor de portiersloge van het

      BBC centre en riep: ‘tell Mr Main Wilson, that Bill from

      Holland has arrived’.

      Leuk idee maar de overval werkte niet.

      Ze hebben later nog wel contact met elkaar gehad.

      Main Wilson is ook in Nederland bij Willem op bezoek

      geweest, maar ’t is nooit iets geworden.

Binnenkort meer over Willem en zijn grote idee,

waarvoor we Liv Uhlmann bezochten in

Sandefjord, Noorwegen.


Bob Rooyens

2 juni 2011