Bob Rooyens wordt in Rotterdam geboren Hij is muzikaal. Krijgt piano- en
gitaarles. Hij schrijft liedjes, hoorspelen en toneelstukken die in kleine kring,
met vrienden en vriendinnen worden uitgevoerd. Met een schoolbandje,
toert hij in de avonden en weekends langs personeelsverenigingen en clubs
die iets te vieren hebben en veelal weinig te spenderen.
Er volgen radio-opnames voor Avro's jeugdomroep Minjon.
Het is zijn eerste kennismaking met Gerrit den Braber.
De man die een belangrijke rol in zijn leven zal blijven spelen.
Rooyens, is verslingerd aan film.
Wekelijks bezoekt hij in gymnastiekzalen en buurthuizen filmvoorstellingen.
In de bioscopen wordt het publiek eerst nog geamuseerd met een
varieteprogramma. Later worden dat populaire deuntjes op het hammond-
orgel voordat de hoofdfilm begint.
Rooyens weet het zeker. Dat is zijn wereld!
Hijvraagt een beurs aan om in het buitenland film te kunnen studeren. Die
aanvraag wordt afgewezen. Als het zo niet kan, dan maar anders.
Hij vertrekt met een vriend (die als zanger carrière wil maken) naar
Parijs met de intentie om aan het IDEC, de Franse filmacademie, te gaan
studeren.
Gebrek aan financien dwingen hem om de studie nog even op te schorten .
Om te overleven werkt het duo in eerste instantie als straatmuzikanten
langs boulevards en terrassen. Tijdens een van die optredens wordt hij aan een
tafeltje genodigd door een echtpaar. Zij schrijft boeken, hij is de Canadese animation-
regisseur Jean Letarte. Letarte (op dat moment gastdocent aan het
Idec en naar later blijkt een begenadigd gitarist) luistert naar het verhaal van
Rooyens en biedt hem een stageplaats aan bij zijn nieuwe film.
Daar leert hij de principes van het vak.
In het existentialistische Parijs van de jaren 60 heerst de geest van Jazz,
Sartre, de Beauvoir en Greco. In de Rue de la Huchette speelt Bud Powell.
Het zijn de tijden van Les Tricheur. Rooyens raakt verzeild in studenten-
gemeenschappen. Slaapt nu eens een tijdje hier, dan weer daar. Overdag
werken aan de film, s avonds ergens optreden. Met zijn vriend, de
zanger, lopen ze agency's af, doen audities en worden voorgesteld aan de
machtigste talentscout van Parijs, Madame Suzi Louvat.
Zij regelt een optreden als gast in een tv-show met Lucienne Boyer.
Wolf Lupi de manager van het Europees zeer populaire Deense jongensduo
Jan & Kjeld, is geinteresseerd en biedt het duo een contract aan. Rooyens
weigert, hij wil het filmvak leren. Muziek is daarbij uitsluitend een middel om
te overleven.
Gerijpt en rijk aan ervaringen keert Rooyens naar Nederland terug om de
dienstplicht te vervullen. Televisie is in opkomst. Tijdens zijn militaire
diensttijd schrijft Rooyens televisieprogramma's. De NCRV ziet er wel wat
in en koopt een paar scripts aan. Hij schrijft liedjes, o.a. voor het Vara
radioprogramma het Chansonnetje in huis.
Rooyens ziet het vernieuwende tv-werk van regisseur Jef de Groot en voelt
dat bij dat medium zijn toekomst ligt..
In zijn hommage aan die regisseur in het door hem samengestelde boekje:
JEF,  http://www.bobrooyens.com/Jefboekpage.html vertelt hij hoe het
werk van de Groot hem raakte en drijfveer werd voor zijn ambities.
De Avro-televisie vraagt hem, om een programma te schrijven ter
gelegenheid van een Pia Beck jubileum. De titel heeft men al bedacht:
Pia's Boekie. Rooyens schrijft het programma, maar is niet erg gelukkig
met de manier waarop zijn ideeën door de regisseur zijn omgezet. Hij
beklaagt zich daarover bij Ger Lugtenburg de programmaleider en zegt
dat hij voortaan zelf de regie wil voeren. Lugtenburg ziet wel iets in
hem en stuurt hem naar de regiecursus.
 
Rooyens wordt een programmamaker en regisseur van alle genres.
Van Opera tot Jazz, van komediedrama tot klassieke en moderne balletten,
van documentaires tot Rock Concerten. Talkshows, GameShows,
Popshows, informatieve programma's, kinderprogramma's, literaireshows,
personalityshows, bigband concerten, klassieke concerten. Geen enkel
genre ontkomt aan zijn interesse.
Hij regisseert, produceert, schrijft en bedenkt televisie, nationaal en
internationaal. Binnen korte tijd valt zijn manier van regisseren op. Het is
afwijkend en eigenzinnig. Een Rooyensprogramma heeft een eigen
herkenbare signatuur.
Zoals de geschiedenis al talloze malen heeft geleerd, leidt verandering tot
verdeeldheid. Er ontstaat een groep enthousiaste voorstanders en een groep
tegenstanders.
Een tussenweg lijkt er niet te zijn. Belangrijke supporters van Rooyens' stijl
zijn de prominente journalisten en televisiecritici Nico Scheepmaker (GPD),
Wim Jungman (Parool), Henk Huurdeman (Volkskrant) en Frans Happel
(Haagsche Courant). Notoir tegenstander is de recensent van de Telegraaf
Leo Riemens. De journalist Hans van Reysen schrijft: 'Hij is de bekendste
regisseur in Nederland en de bekendste Nederlandse regisseur in het
buitenland. Zijn televisieprogramma's worden of diep bewonderd of diep
verguisd. Maar er is vrijwel niemand, die geen mening heeft over tv-
regisseur Bob Rooyens. Zijn passie voor experimenteren heeft hem
gemaakt tot de Willy Wortel van de televisie.
De Frankfurter Rundschau schrijft naar aanleiding van de uitzending
HerzDamen: Er (Rooyens) setzt Zeichen, wie Fernsehunterhaltung heute
sein könnte. ' Verrückt ', werden auch viele Zuschauer von Bob Rooyens'
ARD-Show 'HerzDamen' sagen. Aber verrückt ist durchaus ein eigener
Wert, wenn das Normale spieszige Langeweile ist.
De Hannoverische Allgemeine Zeitung schrijft naar aanleiding van hetzelfde
programma onder de koptitel: ' Nie um einen Einfall verlegen ', Das war schon
ein Leckerbissen. Was Bob Rooyens da in seiner faszinierenden Show vorführte,
gehört zu jenen optischen und akustischen Delikatessen, die nur ganz selten
serviert werden.
In Die Welt schrijft Valentin Polcuch: 'Bob Rooyens, der einfallsreiche Magier
des elektronischen Mediums, hatte wieder seinen groszen Tag.
En de Süddeutsche Zeitung schrijft: 'Bob Rooyens, der Star-Mix unter den
Show-Regisseuren, zapfte wieder seine unerschöpfliche Phantasie
an und verquirlte Op- und Pop-Art, Hieronymus-Bosch-Phantastik, TV-Tricks
und die Hit-Mädchen Sue Kramer und Liesbeth List zu wahren Wunderwerken.
Veelvuldig wordt werk van hem naar het Gouden Roos Festival gestuurd.
Hors- en in concours, representeert hij Nederland met: Liesbeth List Show,
Hoofdstuk III, Moef GaGa, Johnny & Rijkshow, Nina meets Boy,
Liesbeth & Ramses, Gala of the Year en Kinderen voor Kinderen.
Duitsland vertegenwoordigt hij met: Dusty en in seminar met Männer wir
kommen.
It's all in the Game een coproductie met Roemenie, wordt ook voor dat land de
nationale inzending naar de Gouden Roos. Altijd is er veel aandacht voor het werk.
En ook altijd is er de nodige opwinding en controverse. De Gouden Roos,
wordt hem ondanks alle voorspellingen steevast onthouden. Wel wint hij de
roos van de pers, een bronzen roos en 6 eervolle vermeldingen o.a. voor
Dusty en It's all in the Game.Het Gouden Roos Festival kende in die tijd
(tot eind jaren tachtig) slechts 3 rozen, plus de roos van de pers. Intussen is
bij hetzelfde aantal deelnemende programma's het festival opgedeeld in
categorieen, waardoor er nu zo'n 18 rozen te verdelen zijn. Wat neerkomt
op gemiddeld 1 roos per 3 programma's.
Door de internationale aandacht die hij krijgt maakt zijn werk internationaal
ook school. Zowel in het buitenland als in Nederland, waren er talloze
regisseurs, die zijn stijl probeerden te imiteren. Een van de meer geslaagde
navolgers was regisseur Rob Touber, die er ook openlijk voor uitkwam dat
Rooyens zijn grote inspiratiebron was.
In Nederland krijgt hij de Nipkowschijf. Internationaal wordt zijn werk veelvuldig
gelauwerd. In 1972, krijgt hij van de Akademie der Künste – Berlin de
kunstprijs van de stad Berlijn. In het juryrapport staat:
'Bob Rooyens hat mit seinen fuer den Westdeutschen Rundfunk zwischen
1969 und 1971 produzierten Show- und Unterhaltungssendungen
Pionierarbeit geleistet. Im gegensatz zu jeder bekannten Praxis in diesem
Genre, hat Rooyens begonnen, alle Verschmelzung der musikalischen,
theatralischen, optische, farblichen und dramaturgische Elemente zu
nutzen. In seinen Produktionen finden Bilderereignisse statt, die mit
vertrauten Formen der Fernseh-Show gebrochen und stattdessen neue
Seh-Weisen und damit Maszstäbe gesetzt haben, welche die Arbeit anderer
Regisseure bereits mitbestimmen.'
In juli 1987 schrijft Wim Beeren, directeur van het Stedelijk Museum aan Rooyens
naar aanleiding van de manifestatie; ' Kunst voor Televisie ' : 
' Een van de onderdelen is een selectie van historische kunstprogramma's uit
verschillende Europese landen. Voor Nederland is er door ons, na het
bekijken van de vele producties, een selectie gemaakt van naar onze
mening belangwekkende kunstprogramma's en vernieuwende Tv-
programma's. Tot die selectie behoort het door U vervaardigde
' Moef GaGa ', aflevering Batman.
In de loop der jaren, krijgt Rooyens van bewonderaars, critici en criticasters
talloze etiketten en bijnamen: Salvador Dali van de televisieregisseurs, Tv-
beelden goochelaar, Avro-pionier, Bussums BeatBoy nr.1, Een opvallertje,
veeleisende 1.95m lange blonde dictator, Formule Rooyens, Rooyaanse
effecten, Aparte Rooyens-signatuur, Maestro Bob, De effectenmakelaar,
jonge blonde zoekende Steenbok-regisseur, Pop-Artregisseur, de man met
de wiebelende beelden, de Meester, de Bob Rooyens show, Tovenaar met
techniek, inventieve Rotterdammer, omstreden topregisseur,
de angry young man, de Rooyens touch, componist van schitterende
beelden, de Kees van Dongen van de TV, fel en geestdriftig, een bezeten
kunstenaar, een rechtgeaarde individualist, brouwt als een magier, een
bezeten regisseur, de Duitse Nederlander, een vakman, de pionier, ' onze '
Bob, een groot kunstenaar, veelbelovende regisseur, jongleur met
beeldtrucmogelijkheden, veelzijdig ' stukkenmaker ', de man met de
verschrikkelijke flitsbeelden, kort aangebonden Tv-fenomeen, Nederlands
succesrijkste tv-regisseur in het buitenland, karakteristieke signatuur, aan
Duitsland uitgeleende blonde reus, gaat te werk als een schilder met zijn
palet, grote kunst als kleurenrealisator, Rooyens groeit naar meesterschap,
internationaal gevierde man, het voormalige wonderkind, Goliath met de
kop van een Griekse wijngod, een ongevoelige zelfverzekerde vakman,
Rooyens die bewust sociaal denkt en zich opwindt over het minimumloon,
het maximumloon, tovenaar Bob, een effectenjager als Karel Appel, de man
van de wilde beelden, Bob ' Top of the bill ', topregisseur, meesterregisseur,
een ware kunstenaar, professor in deze business, de ongekroonde koning,
deze week is duidelijk geworden dat Rooyens in andere landen beschouwd
wordt als een soort God de Vader, programmamaker die obstakels niet uit
de weg gaat, de Fellini van Hilversum, Nederlands meest barokke
televisieregisseur, beeldenmagier, talentvolle beeldenmaker, bezielde
vakman, de onbetwiste pionier van de virtuele werkelijkheid, de vader van
het andere televisiemaken.

Ein groszer im Schau-Geschaeft, Groszmeister Rooyens, Eigenwilliger Show-
Regisseur, den vielgelobten Hollaender, einfallsreichen Regisseur, eine
typischen Rooyens-Kulisse, ein Showman mit Ideeen, der laessige Bob,
Hollands Popregisseur, der begabte Hollaender, Regie-wunder aus Holland
vielversprechendes Nachwuchs-Talent auf dem Gebiet progressiver
Fernseh-Unterhaltung, Erfinder optische Alptraeume, der einfallsreiche
Magier des elektronischen Mediums, wohlrenommierte Hollaender, einer der
bekanntesten Europaeischen Fernseh-Unterhaltungsmacher, ein beliebter
Regisseur in Koeln, der trickreiche Hollaender, das Rooyens-Rad, der
schwingenden Hollaender, der Starmixer unter den Show-Regisseuren, der
flimmernde Hollaender, BlueBox-Boy, Elektronischer Buhmann, verschrien
und verehrt, Bildschirm-Magier und Elektronik-Kuenstler, vom Show-
Elektroniker zum Show-Mahler gewandelt, eigenwilliges TV-TrickTricktechnik-Genie, 

Rooyens begon zijn carriere bij de Avro, maar werd al snel freelancer.
Belangrijke producties zijn onder meer: Hoofdstuk, Moef GaGa, Vers:,
Dusty, Männer wir Kommen, Esther Color, Berlin Berlin, Liesbeth & Ramses,
HerzDamen, Das Deutsche neue Design, Dr. Winter,  It's all in the game, Lulu,
Macht hoch die Tuer, die Tor macht weit, Antigone, Summernight Dreams,
Kinderen voor Kinderen, The Young Messiah, Get up Early, Krieg und Frieden.[1]

Omroeploopbaan

Op 18 juni 1962 zijn op de AVRO-radio vakantie-impressies te horen vanuit Parijs in ' Eigen weg, een zomers half uur voor twintigers '.
Rooyens schrijft de teksten onder de naam Serge van Wijngaarden,een pseudoniem waar hij vaker gebruik van zal maken.

De positie van de televisie-regisseur was de eerste 30 jaren totaal
anders dan nu.
Ideeën voor programma's begonnen veelal bij de regisseur. De
regisseur beheerde het budget, bepaalde met zijn designers de
artdirection, engageerde de medewerkenden, was de redakteur,
de producer, uitvoerend producent en regisseur.
Rooyens' eerste programma is op 27 juni 1962 en ironisch genoeg de
finale van de Opreghte Amateur. Het programma dat hij zeven jaren
eerder in Theater Marcanti in Amsterdam, met zijn Loyal Trio gewonnen
had. De Haagsche Courant schreef naar aanleiding van die uitzending:
De finalisten van de Stichting d ' Oprechte Amateur werden fraai
in een lijstje gezet, met zoveel zorg en talent was men geneigd te
denken, dat de omlijsting het ingelijste soms overschaduwde.
Regisseur Bob Rooyens (een ouwe lente, een nieuw geluid) had
waarlijk eer van zijn werk.
De Telegraaf:
Het voordeel van zo ' n televisieprogramma als waarmede de Avro,
de avond om zeep hielp, is altijd, dat velen zich realiseren iets beters
te doen te hebben. Het meest oorspronkelijke bestanddeel kon men
met wat goede wil het aaneenrijgsel noemen, waarin de Avro haar
beste amateurs op het miljoenenpubliek losliet.

Op 25 juli maakt Rooyens samen met zijn collega Roelof Kiers ' Naar
mijn idee ' meningen van jongeren op film anno 1962. Een van de
jongeren, die door Rooyens en Kiers daarbij stevig aan de tand wordt
gevoeld is de jonge student politicologie Hans Wiegel. Het eerste
serieprogramma dat hij als jongste regisseur voor de AVRO verzorgt, is
"Club Domino" (1962). In deze muziekprogramma's staan Franse
sterren centraal. Zo maakt Rooyens onder andere opnamen met
Patachou, Jacques Brel, Juliette Greco. De regisseur had de
beschikking over drie camera's. De bedrijfszekerheid liet nog wel
eens te wensen over. Bij de live-uitzending met Juliette Greco vielen 2
camera's uit en kreeg de derde een lekke band. Rooyens gebruikte zijn
camera's intensiever, maakte meer gebruik van de ruimte. Zijn camera-
voering was afwisselender en dynamischer. Hij gebruikte andere
perspektieven dan gebruikelijk en hanteerde een hoog tempo in de
snelheid en variatie van zijn beeldregie.
Dat leidde bij Jacques Brel, tot nooit eerder vertoonde dialoogshots met zichzelf,
dromerige poetische overgangen via een wegpannende camera naar
zwart en een opkomende camera met een ander perspectief uit zwart.
Bewuste overvloeiers van focus naar defocus naar focus.
Bij het lied Les Bourgeois werkte Rooyens met provocerende foto's en
in Le Pendu, bungelde Brel met zijn hoofd als gehangene in een strop.
Het was voor velen een schokkende belevenis.
Niet iedereen van de AVRO-leiding is enthousiast over de
voor die tijd onorthodoxe wijze waarop Rooyens de artiesten in beeld
brengt. Televisiedirecteur Siebe van der Zee overweegt na het
programma met Brel, Rooyens zelfs te ontslaan.
Vanwege de lovende reacties in de pers komt het overigens niet
zover. Tv-criticus Nico Scheepmaker over de uitzending: ' Maar daar
was ook een regie – Bob Rooyens – zo perfect, zo rijk aan vondsten dat
geen nuance verloren ging. Cameravondsten als het spel met het touw
in ' Le Pendu ', de perfecte warming-up, de charmante explicatie van
Denise Maes
' Rooyens, zelf als werkstudent in Parijs (1958) ook straatmuzikant geweest,
maakt in 1962 de documentaire ' Toonkunst op de keien '.
Mies Bouwman doet de interviews.
Op 28 februari 1963 regisseert Rooyens een door Jan Blokker geschreven
gedramatiseerde documentaire gewijd aan het fenomeen filmster in de serie
Voor de vrouw. In mei beginnen de opnamen voor een zesdelige tv-komedie
"Met 24 pk door Europa". De serie volgt een gezin (gemodelleerd naar de auteur
van de serie, Mazure) dat met een krakkemikkig autootje door Europa
reist.Hoofdrolspelers zijn Ko van Dijk, Teddy Schaank en Simone Rooskens.
De serie haalt de eindstreep niet.
Bij aflevering 4, besluit de Avro programmaleiding dat de kwaliteit van de
scripts te laag is, om er mee door te gaan.
Op 1 november 1963 staat Rooyens aan de wieg van het programma
dat zal uitgroeien tot een van de legendarische series uit de
Nederlandse televisiegeschiedenis: 'Voor de Vuist weg'.
Ger Lugtenburg, Avro's programmaleider kwam met het idee voor deze eerste
Nederlandse talkshow. Een orientatiereis door Amerika, had Lugtenburg
enthousiast gemaakt over NBC's Tonight Show. Populair geworden
door Steve Allen, overgenomen door Jack Paar en opgevolgd door
Johnny Carson. Lugtenburg zag in het programma het ideale vehikel voor
Willem Duys. De Vuist, moest live en verrassen met gasten uit alle
geledingen van de maatschappij. De locatie werd Theater Concordia in
Bussum. Willem had geen groot verlangen naar redactionele betrokken-
heid. De mantra van Duys luidde voor de samenstellers: de oude man,
het kind en het dier. Het programma werd tijdens de rijsttafel voorafgaand
aan de uitzending met hem doorgesproken en dat was genoeg. Willem
vertrouwde op zijn intuitie.
De productie en redactie in het eerste jaar, was in handen van Rooyens
en Oster. Daarnaast deed Rooyens de regie en vormgeving. Dat laatste
was simpel en basic. Op het kale toneel stond een tafel met een paar stoelen.
Op tafel, kannen met water, jus d'Orange, koffie en heet water voor thee.
Verder was er een wijntje en een versnapering.
Duys zou als een goed gastheer betaamt, zelf zijn gasten verzorgen.
Er was een plekje voor een combo en verder een lege bühne, de originele
trekkenwand van het theater en een kale stenen achtermuur.
De goudvis, die tot het ikoon uitgroeide van het programma was een min
of meer toevallig rekwisiet dat als vanzelfsprekend paste bij de huiselijke
'gezelligheid' van theelichtje en jus d' orange.
De eerste uitzending, liep totaal uit de hand. Het was overgeproduceerd met
teveel gasten en eindeloos lange gesprekken. Het programma was gepland
tot elf uur, maar liep uit tot ver na middernacht. Tot slot belde Willem met zijn
moeder en vroeg wat ze er van vond.
Hij werd als een kind door haar bestraffend toegesproken.
Het publiek vond ' t geweldig.

Furore maakt hij met de serie Hoofdstuk 1964-1965. Samen met

de beeldend kunstenaar Armando, de schrijver Hans Sleutelaar, de

graficus en cartoonist Frits Mueller, decorontwerper Massimo Götz

en Jef de Groot als aanjager en co-producer ontstond een nieuwe

vorm van televisie. Vormgevingsexperimenten die volkomen afweken

van de gangbare opvattingen. Technisch kon televisie in die periode

niet veel meer dan het affotograferen van een gebeurtenis. Rooyens

bedacht spiegeldozen, roltonnen, beeldcomposities met levensgrote

maskers, en maakte ' composites avant la lettre ' met behulp van

monitoren en Eidophor's. (Eerste zwart/wit grootbeeldprojectoren)

In Hoofdstuk werd voor het eerst bewegend licht ingezet. Het was in de
meest primitieve vorm, maar het bewoog en was een tot dan toe onbekende
toevoeging aan televisievormgeving.

Rooyens maakte van dit balkendak een maquette. (Lucifers door een stukje karton.)

Licht uit, zaklantaarn aan. De lamp bewoog over het dak. De schaduwen bewogen

over de vloer. Het idee voor bewegend licht was geboren. Belichter Henk de Rover,

liet een rail bouwen waaraan de spot door zijn assistent Oler ter Kuile, heen en weer

getrokken werd. Die legendarische handeling bezorgde hem de koosnaam Oler en

de vliegende 5KW.Daarna werd de vliegende 5KW nog regelmatig ingezet, zoals te

zien is bij het ballet rechts.

Verder ontwikkelde en gebruikte Rooyens de creatieve mogelijkheden

die in het technische medium tot dan toe verborgen en ongebruikt waren

gebleven.

Hoofdstuk III Jazz, werd door de NTS hors concours ingezonden naar

het Gouden Roos Festival in Montreux. Het zorgde daar voor veel ophef

en discussie. Naast de Internationale collega's die de nieuwe manier van

televisie maken enthousiast omarmden waren er ook de meer

conservatieven die televisie meer zagen als een technisch doorgeefluik.

Bij Hoofdstuk VI Crime, dat een jaar later als nationale inzending naar

Montreux werd afgevaardigd, laaiden de discussies weer op.

Het programma viel niet in de prijzen, maar Rooyens naam was

internationaal een begrip geworden.

In 1965 produceert en regisseert hij Dit is Ton van Duinhoven. Een

muzikale literaire fantasie rond Ton van Duinhoven, geschreven door

Remco Campert, met Kitty Courbois en de Ruud Bos Big Band.

Kitty, in de ' storytelling ' de scriptgirl, verhaald In monologues Interieur

over haar liefdesrelatie met Ton. Haar herinneringen leidden tot de

onontkoombare conclusie, dat ze niet meer van hem houdt. Tijdens het

werken met de muzikanten op de studiovloer, richt Ton zich regelmatig

even, via de camera tot Kitty in de regie. Gemaakt opgewekt, intuitief

het proces aanvoelend dat zich in Kitty afspeelt, eindigt voor Ton de

opname in het onafwendbare einde van de relatie.

De ontwikkeling in vormgeving, ingezet bij Hoofdstuk zette zich door in

Moef Ga Ga, de eerste continentale televisiepopshow.

In een interview in het tijdschrift Wereldkroniek vindt Rooyens de

formule verrassender dan die van het ook op de Nederlandse buis

verschijnende Amerikaanse Shindig.

[2]

Moef GaGa had in tegenstelling tot Shindig voor elke aflevering

een ander decor met een andere dynamiek en een ander verhaal.

Dat varieerde van een parodie op de Batman serie, tot een

aflevering geheel in het teken van Op-Art.

De decorschilder die, net aangenomen door de NTS, de klus moest

klaren verdween na het zetten van duizenden lijnen, rechthoeken en

cirkels volkomen in de war in de ziektewet.

De tekst van de herkenningsmelodie is van Rooyens; de muziek van

Ruud Bos. De eerste uitzending van dit maandelijkse programma is

op 21 oktober 1965; de laatste op 1 mei 1968. Befaamd in de door

Rooyens bedachte formule zijn de Beatgirls. [3] Aanvankelijk Engelse

danseressen onder leiding van de Amerikaanse choreograaf Gary

Cockrell, later vervangen door danseressen afkomstig van het

Nationaal Ballet. De studiodecors zijn aanvankelijk van de hand van

Massimo Gotz. en later van Roland de Groot .

Vooral de op Batman geinspireerde aflevering is typerend voor het

vroege werk van Rooyens. De door de superheld geuite kreten, zoals

Wapp!! Voom!! en Klang!! worden grafisch flitsend in beeld gebracht.

De NTS zendt deze aflevering in 1967 als Nederlandse inzending naar

Montreux. [4] Rooyens valt op dit tv-festival in Zwitserland niet in de

prijzen, maar de inzending is wel de aanleiding voor het ZDF om hem te

vragen iets soortgelijks in Duitsland op te zetten. Ook in 1968 regisseert

hij de afleveringen van Moef Ga Ga. De presentatie is in handen van

diskjockey Willem van Kooten. [5] Grafisch ontwerper Jaap Drupsteen

noemt Rooyens ' de onbetwiste pionier van de virtuele werkelijkheid in

Nederland '; journalist Henk van Gelder meent dat ' Rooyens al clips

maakte voordat iemand nog maar van dit fenomeen had gehoord '.

De Supremes waren zo onder de indruk van de manier waarop Rooyens

ze in beeld had gebracht, dat hij gevraagd werd om als vaste regisseur

mee te reizen. Het leek Rooyens niet zo n aantrekkelijke gedachte om

altijd maar weer dezelfde liedjes op dezelfde manier in beeld te moeten

brengen, dus hij bedankte voor de eer.

In Studio Hamburg begint in 1967 zijn Duitse carriere met een serie

magazine-achtige popshows voor het ZDF.

4.3.2.1. Musik fuer junge Leute. Het programma is zeer succesvol,

nieuwe popfenomenen als Jimi Hendricks en David Bowie verschijnen

voor zijn camera's.

Toch verloopt de samenwerking met het ZDF moeizaam. Men haalt

Rooyens naar Duitsland, vanwege zijn handschrift, zijn authentieke

manier van programma maken, maar toch wordt er steeds meer druk op

hem uitgeoefend om niet al te progressief te zijn.

De situatie escaleert bij een citaat uit een klassieke slapstickscene.

De ZDF-redacteur vindt dat met taarten niet gesmeten kan worden. Dat is

voedsel en in India leiden mensen honger. Rooyens stelt voor om deze

compassie met de noodleidende medemens te honoreren met een daad

en niet met hypocriet geklep. Zijn voorstel luidt:

Laat een aflevering vervallen, ga een uur op zwart en stuur het budget

naar India.

Ondanks die spanning, wil het ZDF, hem graag behouden. Hij krijgt een

contract voor 5 jaar aangeboden, maar weigert. Dan meldt zich in 1968

de WDR bij Rooyens. Dat blijkt de zender te zijn, die bij hem past en die

hij tot op de dag van vandaag, trouw is gebleven.

Rooyens maakt in die (zwart/wit) periode talloze programmass in allerlei

genres. Klassieke concerten met het Concertgebouw Orkest, Drama

met Ko van Dijk en met Koen en Richard Flink. Weekend Shows met

Johnny & Rijk. Voor het theater regisseert hij Shaffy Chantant.

Hij produceert en regisseert shows met Sammy Davis, Mireille Mathieu,

The Who, The Bee-Gees, Stevie Wonder, Dakota Staton,

The Supremes en blijft daarbij ook actief als schrijver van meer literaire

shows. Met o.a. een piepjonge Willem Nijholt (Stolen Moments),

Marijke (Merckens) en de vrouw van de jaren 60: Felicity.

Hij vertaald de tijdgeest in ' Flowerpowerproducties als ' Love- In ' en het

idioom van de Jazz en de Beatnik in ' Hip ' .

Op 14 september 1966 maakt Rooyens, op uitnodiging van Philips, in de

studio van het natuurkundig laboratorium in Eindhoven een experimentele

uitzending in kleur, onder de titel ' Hoofdstuk Kleur ' .

Uit nieuwsgierigheid vraag hij aan Ir. Tan, de grondlegger van Philips '

kleurentelevisie om het beeld van 1 van de drie kleurenbuizen te spiegelen.

Tan vond het wel een intrigerende gedachte en soldeerde de schrijfrichting

van één buis om.

Het resultaat was voor iedereen verbluffend en een ondersteuning van

Rooyens' these, dat de televisietechniek een authentieke creatieve

component bezit.

De uitzending was ook voor de technici een hoogstandje omdat voor het

eerst in de geschiedenis van de kleurentelevisie het programma van

Rooyens live, bilateraal werd uitgezonden naar een ander Europees land.

(Zweden)

In 1967 is Rooyens na Ger Lugtenburg en Jef de Groot, de regisseur

die de Weekend Shows met Johnny Kraaykamp en Rijk de Gooyer

produceert en regisseert. [6] Deze shows worden om de twee weken

(nu onder de titel Johnny & Rijk (een paar apart)) afgewisseld met een

serie van de Mounties.

De zes afleveringen De man zonder hoofd' met het duo Piet Bambergen

en Rene van Vooren staan aanvankelijk ook onder regie van Rooyens.

[7] Na de eerste aflevering vreest Rooyens een loyaliteitsconflict met

Kraaykamp en de Gooyer.

Hij draagt om die reden het vervolg van de serie met de Mounties over

aan de zojuist als regisseur bij de Avro in dienst getreden Guus Vertraete.

In datzelfde jaar regisseert en produceert Rooyens naast shows met o.a.

Tom Jones, Boy's Big Band, Nina Simone en Aretha Franklin een

serie spraakmakende discussieprogramma's met Ds. Barthold van

Ginkel onder de titel:

'Twistgesprekken met God '.

In 1968 benadert de Westdeutsche Rundfunk, (de grootste zender

van het eerste Duitse net) Rooyens om een serie kritische jongeren

programma's te maken. [8] (Baff)

Het satirische en kritische karakter van het programma leidde ertoe dat

de programmaleiding van de WDR, die het programma voluit steunde,

nogal eens onder druk kwam te staan van de WDR-Programmaraad.

Een uit verschillende maatschappelijke stromingen samengesteld

gremium, waarin het moralisme en conservatisme een zeer actieve

vertegenwoordiging had. Dit leidde uiteindelijk tot censuur van een

programma-item. In de uitzending vervangt Rooyens het item door

zwartbeeld met een countdown van de lengte en de tekst ' Zensuriert '.

De commotie die daardoor ontstond genereerde veel publieke aandacht

en verzet tegen het regenteske karakter van de programmaraad. Het

programma werd verder met rust gelaten.

Rooyens zou in de loop der jaren in opdracht van de publieke omroep

een aantal muziekprogramma's regisseren. Opmerkelijk hierbij is het

genre (varierend van klassiek tot jazz tot pop). Zo maakt hij in november

1967 een special met Nina Simone en het orkest van Boy Edgar.

AVRO-directeur Van der Zee is enthousiast over het resultaat.

In 1968 volgt een documentaire over Boy Edgar, die met zijn

band in het Bavo-huis in Amsterdam werkt aan de opname van

een LP met Maynard Ferguson. Een beroemde jazztrompettist.

De opname zou uiterlijk 23:00 uur klaar moeten zijn, maar duurde

nog tot de volgende ochtend. Ere is plezier er zijn spanningen.

Tijdens de nachtelijke uren druppelen onverwachte gasten binnen,

waaronder Ben Webster, Don Byas, Ramses Shaffy,

Betty Carter . [9]

In december 1968 doet Rooyens de productie en regie van

:Vers 1 (AVRO). :Vers is het vervolg in kleur van Hoofdstuk.

Massimo Gotz verzorgt het decorontwerp, de grafische vormgeving

is van Hans de Cocq en de choreografie is in handen van

Gary Cockwell.

Het betreft de vertolking van een gedicht van Armando. De teksten

worden gelezen door Marja Habraken, Fred Emmer en

Jef de Groot. De muzikale ondersteuning komt van Ann Burton,

Shirley en het Trio Louis van Dijk. Over dit programma merkt

Rooyens op: ' Wat ik maak is niet een programma in kleur, maar

een programma van kleur '.

Op 28 mei 1968 komt :Vers 2 op het scherm.

' :Vers ' was evenals ' Hoofdstuk 'een literaire vorm van

entertainment. Referenties aan literatuur, muziek en beeldende

kunst werden gebonden door een thematiek. De vormgevings-

identiteit van het medium wordt verder ontwikkelt, maar nu met

een grotere range aan technische faciliteiten en mogelijkheden.

Rooyens gebruikte als basis wit en zwart. Kleur kreeg daardoor

een eigen intensiteit en betekenis. In de aflevering ' Angst en

Geweld ' citeert hij onder meer uit het werk van Max Ernst.

Wereldkampioen Karate, John Bluming vocht aangejaagd door

opzwepende percussie in een witte scene, in een wit pak tegen rood

aangeklede tegenstanders. Rooyens had voor deze scene een nog

nooit eerder gebruikte opnametechniek bedacht. De opnameband

liet hij over twee machines lopen. De eerste machine nam het beeld

op en de tweede gaf het weer. Die weergave werd doorgelust aan

de eerste machine, waardoor een vertraagd en in beeld iets

verschoven herhalingseffect ontstond die de actie dramatisch

verhevigde.

De vertraging beliep een vaste tijd. Namelijk de tijd die de tape

erover deed om van de opnamekop van machine 1 te arriveren

bij de weergavekop van machine twee. Rooyens wilde die (loop)tijd

kunnen varieren. De oplossing lag in het fysiek wegsturen van het

signaal. Omdat satellietverbindingen niet bestonden en de beschik-

bare lijnen voor televisie-uitwisseling zeer kostbaar waren werd een

simpel alternatief gebruikt. Tussen de studio in Hilversum en de

oude studio's in Bussum bestond een lijnverbinding. Door het

signaal uit Hilversum heen en weer te blijven sturen, ontstond een

vertraging. Door het aantal heen- en weerzendingen te varieren

kon ook de lengte van de vertraging gecontroleerd worden.

Kleur professionaliseerde ook het gebruik van key-effecten.

De veelal onzuivere en rafelige helderheids- (luminanz) key kon al

snel worden vervangen door de chroma-key. Rooyens was pioneer

op dat gebied.

Studio A van de WDR in Keulen werd op zijn verzoek en in samen-

werking met zijn vaste technische crew, waarin Technik-Ingenieur

Klaus Kossmann een sleutelrol vervulde, technisch aangepast aan

de wensen van Rooyens. Speciaal licht, speciale horizons, speciale

bodemplaten, dubbele chromakeyers, coxbox, en schakelaars in de

camera's om de verschillende elektronenbuizen aan en uit te kunnen

zetten etc.

Rooyens wordt in 1969 naar aanleiding van de zeventigste verjaardag

van jazzcoryfee Duke Ellington naar Amerika gestuurd. In Las Vegas

wordt pianist, componist, arrangeur en orkestleider Ellington op de voet

gevolgd. In juli en augustus volgen het Modern Jazz Quartet en

de Ray Charles Big Band.

Een absoluut hoogstandje qua regie is de op 11 februari 1969

uitgezonden en slechts in 2 studiodagen geproduceerde muziek-

special rond Liesbeth List. De Liesbeth-List-Show vormt opnieuw

de inzending voor Montreux. Hier haalt de AVRO-productie de

' Rose de la Presse ' van de persjury en een eervolle vermelding

van de reguliere jury. Bij de bekendmaking daarvan werd de reguliere

jury getrakteerd op afkeurend geroep door het overgrote deel van de

aanwezige programmamakers. Later dat jaar volgt alsnog de

internationale erkenning en waardering. De ' Liesbeth List Show ' wordt

uitgeroepen tot winnaar van het Hollywood Festival of World Television.

Een Festival waarvoor uitsluitend programma's worden uitgenodigd,

die elders al een prijs hebben gewonnen.

De eerste grote show die hij in 1969 voor de WDR regisseert is rond de

Engelse wereldster Dusty Springfield. Die show onder de titel ' Dusty '

wordt door de televisiebazen aangewezen als de Duitse nationale

vertegenwoordiging op het Gouden Roos Festival. Onder collega's en

de pers opnieuw gedoodverfd als de winnaar, wordt tot algemene

verontwaardiging opnieuw een ' Rooyens ' opnieuw afgescheept met

een eervolle vermelding.

In november 1970 zendt de AVRO, het in 1969 voor de WDR-Bavaria

geproduceerde Esthercolor uit, een vijftig minuten durende special

rond de Israelische zangeres Esther Ofarim. Het is een ontroerende

show rond een multi getalenteerde internationale beroemdheid, dit

keer niet met televisiecamerass maar met 35mm filmcamera's

gedraaid. De show kreeg een extra emotionele lading omdat Bob

Rooyens haar na haar scheiding van echtgenoot Abi, voor de eerste

keer solo voor de Duitse televisie wist te halen. Het regiewonder

uit Holland, zoals onze oosterburen hem omschrijven zorgt, voor een

popspektakel van internationaal niveau, een delicatesse. [10]

De productie wordt door London Weekend TV ook uitgezonden als

een van 's werelds beste programma's. [11]

De Bavaria-Studio's in München behoorden tot de belangrijkste

filmstudio's in Europa. De buitengewoon succesvolle en in de

persoonlijke verhoudingen zeer prettige samenwerking, leidde

ertoe dat Rooyens de aanbieding kreeg, om binnen Bavaria een

eigen unit te gaan leiden. Later aangevuld met het verzoek om

chef Unterhaltung te worden.

Zijn relatie met de actrice Marja Habraken (hoogstzwanger van

hun eerste kind) maakte een permanente verhuizing naar München

tot een lastig dilemma. Haar carriere in Nederland verliep zeer

succesvol en om die op te geven en in Duitsland te gaan wonen,

was een offer dat niet verlangd mocht worden vond Rooyens en

bedankte voor de eer. Wel bleef de band met Bavaria behouden

en maakte hij voor die Studio nog meerdere programma's,

waaronder in coproductie met de Avro 6M2-NAP. ' Beat behind

the dykes '. Een popspektakel dat alles omvatte wat op dat gebied

in Nederland enige naam en faam had.

De finale vond plaats in het IJsselmeer. Kilometers uit de kust,

waar desondanks het water niet hoger stond dan 60 cm.

Voortgetrokken door een tractor, werden tientallen muzikanten,

solisten, bands en dansers met een treintje uit het kinderpretpark

Oud Valkenveen naar de plaats van de opname gebracht. Omdat

de podia net onder of tegen de waterspiegel aanstonden waren ze

nagenoeg onzichtbaar. De muzikanten en dansers zweefden optisch

op het water. Elektronische handcamera's bestonden niet. De opname

werd met meerdere 35 mm filmcamera's gedraaid. Dynamische

beelden kwamen van een helikopter en camera's in speedboten.

Helaas was de tractor nadat de artiesten waren afgeleverd stuk

gegaan. Dat leidde ertoe, dat na afloop van de opname de

popartiesten met de instrumenten boven het hoofd een paar

kilometer door het IJsselmeer moesten waden om weer aan land

te komen. Er zijn aansluitend aan de opname, wegens grieperigheid

en verkoudheidproblemen talloze optredens afgelast.

Op 30 december 1970 werd 6m2 NAP (Beat behind the dykes) uitge-

zonden.

Bij de WDR kreeg Rooyens van de Hauptabteilungsleiter Unterhaltung

und Fernsehspiel Hannes Hoff, alle vrijheid om zijn ideeen en

creativiteit te ontplooien. Dat resulteerde in een serie programma's

die als hoogtepunten in de creatieve ontwikkeling van televisie in die

periode geboekstaafd zijn. De programma's werden in vele landen

uitgezonden.

Er werden verschillende internationale seminars aan het werk gewijd

(o.a. in Montreux) en programma's als ' Dusty ',

werden internationaal gebruikt als lesmateriaal op televisie- en

filmacademies.

De samenwerking tussen Rooyens, en Kraaykamp & de Gooyer

besloeg met de nodige pauzes, een periode van 1967 tot en met

1983. De laatste uitzending van de serie Johnny & Rijk Shows

(een paar apart) kwam op 18 januari 1968 uit het RAI Congres-

centrum in Amsterdam.

De haat- liefde relatie tussen beide verkeerde op een dieptepunt.

Rijk raakte ongeveer door alles wat Kraay deed geirriteerd.

Kraay kon het niet laten om Rijk te jennen en te zuigen. Er vielen

klappen. Beide hebben professioneel de uitzending afgemaakt,

maar de relatie was totaal kapot. In de zomer van 1969 wordt

Rooyens door Dr. Peter Koster, directeur van de Polyphon

Productiemaatschappij uit Hamburg, gevraagd om een idee voor

een ' Komische Unterhaltungsshow ' voor het ZDF. Rooyens stuurt

hem een aflevering van de Johnny & Rijkshow.

Het ZDF is enthousiast en wil binnen een half jaar een serie met het

duo beginnen. Een probleem was, dat Kraaykamp en de Gooyer

nog steeds gebrouilleerd waren en er geen idee van hadden, dat

het ZDF ze graag wilde hebben. In het Amsterdamse Parkhotel,

belegde Rooyens een verzoeningsgesprek waarbij hij er vanuit

ging, dat een flinke zak Duitse Marken, de verzoening een stuk

zou vergemakkelijken.

Op zijn hotelkamer zat Dr Peter Koster te wachten op het

telefoontje van Rooyens om zo mogelijk meteen spijkers met

koppen te slaan. Die verzoening bleek uiteindelijk niet zo moeilijk.

Hoewel het twee totaal verschillende persoonlijkheden zijn, hebben

beide professioneel gezien, groot respect en waardering voor

elkaar's talent en kunnen. Soms vertroebeld door afgunst, soms

vertroebeld door overschatting of door gebrek aan waardering,

maar zich wel bewust, dat op dat moment in tijd, de combinatie

van beiden sterker was (en financieel waardevoller) dan een

solocarriere.

Kraaykamp was in topvorm. Hij verlangde van Koster 50% meer

gage dan werd geboden. Het ging in zekere zin voor beide heren,

in vergelijking met Nederlandse gages om astronomische bedragen.

Rijk keek Johnny verbijsterd aan. Koster weigerde, waarop

Kraaykamp het hard speelde, opstond en wilde vertrekken.

Uiteindelijk kreeg Kraaykamp wat hij verlangde. De Gooyer zat

lachend toe te kijken. Een slecht onderhandelaar maar een groot

levensgenieter. Dat zwembad bij zijn huis in Giethoorn kon

gebouwd worden.

Op 26 en 27 januari 1970 werd in Studio Hamburg de eerste

aflevering van' Spasz durch Zwei ' opgenomen. Op 4 en 5 mei

van dat jaar werd de 8^e en laatste show van de eerste serie

opgenomen..

De serie was zo succesvol, dat het ZDF een vervolgserie bestelde.

Dat resulteerde uiteindelijk in een coproductie van vier landen.

Duitsland, Oostenrijk, Belgie en Nederland. De show werd tussen

januari en mei 1971 zowel in het Duits als in het Nederlands opge-

nomen in Hamburg en Hilversum. Rijk de Gooyer gaf aan het eind

van de tweede serie een interview aan de Showpagina van de

Telegraaf. Dat artikel werd overgenomen door BildZeitung en kreeg

een vervolg in tal van Duitse bladen. De Gooyer eiste in dat

interview zijn in de 2^e wereldoorlog gejatte fiets terug, liet zich

laatdunkend uit over de Duitsers en zei, dat geld zijn enige beweeg-

reden was om de shows te maken.

De Duitse pers stond bol van de negatieve reacties en het ZDF zag

zich genoodzaakt om de samenwerking te beeindigen.

In 1971 bedacht Rooyens voor de WDR, samen met de Belgisch-

Franse kunstenaar Guy Peellaert (Bedenker van de Stripfiguren

'Jodelle' en 'Pravda la Survireuse ' en de tekenaar-schilder van

de boeken 'Rockdreams', 'The Big Room' en 'Twentieth Century

Dreams') een absurde persiflage op Helsa Poppin. Het programma

onder de titel Mariechen sasz weinend im Garten was een pastiche

van sublieme kitsch, anachronismen en satire. Zangsolisten zongen,

vol gloed en overtuiging van het eigen talent, volkomen vals. De

Bacharach-song This guy's in love with you werd gezongen door een

als G.I. aangeklede zanger in een zilver gespoten battledress. Op de

achtergrond werd de iconische vlag gehesen na de verovering van

IWO JIMA op een snuisterijendoosje.

Othello speelde de sterfscene in een ommuurde woestijnburcht.

In de verte galoppeerde een karavaan voorbij van pakjes

Camelsigaretten. Een ridder te paard reed Othello's oase binnen

en roofde 1 van de zeer schaars geklede haremdames. Honden

klommen in bomen, de parelvissers gingen te zwaar beladen met

gewichten, zingend ten onder.

In datzelfde jaar maakt Rooyens, ook voor de WDR, een serie

satirische programma's onder de titel Meerschweinchen Revue.

Leading character was de toen nog redelijk onbekende acteur

Harald Junke, het latere kijkcijferkanon van het ZDF.

Met Vivi Bach maakte hij de personalityshow Vivat Vivi.

In 1972 kreeg Rooyens van de EBU (gezamenlijke Europese

publieke omroepen) het verzoek om een programma te concipieren

dat, ter gelegenheid van het 50 jarige jubileum als cadeau kon

worden aangeboden aan de BBC. Het programma werd

gepresenteerd door Peter Ustinov.

Voor de finale vroeg Rooyens aan Hans van Hemert een lied

te schrijven voor een koor van continentale sterren.

Artiesten, waaronder b.v. Hildegard Knef, wilden graag mee-

werken, maar konden door allerlei verplichtingen niet naar de

studio in Hilversum komen. Met een muziekband onder de arm,

reisde Rooyens Europa door om op basis van een storyboard

solisten tegen chromakeyblauw hun stukje in te laten zingen.

Een soort ' This is the world ' avant la lettre. De techniek werkte

prima en de BBC, was zeer verguld met het geschenk.

Titel van programma en lied: Thank you Auntie.

(Auntie is het koosnaampje van de Britten voor de BBC)

Op 2 november 1972 zendt de Vpro, live een door Rooyens

bedacht familiespel uit onder de titel: Democratie. Twee

gezinnen krijgen een maandbudget en worden, gegidst door

Joop van Tijn, geconfronteerd met normen, waarden en

spelregels van de samenleving. Waar liggen de grenzen van

nuttig en nodig en van bureaucratisch en betuttelend?

Hoe alert en assertief wordt er gereageerd op prikkels van

agressiviteit en hulpbehoevendheid?

Wanneer ben je te goedgelovig en wordt je belazerd? Het

programma kwam uit de Meerpaal in Dronte. Het speelde zich

af in een stadsomgeving met wisselende speelplekken.

Opdrachten varieerden van de aanschaf van een 2ehands auto

(autoverkoper Tonio Hildebrand) tot boodschappen doen in de

supermarkt (kijk wat je koopt, let op wat je betaald) van klein

gesjoemel, tot stevig bedrog. De gezinnen verplaatsten zich

per witkar door het speelveld. Het programma kende de primeur

van het eerste live (telefonische) referendum. Er waren dilemma's

uit de actualiteit waarop de kijkers konden reageren met een ja-

en een nee-nummer.

In najaar 1972 voor uitzending 8 januari 1973 maakt Rooyens

een personalityshow rond het vroegere tieneridool Heidi Brühl.

Na een verblijf van jaren in Amerika, waar ze na haar huwelijk met

Mr. Universe, werkte aan een film- en tv-carriere was ze weer een

tijdje in Duitsland. Het tienersterretje had zich ontwikkeld tot een

echte comedienne en een sterke persoonlijkheid.

Voorjaar 1974 wordt Rooyens door de net beginnende producent Joop

van den Ende gevraagd om de regie te doen van de muzikale comedy-

serie Citroentje met Suiker. Het programma is de opvolger van het

succesvolle ' t Schaep met de vijf Pooten ' . (8 afleveringen) De cast is

nagenoeg gelijk, met in de belangrijkste rollen: Adele Bloemendaal,

Piet Romer, Leen Jongewaard, Lex Goudsmit , Elsje de Wijn en

in een aantal gastrollen Ko van Dijk. Er werden 16 afleveringen

geproduceerd en uitgezonden.

Boven van l naar r: Elsje de Wijn, Bob Rooyens
Onder: Piet Römer, Leen Jongewaard, Adèle Bloemendaal, Ko van Dijk,
Lex Goudsmit, Eli Asser.

Auteur van beide series is Eli Asser. Een graverend verschil is de

populariteit van de liedjes. Niemand zal een aflevering van ' t Schaep

of Citroentje kunnen navertellen. De liedjes van ' t Schaep

daarentegen zijn evergreens geworden van het Nederlandse muzikale

erfgoed. Bijvoorbeeld: Als je mekaar niet meer vertrouwen kan...

en ' t zal je kind maar wezen.. ' De componist van ' t Schaep was

Harrie Bannink. Na een conflict met Eli Asser, weigerde hij zijn

medewerking aan Citroentje.

Voor de ARD (WDR) schrijft en regisseert Rooyens een amusement-

programma dat ingaat op de vooroordelen die de bewoners van het

ene land hebben over de bevolking van het andere. Onder de titel:

Whisky, Kaese, Sauerkraut worden door, onder andere het absolute

Duitse kijkcijferkanon Peter Frankenfeld, de Deense zangeres Gitte

en de Ierse Gilbert O ' Sullivan, muzikaal zowel als in sketches en

flimclips, bestaande vooroordelen op de hak genomen.

Het programma is voor Gilbert O ' Sullivan de switch van crisis-

outfit naar modern entertainer. Op 12 juni 1974 wordt de show uitge-

zonden.

Voor de Avro produceert en regisseert hij in dat jaar een show met

Liesbeth List en een kerstspecial met Gilbert O ' Sullivan. Dat

programma met veel nieuw O ' Sullivan repertoire, waaronder I ' m not

dreaming of a white Christmas, wordt tevens een emotionele

confrontatie met zijn fans. Sonja Barend haalde ze op in Londen

en reisde per bus met ze mee naar de studio in Hilversum. In de

gesprekken die zij onderweg voerde fileerde Sonja feilloos de ziel

van de Gilbert O'Sullivan fan.

In 1975, na een pauze van 3 jaar, lijkt de tijd rijp voor een nieuwe serie

shows met Kraaykamp en de Gooyer. Rooyens is nu niet alleen de

producer en regisseur, maar treedt tevens op als producent. Kort

voordat de eerste aflevering zal worden opgenomen, trekt de Gooyer

zich terug. Kraaykamp is kwaad en teleurgesteld. Hij wil absoluut

doorgaan. Dan maar zonder Rijk. De zender (Tros) kan het niks schelen

of de Gooyer wel of niet meedoet, als Kraaykamp alleen verder wil,

is het wat hen betreft in orde.

Rooyens weet de Gooyer te behouden als teksteditor en trekt Adele

Bloemendaal en Albert Mol aan als aangevers.

Toon Hermans schrijft speciaal voor Kraaykamp een aantal liedjes en

op 6 oktober 1975 wordt de eerste Johnny Kraaykamp- show

uitgezonden.

Na die eerste show wordt Adele ziek en een paar dagen voor opname

van de 2^e show, vervangen door Rita Corita.

Hoewel de eerste show buitengewoon succesvol was ( meer dan 6

miljoen kijkers) miste men toch het geniale samenspel met Rijk.

Tijdens de periode dat Rooyens met Kraaykamp en de Gooyer in

Hamburg woonde, speelde het duo voortdurend de act van twee oude

homoseksuelen die samen op een flatje woonde. De Gooyer speelde

het mannetje Herman en Kraaykamp speelde het vrouwtje Babs.

Het was een hilarische act met als enig publiek Rooyens. Niet alleen

genoten beide van het rollenspel, maar het had tevens een voortreffe-

lijke therapeutische werking. In de rol konden ze veel van hun weder-

zijdse ongenoegens kwijt, waardoor er in de werkelijkheid harmonieus

en vriendschappelijk kon worden samengewerkt.

Rooyens stelde voor, om die act in de vorm van een kookrubriek in de

show op te nemen. Herman & Babs met recepten uit grootmoeders

keuken. Beiden vonden het een leuk idee en onderhuids begrepen ze

heel goed, dat dit een prachtige aanleiding was, om de samenwerking,

zonder gezichtsverlies voor wie dan ook, te hervatten.

Het had even geduurd, maar bij de tweede show was de samenwerking

tussen het duo hersteld.

In de jaren daarop volgend opereert Rooyens als regisseur, producer

en producent van eigen concepten. Voor de KRO ontwikkelt hij de serie

The Allrounders. Een grootse sportcompetitie tussen coaches vanuit

Het Ahoy sportpaleis. Het draaide daarbij niet om flauwe spelletjes zoals

bij sommige sportshows uit die tijd, maar het ging om echte sport en de

beinvloeding van de resultaten door slimheid en inzicht van een coach.

Voor de Tros produceerde hij de comedy-serie Humbug en verder veel

opdrachten die buiten de directe televisiesfeer lagen, zoals commercials,

films voor Universiteiten en voor het bedrijfsleven.

Met de NDR in Hamburg werkt hij aan een groots opgezette versie van

Alice in Wonderland. Nadat heel veel preproduction werk verricht was,

bleek de zender uiteindelijk niet in staat om het project financieel rond

te krijgen en verdween een half jaar werk in het afvalputje. Maar ook die

ervaringen zijn deel van het werken als free-lancer.

Begin 1977 zendt de KRO een, door Rooyens zelf geproduceerde,

vijftig minuten durende special uit met Liesbeth List en Charles

Aznavour. De Franse zanger is niet zo gewend aan de werkwijze van

producent/regisseur Rooyens. List is veel lovender: ' Bob is fantastisch,

soms heeft hij zulke geniale ideeen dat je mond openvalt van

bewondering '. [12]

In mei en juni 1977 is Rooyens weer te vinden in Keulen. Hij werkt aan

aan aantal producties voor de WDR, waaronder een muzikale special

rond Vicky Leandros.

Dat programma heeft een opmerkelijke voorgeschiedenis. In een eerdere

WDR-productie had Bob samengewerkt met Olivia Newton-John. Beide

waren daar erg enthousiast over en in samenspraak met Hannes Hoff

Haubptabteilungsleiter der Unterhaltung werd afgesproken om een special

aan haar te wijden. Rooyens bedacht een concept, zocht met Olivia het

repertoire uit en werkte met ontwerper Peter Gabrielse aan een

' hoogblond ' decor vol met dieren en planten. Een paradijselijke setting.

Drie weken voordat het programma zou worden opgenomen vertrok

Rooyens met een kleine delegatie van de WDR naar Londen om de

laatste puntjes op de i te zetten. Olivia had een gastoptreden bij de

BBC en daar zou men elkaar treffen. Bob ging met Olivia aan het werk.

Vertelde wat hij wilde gaan doen, toonde decor-schetsen etc. Intussen

sprak de productionele delegatie van de WDR met het management over

nog wat details in het contract. Daarbij waren ook een paar jonge

Amerikaanse producers aanwezig die, naar al snel bleek, Olivia in Los

Angelos wilden testen als partner voor John Travolta in de film Grease.

Olivia zou de Show in Keulen alleen kunnen doen, als de screentests

voor haar negatief zouden uitpakken. Aangezien het contract met de WDR

nog niet getekend was, voelde het management van Olivia zich vrij om in

het belang van haar carriere de kans die geboden werd, te benutten.

Terug in Keulen werd besloten om de screentest niet af te wachten en

binnen de resterende tijd zo snel mogelijk een andere artiest (e) te

zoeken. Er werden lijstjes gemaakt met mogelijke kandidaten. Carly

Simon, Linsey de Paul, Melanie. Persoonlijkheden met een grote

aantrekkingskracht die tevens qua repertoire heel goed zouden passen

in de decors. Carly Simon, had verplichtingen en viel af. Melanie,

verlangde dag en nacht een witte Limo ter beschikking. First class tickets

voor een absurd aantal persoonlijke begeleiders en nog zo het een en

ander. Melanie  viel ook af.

Linsey de Paul was meteen enthousiast. Bob, voerde lange telefoon-

gesprekken met haar die het wederzijdse geloof in een mooi programma

enorm prikkelden. Inmiddels waren er nog maar twee weken tot de

eerste studiodag. De avond voordat Bob naar Londen zou gaan ter

voorbereiding, belde Linsey hem op. Met een nauwelijks verstaanbare

stem, raspte ze haar leed. Zware keelontsteking. Kon de show worden

uitgesteld. Nee! Dat kon niet. Exit Linsey.

Wat nu? Tijd begon te dringen. Hannes Hoff dacht aan Esther Ofarim.

Bob had aan de film die hij in 1970 met Esther gemaakt had een zeer

goede band met haar over gehouden. Er was echter wel een probleem.

Esther had besloten om een pauze te maken in haar carriere. Ze had

zich teruggetrokken in Israel. Bob telefoneerde met haar, maakte haar

enthousiast voor een vlammend heroptreden. Ze dacht een dag na,

waarna ze Bob belde en vroeg of hij naar Tel Aviv wilde komen.

Dezelfde dag was Bob onderweg naar Israel. Drie dagen werd er

intensief gesproken en naar repertoire gezocht. Zodra een repertoire-

keuze was gemaakt, werd die doorgebeld aan arrangeur Klaus

Doldinger. De tijd drong. Opgelucht en met groot enthousiasme reisde

Bob terug naar Keulen. Een dag later belde Esther op. Ze had er nog

eens over nagedacht en durfde het toch niet aan. De tijdsdruk was te

hoog. Een enorme domper!

Er bleven nog 5 dagen over tot de eerste opnamedag en nog steeds

geen performer. Gedurende de tijd dat Bob in Hamburg woonde was

hij een huisvriend van papa ' Leo en Vicky Leandros ' .

Vicky! Waarom niet eerder gedacht aan Vicky? Bob belde haar op.

Vicky was verguld, papa Leo ook.

De show was gered.

Op 27 oktober 1978 wordt Rooyens ' s middags gebeld met het verzoek

om die avond de bijzondere aflevering van Voor de Vuist weg te

regisseren. De vaste regisseur Theo Ordeman was onwel geworden en

niet in staat om het programma die avond te leiden. Bijzonder is dat het

programma 15 jaar bestaat en voor Rooyens is het voor 1 avond de

terugkeer bij het programma, dat hij in 1963 zelf heeft opgestart.

In januari 1979 voert Rooyens de regie van een muziekspecial rond de

groep The Rainbow Train van Hans Vermeulen. [13]

Het is, Gerrit den Braber die na zijn terugkeer bij de Avro als hoofd

amusement, Bob weet te verleiden tot een nieuwe zeer actieve periode

voor die omroep.

In maart van dat jaar begint hij onder de titel: ' Zit dat zo...? ' een serie

politieke praatprogramma's met als ' anchor ' Mr. G.B.J. Hilterman.

Het programma kende heftige discussies, waarbij de emoties bij het

geengageerde studiopubliek soms hoog opliepen. Het was voor Mr.

Hilterman een wonderlijke overgang van zijn, tot dan toe, reguliere

voor 1 camera uitgesproken commentaren, naar een discussie-

programma met diametraal tegenover elkaar staande kemphanen.

Hilterman keerde na 1 seizoen terug naar zijn oude, vertrouwde vorm.

Hij is de bedenker van ' Avro's Laatshow ' een talkshow op de late

avond met drie presentatoren, drie gasten, drie gesprekken volgens

het zwaan kleef aan principe. (Gasten schoven na elkaar aan,

bleven zitten en discussieerden mee). Het thema van het slotgesprek

was voor de gasten een verrassing. Het kriterium daarvoor was een

heftige ervaring die de drie gesprekspartners met elkaar deelden.

Hij regisseert het concert van John Denver en met fotograaf Anton

Veldkamp maakt hij een serie documentaires onder de titel Man in

Action. Veldkamp, gekleed in een witte outfit, geladen camera's als

colts bungelend aan een belt benaderde de protagonisten o.a.:

Broeder Maasbach  en Anton Heyboer als onderwerp voor een

fotoshoot, waarbij hij haast achteloos tussen het fotograferen door,

vragen stelde in een sfeer die verraderlijk afleidend was. Het gesprek

leek ondergeschikt aan de uiterlijke fixatie op de fotografie. Dat schiep

een ambiance die verleidde tot openhartigheid.

Rooyens is de producent en regisseur van een concert met de op dat

moment razend populaire Julien Clerc.

Zowel in 1979 als in het daaropvolgende jaar maakt Rooyens opnamen

gedurende het drie dagen durend North Sea Jazz Festival  in het

Congresgebouw in Den Haag. [14] [15] In 1979 zet de AVRO de

Ramblers in het zonnetje. Rooyens regisseert het afscheidsconcert

' Farewell Blues ' Nog 1 keer The Ramblers. [16] In 1980 mogen een

aantal Nederlandse artiesten hun favoriete nummer aanvragen. De regie

van Muzikale hartewensen is in handen van Bob Rooyens. [17] Enkele

maanden later worden de hoogtepunten van een jubileumoptreden van

de Dutch Swing College Band door Rooyens op het scherm gebracht.

[18] [19]

In 1981 overtuigd Rooyens de AVRO programmaleiding ervan om een

programma rond Liesbeth List en Ramses Shaffey te produceren. Hij

schrijft, produceert en regisseert Liesbeth en Ramses een opmerkelijke

productie die door de Werkgroep Amusement van de NOS geselecteerd

wordt als Nederlandse bijdrage aan het Gouden Roos-Festival. [20]

De Zilveren Roos wordt op het nippertje gemist en wederom krijgt een

Rooyens productie een eervolle vermelding.

Dit dateert uit de tijd dat het Gouden Roos Festival, slechts drie rozen

te verdelen had op 35 a 40 meedingende producties. Vanaf ongeveer 1990

kent het festival categorieen en zijn er op hetzelfde aantal producties

inmiddels zo ' n 18 rozen te verdelen. De uitholling van het festival heeft

daarmee het peil bereikt waarop 1 op de 2 a 3 ingezonden programma's

met een roos naar huis gaat.

Later in dat jaar wordt Liesbeth en Ramses wel onderscheiden met de

prestigieuze Premio Ondas in Barcelona.

In januari 1981 zendt de AVRO, de in 1979 en 1980 gemaakte film

' Toots ' uit. Het is een in opdracht van de WDR, door de Bavaria-

studio's in München geproduceerde documentaire over de wereldwijd

bewonderde en gerespecteerde muzikant Toots Thielemans.  Bob

volgt Toots, op zijn muzikale reizen door de wereld. Hij voert

gesprekken met hem voor de legendarische Cottonclub in New York,

bij het Apollo Theater in Harlem en is getuige van ontmoetingen en

jamsessions met grote namen uit de Jazz. In  New Jersey bezoekt

Toots thuis de pianist Bill Evans. Met 1 hand in het gips gaat Evans

achter de vleugel zitten. Toots vist zijn ' broodje ' uit zijn jaszak en beide

spelen met kinderlijk plezier, de sterren van de hemel. Het zal de laatste

vastgelegde muziek zijn van Bill Evans. Een week later overlijdt hij.

Rooyens regisseert in april 1981 het live-optreden van de Canadese

zangeres Anne Murray in de RAI. Het ' Anne Murray in concert ' wordt

in twee delen op het scherm gebracht. [21] Ook in 1981, maakt hij met

Toon Hermans een film in Gstaad. Een programma met liedjes,

overpeinzingen en verrassende humorvolle Toon-monologen.

In zijn boek: Ik heb het leven lief, schrijft Toon op pag.154 daarover:

Bob

Onlangs stond ik op een 2300 meter hoge berg, in de

sneeuw en in de kou, om een tv-opname te maken van

een liedje. ' Mijn moeder met die twee lieve handen had

het moeten weten ', stond ik daarboven op die bergtop te

denken, terwijl de camera als een soort elektrische hond

om me heen dolde. Ik vond het een geweldige belevenis.

Kun je je voorstellen, als je altijd hebt staan zingen op

een toneeltje van acht bij tien, aan alle kanten (behalve

aan de voorkant uiteraard) afgebakend met donkere

coulissen, kun je je voorstellen, als je altijd hebt staan

zingen in die kleine ruimte, wat er met je gebeurd als je

dan op je vierenzestigste ineens met je deuntje onder de

open hemel staat... met je voetjes in de sneeuw? En dan

zo' n man als Bob, die je duidelijk aanzet dit te doen....

nee, laat ik maar zeggen ' aansteekt ', want dat is weer het

vuur dat je nodig hebt, het vuur dat de sneeuw doet

smelten, het vuur van het leven.

De jaarlijkse uitreiking van de Gouden Harpen wordt zowel in 1981

als 1982 door Rooyens geproduceerd en geregisseerd. [22]

De stichting Conamus verzorgt – in samenwerking met de AVRO –

deze onderscheidingen voor Nederlandse artiesten, musici, componisten

en tekstschrijvers.

In 1982 laat Rooyens weer van zich spreken met ' The young messiah '

(AVRO). Handels oratorium in een modern jasje gestoken door Tom

Parker. Het wordt niet alleen een muzikaal, maar tevens een boeiend

visueel spektakel. Rooyens zorgt voor ongewone locaties, zoals een

kerkhof voor de afgedankte goederen van een overspannen consumptie-

maatschappij, een afvalberg met auto's, koelkasten en wasmachines.

Halleluja!

Het IJsselmeer, waar de solisten in heilige navolging over het water liepen.

Halleluja!

Een zingende zwarte engel, vastgebonden aan de voorkant van een

Amsterdamse tram reed door de Leidsche Straat en over het Rokin.

Halleluja!

Tussen de schapen in een wei in Nigtevecht. Over de opnamen in de wei

merkt soliste Madeleine Bell op: ' Het was steenkoud en om dan in alle

vroegte tussen het Nederlandse vee te staan, is geen pretje '.

Voor de WDR ontwikkelt en regisseert Bob in 1982 een serie shows

onder de titel Telezirkus. Een rondreizend familieprogramma vanuit

de circustent van het circus Williams-Althoff. Naast circusacts met

wereldfaam, zijn er optredens van nationale en internationale

performers. (van Valente tot Bee-gees van Roger Whittaker tot

Dalida) Het programma kent verder interviews en interacties met het

aanwezige publiek, roept in een live-actie kijkers op om naar de tent

te komen teneinde een wens of fantasie te realiseren en biedt

interviews en participatiespellen met prominente publieke figuren uit

de Duitse samenleving. Een populair onderdeel was de tas. Het

publiek werd geanimeerd, om een tas vol allerhande voorwerpen

mee te nemen naar de tent. Als er in de tas van de presentator

overeenkomstige artikelen voorkwamen, dan kreeg de bezitter

ervan mooie prijzen en participeerde in een aantrekkelijk publieks-

spel. Het programma promoveert tot de ARD zaterdagavondshow

en zal 3 jaar lopen.

Telezirkus  is het model waaraan Willem Ruis  in 1985 zijn

Sterrenshows ontleend. Hans Peters, Vara-producer van de

Willem Ruis shows, groot circusliefhebber en vader van twee

zoons met een internationale circusact, dook wel eens op als de

reportagewagens van de WDR weer bij de circustent van Franzi

Althoff geparkeerd stonden.

Die ambiance wilde Hans Peters ook voor de nieuwe serie shows

met Willem Ruis.

Hij vroeg aan Bob videobandjes van Telezirkus om Ruis (die er

niets in zag) te kunnen overtuigen. Uiteindelijk ging Willem om en

waren de Sterrenshows in de tent geboren. Bob werd gevraagd

voor de regie, maar had door een overvolle agenda, slechts tijd om

het eerste jaar 2 uitzendingen te regisseren. Het jaar daarop (toen

de Vara bijna failliet was en de tent niet meer reisde maar vast

geparkeerd stond in Utrecht) heeft Bob de regie gedaan van de

hele serie.

Ook de rechtstreekse uitzending van het Nationaal Songfestival in

1983 is in handen van Rooyens. [23] In hetzelfde jaar regisseert

Rooyens een scala aan programma's, waaronder met Rijk de

Gooyer de serie Komt Rijk komt raad. Een absurde show waarin

Rijk het als een soort ombudsman opnam voor veelal gefingeerde

slachtoffers van de bureaucratie. Avrodirecteur Siebe van der Zee,

vond het allemaal veel te ver gaan en stopte de serie voordat de 2^e

aflevering werd uitgezonden.

Met als co-auteur de Oostenrijkse kunstenaar Andre Heller schrijft

en regisseert Rooyens eind 1983 de prestigieuze familie kerstshow

'Wunderland'. ' Das Meer der Phantasie '.

Artdirector is de chefontwerper van de Bavaria-studio's, Rolf

Zehetbauer. (ontwerper van onder meer de films Das Boot en

Never ending story). Budget de voor die tijd gigantische som van

2 miljoen D.Mark. Locatie is studio 5, de grootste filmstudio van

Bavaria. De televisietrein komt van de WDR in Keulen, de opname-

techniek is van het ZDF uit Mainz. De cameraploeg en director of

photography komen van de Bayerische Rundfunk, studio

personeel en belichters zijn van de Bavaria Studio's.

Gustl Bayrhammer beroemd en geliefd acteur voerde de kijker

mee in een wereld waarin alles mogelijk is, als je er maar in wilt

geloven.

Boven de zee van de fantasie hangen tientallen regenbogen,

rijzen eilanden op met complete circussen, vaart een galjoen langs

met een luidruchtig zingende Asterix en Obelix. Kanonnen vuren

luchtballons, het boegbeeld is een aantrekkelijke vuurspugende

zeemeermin. Vanuit het kraaiennest blaast een kraai de hoorn.

Jeugdhelden maken hun opwachting. Van Pinokkio tot Raeuber

Hotzenplotz, van Winnetou tot Donald Duck in een onderwater

'drive-in' movie, van Tijl Uylenspiegel tot Pippi Langkous in een

citaat van Fred Astaire.

Eveneens in het najaar van 1983 produceert en regisseert Bob een

' special ' met de Engelse vocalgroup Wall street Crash. Een

samenwerking die zo goed bevalt, dat voor het jaar 1984 een serie

shows met de groep gepland en ook gemaakt wordt.

In 1984 wordt Rooyens benaderd voor een coproductie van de

Romanian Television Radio en de AVRO. Middelpunt van de

muziekspecial ' It's all in the game ' zijn zangeres Therese

Steinmetz en haar Roemeense collega Angela Similea. [24]

Dit programma wordt de Roemeense inzending voor het

Montreux-festival 1984 en voor het eerst in de geschiedenis

van de Roemeense Televisie wordt een programma in Montreux

onderscheiden. Het programma valt net buiten de rozen maar

wordt apart geëerd met (alweer) een eervolle vermelding.

Met deze nationale inzending naar het 'Gouden Roos Fesitval'

is Rooyens de enige regisseur die voor drie landen de

nationale bijdrage heeft geconcipieerd en geregisseerd.

(Nederland, Duitsland en Roemenië)

In 1986 maakt Rooyens voor de NPS een documentaire over het

"North Sea Jazz Festival". [25]

In 1987 verzorgt Rooyens het televisieconcept en de regie van het

gala ter gelegenheid van het honderdjarige bestaan van Theater

Carré Het "Gala van de eeuw" wordt onder andere door koningin

Beatrix en prins Claus bijgewoond. [26]

De finale van het programma was de bekendmaking en uitreiking

van een door Carré ingestelde nieuwe theaterprijs, ' De Clown '.

De prijs viel toe aan Toon Hermans. Rooyens had voor de

opkomst van Toon een speciaal effect voorbereidt. Aan een

toneeltrek was een op afstand bestuurbare camera opgehangen.

Bij de opkomst van Toon, zou een toneelmeester die trek

razendsnel laten zakken tot ongeveer 30 cm boven de grond.

De repetities verliepen vlekkeloos. Toen het erop aankwam glipte

het touw door zijn handen en knalde de camera stuiterballend

tegen de vloer. [27]

Drie dagen eerder was Rooyens met zijn vaste team neergestreken

in het Sportpaleis Ahoy in Rotterdam om daar de regie te voeren

over het Gala of the year 1987, het indrukwekkende showspektakel

van Lee Towers. [28]

Rooyens is ook tweemaal regisseur van het muzikale VARA-

kinderprogramma "Kinderen voor kinderen". [29]

Door een conflict met de Vara haakt Freek de Jonge af als

presentator. Rooyens besluit om van een presentator af te zien en

de kinderen zelf aan het woord te laten, over de thema's die in de

liedjes worden aangesproken.

Het resulteert mede door de volstrekt afwijkende vormgeving van

de dan toe gebruikelijke bühneshow, in openhartige, geestige

uitspraken en ontroerende bekentenissen van de jonge koorleden.

Het programma wordt de vijde Nederlandse inzending van Rooyens

naar het 'Gouden Roos Festival '  in Montreux en wint daar de

Bronzen roos.

Later wordt het programma ook nog onderscheiden met de Golden

Antenna voor beste productie, beste regie en beste vormgeving.

Vanaf 1986 hernieuwd hij de samenwerking met Joop van den Ende

en regisseert Rooyens talloze amusementsproducties waaronder:

Wedden Dat, Sterren PlaybackShows, Harten Gala's,

Showmasters, Los Vast, [30] Way of life, Soundmix Finales.

In Duitsland regisseert hij voor de SüdwestFunk Baden Baden de

Michael Schanze Show, voor Radio Bremen in co-produktie met

de WDR heeft hij de ' Gesammtleitung 'en regie van een serie

zaterdagavondshows op Duitsland 1, onder de titel Noten für Zwei.

Ook in 1986 is hij mede-auteur en regisseur van de succesvolle WDR

' UnterhaltungsShow ' "Telezirkus". Dat programma staat model voor

de latere Sterrenshows van Willem Ruis.(Zie Telezirkus 1982)  

Het laatste seizoen van de Sterrenshows, voert hij ook de regie. De

eerst aflevering van de laatste serie, markeerde een nieuw tijdperk in

televisievormgeving door de introductie van de ' kraan'. Speciaal voor

de tent liet Rooyens wissels bouwen om in de nauwe ruimte, toch naar

alle kanten met het nieuwe instrument, te kunnen manoeuvreren.

Herbert Feuerstein, de uitgever van de Duitse Mad, een klein,

intelligent en grappig mannetje, verleidt Bob tot het bedenken van

een vormgevingsconcept rond de door hemzelf bedachte antiheld

Dr.Winter. Het wordt een combinatie van live-action, graphics en

animation. Het is een nieuwe vormgeving die gretig wordt gecopieerd.

De eerste aflevering is in 1984 en tot 1988 worden er meerdere

series geproduceerd.

In september 1986 organiseert de ARD in Keulen een internationaal

congres over Television Design. Rooyens is 1 van de sprekers en

maakt er een documentaire over.

Samen met zijn vriend Peter Rüchel, (bedenker en drijvende kracht

achter Rockpalast) ontwikkelt hij dat jaar een vrolijk kerstprogramma

met een charitatief doel in de tent van het beroemde circus Roncalli,

onder de titel Hoppla Herzchen.

In 1987 gaat hij samen met Rüchel naar Israel om met een live concert

van de maatschappelijk zeer betrokken rockstar Shalom Hanoch de

Duits-Israelische Jugendtag te vieren. Het concert komt uit Sultan's

Pool een sfeervol openluchttheater onder de muur van Jerusalem.

Begin maart 1988, wordt Rooyens door de NOS gevraagd, om het

openingsprogramma van het 3^e Net te maken. De regisseur die al

geruime tijd aan het project werkt, ziet het niet meer zitten en meldt

zich ziek. Het programma is bedoeld om de kijkers inzicht te geven in

de programmering die het 3^e Net zal gaan bieden. Men heeft er

twee jaar aan voorbereidt en nu 4 weken voordat het programma moet

worden uitgezonden hoort Rooyens de inventarisatie aan.

Dimitri Frenkel Frank, werkt aan een filmclip van een minuut of 6

waarin hij de rol van Net 3, als aanjager van de Nederlandse speelfilm

belicht.

Verder bereidt regisseur Frans Weisz een toneelscene voor waarin

verschillende genres met elkaar verenigd worden. (Net 3 biedt het

Nederlandse drama een open huis en veel armslag.)

2 Thema's waarover Rooyens zich geen zorgen meer hoeft te maken.

Van de 120 minuten programma blijven er, zo lijkt het althans nog

(maar) 108 over. Titel van het programma: Net wat je zoekt.

Een dramaturgie is er niet. Men had onder anderen wel eens ge-

sproken met Peter Faber als mogelijke acteur/presentator, maar

wat hij zou moeten presenteren was nooit geconcretiseerd.

Rooyens ontwikkelt een concept en bedenkt als vorm een oneindige

(360 graden) studiogang. Samen met ontwerper Roland de Groot gaat

hij aan de slag om het programma een gezicht te verschaffen.

De Groot zorgt binnen de kortste keren voor een sublieme vormgeving.

Die snelheid was noodzakelijk omdat er, gelet op de korte nog

resterende tijd, dringend gebouwd diende te worden. De gang moet

de vitaliteit, dynamiek, creativiteit en ambitie visualiseren van het

nieuwe net. Er is letterlijk dag en nacht gewerkt, om het programma

inhoudelijk van de grond te tillen, tekstschrijvers aan het werk te

zetten, componisten aan te sturen en medewerkers (artiesten,

acteurs/actrices, kunstenaars, filmers, zangers/zangeressen,

dansers, prominenten en figuranten) aan te trekken. Een gigan-

tische organisatie en planning die vanwege een professioneel

ijzersterk productieteam vlekkeloos verliep.

Frans Weisz, zorgde nog voor een verrassing. Roland de Groot

had hem gesproken en geinformeerd naar zijn wensen voor het

ontwerp. Weisz, was er met de tekstschrijver nog niet uit en kon

slechts het allesomvattende basisidee vertellen. Daarop tekende

de Groot een decor. Weisz was er niet helemaal happy mee, maar

kon bij gebrek aan een definitieve versie van het script, de Groot niet

uitleggen wat hij veranderd zou willen zien. De decorbouwers konden

niet langer wachten. Toen het decor in de studio stond opgebouwd

kwam Weisz kijken en verlangde allerlei mutaties. De Groot gaf er

de brui aan en vertrok. Rooyens, de overall regisseur, werd met de

problemen geconfronteerd. Hij liet een aantal elementen, die de

dramaturgie van Weisz in de weg zaten slopen en drong er bij

hem op aan om te beginnen met de camerarepetitie. Weisz zei,

dat hij geen camerascript had en ondanks de afspraken die daar

met hem over waren gemaakt, ook niet van plan was in de regie

te gaan zitten. Rooyens, pakte een script, repeteerde 2 keer en

zette de scene erop. Zeer motiverend bij de hele productie was

de altijd inspirerende aanwezigheid van Peter Faber. Hij bleek

met zijn talenten het perfecte vehikel om een interessant en

geslaagd programma af te leveren.

10 september 1988 "Haal 't doek maar op"

Vanuit de Stadsschouwburg Amsterdam, de uitreiking van de

theaterprijzen. Het programma werd gepresenteerd door Annemarie

Oster en een stoet van prominenten uit de wereld van theater en

kunst. Het was een live-programma. Tijdens de uitzending klonk er

vanuit een aanliggend cafe op het Leidsche Plein zulke luide muziek,

dat het in de uitzending te horen was. Rooyens ' zoon Rinke, die uit be-

langstelling aanwezig was, werd er met de productieportemonnee op

uit gestuurd om middels een rondje van de crew, de muziek te laten

zwijgen. Dat lukte! Na een kwartier begon het lawaai opnieuw. De

portemonnee moest er weer aan te pas komen en omdat men in de

kroeg begrepen had hoe het werkte, ging de frequentie ook flink omhoog.

Het programma dat een mooie theatertraditie in de geest van de

Tony-awards kunnen worden, maar werd door een actie van

choreograaf Rudi van Dantzig om zeep geholpen. Het was een Joop

van den Ende productie en die naam stond voor van Dantzig voor alles

wat vuig en lelijk was. De theaterkunsten mochten volgens hem niet

verkwanseld worden aan kapitalistische uitbaters.

Rooyens: ' Als er een is die veel, met hoge kwaliteit en met smaak aan

het theater heeft teruggegeven, dan is het Joop. Het was een belachelijke

maar effectieve actie. Een jaar later werden de theaterprijzen in een

ambiance van tafelkleedjes en rieten stoeltjes, uitgereikt in de foyer van

een schouwburg. Als er nou iets treurig was en gespeend van elke

smaak dan was het die bijeenkomst. Respect voor het theater werd daar

mee geen enkele dienst bewezen, integendeel.

In 1989 zendt de NOS naar aanleiding van de toekenning van de Bird

Award aan Art Blakey een twee jaar eerder door Bob Rooyens gemaakt

portret van deze drummer uit. [31]

1989 Is ook het jaar waarin Joop van den Ende zijn eigen zender

TV10 wil beginnen. Op verzoek van van den Ende, concipieert

Rooyens, samen met ontwerper Roland de Groot, het grote

openingsprogramma. Alle enthousiasme ten spijt, is het er niet van

gekomen. De aanvraag voor een zendlicentie wordt door het

Commissariaat voor de Media afgewezen en van den Ende stond

met lege handen. De productiemachine van Joop van den Ende

Producties stond stil.

John de Mol was in die tijd in vergelijking met van den Ende,

een kleine firma. Het bedrijf produceerde Medisch Centrum West,

een paar magazine-achtige programmaatjes en Doet 'ie 't als een

goedkope tribuneshow met minimaal decor.

De boycot van van den Ende door de publiek rechtelijke omroepen

gaf productiebedrijven als de Mol en Stokvis, de kans om hun

marktaandeel flink te vergroten.

Het is in die periode, dat de Mol contact zocht met Rooyens en

vroeg om een serie programma's voor hem te willen regisseren.

Ondanks de temperatuur, die tussen Rooyens en van den Ende

nog wel eens hoog op kon lopen, (twee gedreven mannen, beide altijd

uit op het beste resultaat, beide emotioneel) voelde Rooyens een grote

solidariteit met van den Ende. (Zakelijk altijd correct, nooit de

goedkope oplossing zoeken maar de beste, als dat geld kostte dan

moest dat maar, veel passie.) Rooyens zocht contact met hem en

vroeg zijn mening over het aanbod van de Mol. Van den Ende

raadde Rooyens aan, om met de Mol in zee te gaan.

In betrekkelijk korte tijd zette Rooyens het bedrijf van de Mol op

de kaart als showfabriek. Van Doet 'ie 't maakt hij een volwassen show.

Hij zet Loveletters op, de kaskraker met Linda de Mol en de

100.000 Show.

Ondanks het feit, dat Rooyens en de Mol het goed met elkaar

kunnen vinden verpietert Rooyens in het lege milieu van het

bedrijf. De Mol grossiert in medewerkers die weinig tot niks mogen

kosten. Dat zijn over het algemeen niet de beste. Rooyens krijgt

te maken met een volslagen onervaren uitvoerend producente.

De kwaliteiten die de Mol in haar ziet, moeten op een heel ander

vlak liggen dan die waar het bij een ingewikkelde televisieproductie

om gaat. Wat fout kan gaan, gaat fout. De Mol grijpt niet in. Zijn

argument is, dat hij niemand anders kan vinden. Zijn gedachte lijkt,

Rooyens knapt het wel op. Na een seizoen had Rooyens het wel

gezien. Hij wilde meer tijd om programma's te maken die hem

inhoudelijk meer te zeggen hadden. De Mol dringt er erg op aan,

om te blijven.

Rooyens wil dat het auteursrecht op zijn vormgevingsconcept wordt

vastgelegd in een contract. Binnen de vriendschappelijke sfeer waarin
beide met elkaar omgaan zegt De Mol van alles toe, maar

concretiseert niks. Wel vraagt hij om naast Loveletters en 100.000-

show, toch ook nog Doet 'ie 't, het programma waar Rooyens helemaal

geen zin in had, erbij te willen doen. Het zou een co-productie worden

met de Vlaamse Televisie en het was voor hem de Mol heel belangrijk

dat Rooyens erbij betrokken zou blijven. Een klein probleempje was het

bescheiden honorarium dat de Vara voor de regie wilde betalen, maar

Rooyens zou hem een enorme dienst bewijzen, om desondanks de

regie te doen. Wanneer RTL-Duitsland interesse toont in de

programma's doet Rooyens hem het idee aan de hand om dezelfde

show in hetzelfde decor in twee talen op te nemen. De financiele

voordelen daarvan zijn enorm. Rooyens had dat eerder gepraktiseerd

bij Johnny & Rijk en had met Joop van den Ende en de WDR

via Hannes Hoff aan een soortgelijke constructie gewerkt bij de

serie: Way of life.

Rooyens wordt gevraagd om in Parijs een groot

gala te regisseren ter gelegenheid van de 60^e verjaardag van Peter

Ustinov. De Duitse producent vraagt Rooyens om ook de productie op

zich te nemen. Probleem is de volle agenda. Rooyens stelt voor om

de Mol de productie te laten verzorgen. De Mol is verbaasd, verguld

en onzeker. Zou hij zo 'n klus wel aan kunnen? Er vindt bij Rooyens

thuis een bespreking plaats tussen de Duitse producent, de Mol en

Rooyens. De omvang is groot, de tijd is kort en de Mol durft het niet

aan. Tussendoor gebeurt er op het wereldpolitieke toneel ook zo het

een en ander. Ceaucsescu wordt verdreven en Roemenie schreeuwt

om morele en financiele steun. In korte tijd wordt een programma

in elkaar gezet. Help de Roemenen. Bob bewaard aan de  tijd dat hij in

Boekarrest gewerkt heeft, dierbare herinneringen. Er is veel emotie en

sympathie met de Roemenen. Alle medewerkers werken gratis en

staan hun gage af voor het goede doel. Producent de Mol mag 20%

van de niet geringe opbrengst aftrekken als kosten.

Als blijkt, dat de Mol een programma-idee van Rooyens schaamteloos

jat, een afspraak over een dramaserie niet nakomt en hem ook nog

eens financieel belazerd, is de maat vol. Begin '91 eindigt de

samenwerking.

Eind '89 begint van den Ende Producties weer een beetje op

gang te komen. Vanaf december regisseert Rooyens een serie

Wedden Dat voor het Belgische VTM. Begin 1990 sluit van den

Ende tegen wil en dank, een deal met de de groep die wel een

zendlicentie heeft gekregen, RTL-Veronique en ook voor die

zender wordt een serie Wedden Dat geproduceerd.

In Duitsland valt in 1989 de Berlijnse Muur. Rooyens wordt door

de ARD gevraagd een concept te schrijven voor een kerstprogramma

waarin historisch besef en verzoening centraal staan. 

Het zal de eerste coproductie worden tussen de Oostduitse- en de

Westduitse televisie. Een eervolle opdracht.

Rooyens baseert zijn concept op 4 thema's. Verleden, (de

opdeling) De Elementen (eeuwigheid), Doorbraak (val

van de muur), Verzoening. (nieuwe eenheid)

Het programma krijgt de titel "Mach hoch die Tür, die Tor' macht

weit" naar een lied van Georg Weissel uit de 17^e eeuw.

Het programma heeft een muzikaal klassiek karakter en zal worden

opgenomen in Das Schauspielhaus de prachtige officiële

muziektempel van het voormalige Oostduitse regime.

De Dresdner Staatskapelle staat onder leiding van Felix Leitner.

Solisten zijn o.a. Hermann Prey, Doris Soffel, Siegfried Jerusalem.

en het Zagorsk Monastery Choir.

Heinz Rühmann, de in Oost en West alom geliefde acteur, zal

met begeleiding van harpiste Maria Graf, voorlezen uit het

Evangelie van Lukas.

De eerste bespreking met de directie van het Schauspielhaus

had een merkwaardig verloop. Rooyens, begeleidt door zijn

Produktionsleiter, vertelde aan de (nog steeds in actieve dienst zijnde)

directie uit het Honnecker tijdperk wat zijn plannen waren.

Het was zo kort na de Wende een onzekere tijd voor de Oostduitsers.

Niemand was zeker van zijn baan, had geen idee hoe de nieuwe

situatie zich zou ontwikkelen, geen houvast aan de oude directieven

van de partijleiding. De directie van het Schauspielhaus vouwde

plattegronden open en vertelde aan Rooyens, waar hij de camera's

mocht neerzetten en waar plaats was ingeruimd voor spots. Alles

keurig gemarkeerd op plattegronden van het oude regime.

Rooyens legde uit, dat hem een andere camera line-up voor ogen

stond, dat de voor spots gereserveerde plaatsen niet voldeden

aan zijn lichtplan en dat er bovendien stoelen moesten worden ver-

wijderd, om rails te kunnen leggen voor de kraan.

De gezichten van de directieleden toonden verbijstering.

Hier voltrok zich voor hun ogen, de verandering van de nieuwe tijd.

Niets was meer wat het geweest was. De stoelen gingen eruit. De

kraan kwam erin, de camera's stonden op andere posities en het

lichtplan dat voorheen braaf voldeed aan het 'plat' uitlichten van

een symfonieorkest, was omgebouwd tot een sfeervolle toverdoos.

De shock was groot.

Een mogelijk probleem van een hele andere orde voor Rooyens, betrof

de medewerking van Heinz Rühmann. Een verzoenender, geliefder,

vader des vaderlands, was er eigenlijk niet. Rooyens  verheugde zich

enorm op de samenwerking met deze ikoon van film en theater.

Maar ja, hij was al 88 jaar. Broos, met een kwetsbare gezondheid.

Zou hij de inspanning aankunnen? Zou hij wel fit en gezond genoeg

zijn? Rooyens zocht contact met Rühmann en stelde voor om een

vooropname met hem te maken, zodat zijn medewerking (waar hijzelf

zeer veel prijs op stelde) hoe dan ook gewaarborgd zou zijn. Rühmann

vond het  een goed idee, zodat Rooyens met een camerateam afreisde

naar zijn huis aan de Starnbergersee bij München.

Er zaten enkele weken tussen de opname bij hem thuis en de opname

in het Schauspielhaus, Berlijn.

Rühmann was er live bij. Broos, maar fit en monter. Zijn vrouw bedankte

Rooyens voor de vooropname. Hoewel nooit gebruikt, was het voor

haar man een geruststellende gedachte geweest dat hij ook bij eventuele
gezondheidsklachten aan het programma een bijdrdage zou leveren.
Bijna 4 jaar later op 30 oktober 1994 overleed hij.

In 1991 wordt Rooyens door Jose Montes-Baguer, kunstpaus van de

WDR gevraagd om met gebruikmaking van de nieuwe HD techniek, het

verhalende ballet, LuLu van Wedekind, in de choreografie van Jochen

Ullrich, te regisseren. Rooyens ziet de voorstelling in het Stadttheater

in Duisburg en maakt daarbij kennis met Ullrich. Vrijwel meteen kunnen

zij het goed met elkaar vinden. De theatervoorstelling is te lang daar moet

dus iets aan gebeuren. Bovendien is een theaterchoreografie gebaseerd

op continuiteit, weinig detail en een ruimtelijk gebruik in de breedte. Het

televisiebeeld verlangd diepte. Kent close-ups voor het detail, kan de

handeling decouperen en editen. De twee media zijn te verschillend om

via de reportagemethode tot een optimaal resultaat te komen.

Rooyens laat de voorstelling van bijna 2 uur, met 1 kamera in een

totaalbeeld opnemen. Hij snijdt die band terug naar 50 minuten. Scenes

zijn ingekort en waar overbodig weggelaten.

De consequentie daarvan vereist aanpassingen en hier en daar

herchoreografie. Nieuwe aansluitingen, andere danslijnen.

Met Ullrich werkt hij een lang weekend aan de nieuwe edit van het

ballet. Daarna wordt er met de dansers nog een week in de balletstudio

gewerkt aan de inkortingen en veranderingen.

Synchroon daaraan schrijft Rooyens een camerascript waarin niet

alleen de camera-instellingen vermeld staan, maar ook de aanwijzingen

voor scriptgirl en editor.

Rooyens had 10 studiodagen ter beschikking. De eerste dag ging

verloren aan het omgaan met de HD-cameratechniek. De beelden

waren technisch prachtig, maar de cameravoering, waarvoor Rooyens

zijn vaste team uit Holland had meegenomen, verdiende aanpassing.

Een nadeel van HD was het gebrek aan technische middelen voor

beeldmanipulatie. Daarmee diende rekening te worden gehouden,

bij het maken van het draaiboek en bij de uiteindelijke editing.

Het resultaat, ging in grootbeeldprojectie in premiere als openingsfilm

van de Funkausstellung in Berlijn.

Op het International Electronic Cinema Festival in Tokyo, werd het

programma onderscheiden voor de beste regie.

Begin 1992, wordt Rooyens gebeld door Joop van den Ende. Hij

heeft via een partnerschap met Rudi Carrell, voet aan de grond ge-

kregen in Duitsland. Hij heeft 3 series verkocht. Superfan,

Showmasters, en een Duitse variant van Ook dat nog, onder de

titel Wie bitte...?!  Rooyens moet, als bekend en geacht regisseur

in Duitsland, alle drie de series voor hem gaan doen. Rooyens die

ondanks zijn incidentele clashes met Joop, hem om allerlei redenen

zeer waardeert, wil hem graag ter wille zijn, maar heeft andere

afspraken en verplichtingen. Joop dringt aan. Hij wil de zekerheid bij

zijn entree op de Duitse markt, dat er alles aan gedaan is, om het

resultaat zo goed mogelijk te maken. Rooyens zegt het een en ander

af en laat van den Ende weten, dat hij twee series kan doen, maar

geen drie. Hij raadt hem aan om voor Wie bitte..?!, qua regie een

betrekkelijk eenvoudig programma, iemand anders te zoeken.

Van den Ende is opgelucht en gaat akkoord.

Bij de eerste de beste ontmoeting in Keulen met van den Ende's

partner Carrell heeft Rooyens al meteen een conflict. Carrell heeft

buiten medeweten van Rooyens om, een ontwerper opdracht gegeven

een decor te bedenken voor Superfan. Rooyens ziet de maquette en

vindt het een lelijk, smakeloos, ouderwets, onpraktisch ontwerp en keurt

het af. Carrell meent dat het ontwerp heel goed is, waarop Rooyens hem

aanraadt om dan zelf de regie maar te doen.

Van den Ende krijgt de maquette te zien en keurt het ontwerp ook af.

Uiteindelijk maakt Roland de Groot een nieuw decor.

De samenwerking tussen Carrell en van den Ende begon te

corroderen en zou enige tijd later ook beeindigt worden.

De serie werd met een geheel Nederlandse crew, geproduceerd in de

Duitse Mohnheim Studio's en was, afgezien van het tamelijk dunne

concept, een wekelijks feest voor iedereen die er bij was.

Showmasters, werd geproduceerd in de studio in Aalsmeer.

Op verzoek van de Vara bedenkt Rooyens in 1992 met de

gerenommeerde reclamemaker Bert Voorwinde een televisieconcept

waarin de gefacetteerdheid van de reclame centraal staat. Titel van het

programma is De Verleiding. Het wordt gepresenteerd door Astrid

Joosten. Rooyens laat een reclamefabriek ontwerpen, waarin o.a. een

teststudio, een filmstudio een ontwerpstudio, conferentieruimtes en

viewingruimtes zijn opgenomen. Er worden clips getoond, er zijn

interviews en er is publieksparticipatie. Voor de vormgeving worden

de middelen die de reclame ten dienste staan niet gemeden. De serie

is redelijk succesvol en de Vara gaat ermee door. Rooyens heeft

andere besognes en vertrekt als regisseur. (hij is als auteur/regisseur

nauw betrokken bij de opstart van de nieuwe cultuurzender van

Frankrijk en Duitsland Arte)

In het tweede seizoen breekt de nieuwe regisseur van de 'Verleiding' per

uitzending steeds meer af van het oorspronkelijke dynamische decor.

De gedachte less is more wordt hier rigoureus gepraktiseerd.

Rooyens: ' die gedachte is soms ook echt 'less'.

De nieuwe regisseur weet kennelijk geen raad met alle mogelijkheden

van het decor en na een paar uitzendingen is de dynamiek totaal verdwenen

en worden er alleen nog maar gesprekken gevoerd aan tafel.

gesprekken.

Kijkdichtheid daalt, waardering zakt en binnen een seizoen is het

programma om zeep geholpen.

Begin november is Rooyens in Shanghai als internationaal jurylid

van het grootste Aziatische Film- en Televisiefestival Magnolia.

Rooyensvindt het leuk om zo af en toe voor de lol en de kick een

(meestal live) rockconcert te regisseren. Zijn vriend Peter Rüchel

(RockPalast) vraagt of hij belangstelling heeft in een rockconcert

met Keith Richards. Midden november 1992, vertrekken ze voor een

week naar Kopenhagen om met Richards, die daar repeteert met zijn

eigen band the X-pensive Wino's een aansluitend rockconcert in het

Sportpalast Köln voor te bereiden. Heerlijke tijd.

Op 29 november gaat het programma live de lucht in.

In 1993 heeft de NPS (weer) een probleem. In het kader van het Holland

Festival, waar de NPS financieel substantieel aan bijdraagt, is

afgesproken dat de nieuwe opera Antigone van Ton de Leeuw, zal

worden opgenomen. De daartoe aangezochte regisseur is ziek

geworden of anderszins ongesteld en niet in staat de opdracht uit te

voeren. Rooyens opnieuw (na het openingsprogramma 3^e net) in de rol

van troubleshooter. Met videocamera's een voorstelling in het theater

fotograferen is naar het oordeel van Rooyens te oneigenlijk om aan de

prestatie van betrokkenen, recht te doen.

Camera's staan op vaste posities. Bij de positionering moet rekening

worden gehouden met de zichtlijnen van het publiek. Er wordt met

degene die aan de kassa zit eeuwig gezeurd en gechicaneerd over het

aantal zitplaatsen die een camera in beslag neemt. De mise-en-scene

ontwikkelt zich in de breedte. Dat dwingt tot absurd ruime totalen. Niet

een televisiedramaregisseur van enige kwaliteit, zou ooit op die manier

een mise-en-scene in elkaar zetten. Televisie, dwingt door de beperkte

afmetingen van het beeldscherm om de close-up te gebruiken voor

details. Details van handeling, details van emotie. In de totaalshots

staan de ogen van de protagonisten op 2 beeldlijnen. Knap, wie daar

nog emotie in herkent. De beeldvoering is noodgedwongen plat.

Close-ups kunnen alleen worden gemaakt met behulp van lange

lenzen. Dat betekent, dat de inhoud van het beeld is samengeperst.

Er is geen ruimte meer in het plaatje, waardoor de toeschouwer,

onbewust in ademnood raakt.

Kortom, doe je werk goed en ga naar een studio, of gebruik het theater

als studio, zonder enige beperking van uitbater of bezoeker. Laat je

camera's vliegen en dansen en geef de uitvoerenden de kans om intiem

en klein te zijn in plaats van luid en groot.

Voor de televisieversie worden 3 dagen vrij gemaakt. Het concept van

Rooyens, gaat uit van storytelling en niet van een beeldverslag van

de voorstelling. Een noodzaak om het orkest te gebruiken is er niet.

De opname zal geschieden met playbackbanden. De aanwezigheid van

een mimend orkest zal alleen maar de aandacht van het verhaal

afleiden. Rooyens bespreekt zijn opvatting met de productieleiding en

stelt voor om zelf de dirigent Reinbert de Leeuw tekst en uitleg te geven.

Rooyens wordt verzocht dat aan de productieleiding over te laten. Helaas

gebeurd dat niet. Op de eerste opnamedag in de Wester Gasfabriek ziet

Rooyens Reinbert de Leeuw rondlopen. Hij spreekt hem aan en merkt

dat de Leeuw door de productieleiding niet op de hoogte is gebracht.

Een pijnlijke situatie.

De Leeuw verontwaardigd. Zijn vriend van Vlijmen directeur van het

Holland Festival, kwaad. Niet op de productieleiding, maar op Rooyens.

Rooyens die Reinbert de Leeuw hoog acht, vindt de nalatigheid van de

productieleiding buitengewoon vervelend. Zo hoor je met niemand, maar

zeker niet met een man met zijn verdiensten, kwaliteiten en portuur om te

gaan.

Rooyens ging op zijn eigen wijze aan het werk. Paste hier en daar de

mise-en-scene aan. Gebruikte de middelen en taal van televisie om

er een zelfstandig werk van te maken.

Op de persconferentie voorafgaand aan de uitzending toonde van

Vlijmen, in tegenstelling tot de pers, weinig enthousiasme.

De componist van Antigone, Ton de Leeuw daarentegen was lyrisch.

De Leeuw, schreef Rooyens een emotionele dankbrief.

In de jaren daarna maakt Rooyens  voor de Duitse commerciele

zender Sat 1, een aantal amusementseries. Hij geniet, als altijd van het

werken met een ploeg in de studio, maar inhoudelijk kunnen de

programma's hem minder bekoren. De commercie, die programma

als middel ziet en niet als doel, rukt steeds agressiever op.

Zijn hart ligt veel meer bij de programma's die hij voor de WDR en

Arte maakt. Met het Ballett der Deutsche Oper am Rhein in de

choreografie van de Zwitser Heinz Spoerli maakt hij het avondvullende

ballet "Summernight Dreams", naar Shakespeare.

In 1995 schrijft en regisseert hij het Vara-jubileumprogramma

De nacht van de vrouw van de warme bakker.

De nacht valt in. De vrouw Astrid Joosten, kan niet slapen en

besluit haar man, in de bakkerij te verrassen met een kopje thee.

Daar betrapt ze hem met de aantrekkelijke bakkersassistente t

ussen wolken meel en knedende deegmachines in een orgie

van room en zelfrijzend genot.

In chock loopt ze de straat op en wordt opgenomen in een

ketting van beroemde filmcitaten. Vara presentatoren en

prominenten spelen daarin de protagonisten. Aan het einde

van haar avontuurlijke nacht keert de vrouw zelfverzekerder en

zelfbewuster terug in de bakkerij voor de afrekening. Ze wekt

haar man's begeerte en verlangen, met de striptease uit

Nine and a half weeks. Niet om hem terug te winnen, zoals

de bakker kwijlend hoopt en denkt, maar als afscheidstatement.

Begeleidt op de tonen van het oude socialistische strijdlied

Op naar het licht verdwijnt ze aan de horizon op weg naar

een nieuw leven.

In de periode hierna tot nu, concentreert het werk van
Rooyens zich op producties voor de ARD en Arte.

In 1998 wordt hij gevraagd iets origineels te bedenken ter gelegenheid

van de 350jarige herdenking van de Vrede van Muenster. Hij schrijft een

scenario, vanuit de aanname, dat televisie in 1648 al bestond.

Het programma krijgt het karakter van een CNN breaking news report.

Correspondenten van de ARD worden ingezet om breaking news en

reportages te verzorgen met historische feiten waarin het gedachtegoed,

de cultuur en de tijdgeest zijn verwerkt. De correspondent bij het Vatikaan

breekt in met de newsflash, dat Galilei Galileo door de paus huisarrest is

opgelegd. Omdat hij tegen het dogma van de katholieke kerk in, volhoudt

dat de aarde rond is.

In de kroegen wordt gedronken, gefeest en geroddeld. Met de gezanten

wordt op cabareteske wijze de draak gestoken. Er zijn interviews met

notabelen er zijn live schakelingen met de Friedenssaal, waar de

voorbereidingen voor een groot banket, ter gelegenheid van de

ondertekening in volle gang zijn. Onder in beeld loopt de beursticker mee

met de laatste koersen, naast een ticker die jaartallen, oorlogen en

aantallen slachtoffers meldt. De vorm blijkt een vehikel om op een

aantrekkelijke, inzichtelijke wijze, geschiedenis voor een breed publiek

interessant te maken.

Draaiboek

Programma frames

Hij maakt Kultursprung een cultuurshow opgedeeld in de decennia na

de 2^e wereldoorlog.

Met de gebroeders Stockhausen, het openair concert Musik Jubilee

ter gelegenheid van het 2^e lustrum van de Koelner Philharmonie.

De muziek, gecomponeerd door de Stockhausen's, omvat jazz,

pop naast klassieke invloeden en kent een scala aan uitvoerenden.

Rooyens keert nog een aantal malen, op uitnodiging van de

Chinese Televisie, terug naar China. Hij wordt, opnieuw gevraagd

als jurylid, houdt lezingen en geeft masterclasses.

Met choreograaf Jochen Ullrich, schrijft hij het scenario voor

het videoballet Get up Early, waarover hij tevens de regie voert.  

Bij de uitreiking van de Gouden Beelden, eind 2004, wordt hij

door zijn collega's onderscheiden met de Carriere Award.

In 2006 maakt hij voor de WDR. 'Made in Europe' een

grappige confrontatie tussen Duits sprekende journalisten en

tv-presentatoren uit andere Europese landen. Merkwaardige

verschillen in leefwijze, smaak, gewoontes, opvattingen en

eigenaardigheden tussen de volkeren onderling, leiden aan de

hand van voorwerpen, filmpjes, statistiken en andere middelen

tot ongeloof, interessante informatie en hilariteit.

In de jaren erna houdt Rooyens zich intensief bezig met het

ontwikkelen van allerlei projecten en is hij de reflector voor

zijn zoon die begin 2000, een inmiddels zeer succesvolle

televisie productiemaatschappij is gestart in Polen, onder

de naam 'Rochstar'. http://rochstar.tv/

Ook mengt hij zich met enige regelmaat via columns op zijn eigen

website in het publieke debat. In hoofdzaak gaan de columns

over zenders, omroepen en programmazaken, maar ook thema's

met maatschappijkritische onderwerpen, mijdt hij niet.

In 2011 wordt Rooyens onderscheiden met een 'Edison'

voor zijn concertfilm met 'Aretha Franklin'.

In 2019 is hij door de Dutch directors Guild geëerd met

een Oeuvre Award.

1* Renso van Bergen: “Bob Rooyens. Vorm als transporteur van inhoud”, Aether nr. 48, juli ’98, blz. 5.
2* Wereldkroniek medio ’66.
3* Auditie beatgirls voor 'Moef Ga ga'. Audionr. HAC542 (13'24") op 3 jan. '67.
4* Interview van Ageeth Scherphuis met Bob Rooyens en Jef de Groot (1'56") Filmnr. 81848/18375G
5* Balletfragment uit 'Männer, wir kommen' (2'55") van de WDR; uitgezonden door de AVRO op 21 april
'71. In Duitsland leidt het werk van Rooyens tot een brievenstroom met afkeurende teksten.
6* Compilatieband nr. AR30159 (10'42") AVRO op 6 juli '68.
7* Filmnr. 3/3168 (19'16") AVRO op 14 okt. '67.
8* Bandnr. AR42077 (30'10") AVRO op 4 april '68.
9*”Sessie" bandnr, AR 42546 (32'00") NTS op 1 okt. '68.
10* AVRObode nr. 48 (28 nov. '70). blz. 9
11* 22 jan. '72 in "Aquarius" (23.40 – 00.40 uur).
12* Bandnr. TD52461 (24'19"0 AVRO op 8 jan. '79..
13” Bandnr. TD42915 (48'30") op 30 juni '80.
14* Compilatie in "Jazzpodium" (29'46") AVRO op 1 juli '85.
15* Bandnr. TD42903 (54'38") op 23 nov. '79.
16* Bandnr. TD43133 (53'08") AVRO op 15 juni '80.
17* ”De DSC-reünie". Bandnr. TD28993 op 13 sept. '80.
18* "De Dixieland Pipers" (20'20") AVRO op 24 juli '81.
19* Bandnr. TD47311 (44'55") AVRO op 21 febr. '81.
20* Bandnr. TD27221 (23'00") AVRO op 18 sept. Zie ook op 24 april '81.
21* Bandnr. TD29230 (73'25") AVRO op 15 jan. '83. Zie ook 20 okt. '81.
22* Bandnr. TD42679/42550/3711 (96'03") NOS op 23 febr. '83.
23* TD291 (89'29") AVRO op 22 aug. '83.
24* Bandnr. TD34819 (51'10") AVRO op 21 april '84.
25* Bandnr. TD27354 (85'11") NOS op 8 juli '87.
26* Bandnr. TD38795 en 38533 (140'42") AVRO op 14 dec. '87.
27* Dit programma wordt op 26 dec. '91 herhaald.
28* Bandnr. TD40272 (74'19") VARA op 27 dec. '87.
29* Bandnr. TD37202 (75'50") VARA op 10 nov. '88. Zie ook 19 nov. '87.
30* Bandnr. TD40666 (54'00") NCRV op 26 april '88.
31* Bird award voor Art Blakey". Bandnr. TD3688 (20'39") NOS op 15 juli '89.
32* Bandnr. TD41559 (onbekend) TROS op 5 jan. '90.
33* Bandnr. TD40944 (onbekend) TROS op 20 mrt. '91.
34* Bandnr. T976 (50'56") KRO op 26 okt. '74.
35* Banndr. TD12898 (55'02") TROS op 29 dec. '75.
36* Bandnr. TD3728 (41'19") AVRO op 4 juni '83.
37* Bandnr. TD563 (41'30") AVRO op 13 april '84.
38* Bandnr. TD1114 (87'15") VARA op 16 april '86. Zie ook 30 okt, 20 nov. 11 dec. '85 en 1 en 22 jan. '86,
12 febr., 5 en 23 mrt '86.
39* Bandnr. TD57816 (88'17") KRO op 21 mrt. '87.
40* Bandnr. TD 43651 (89'55") NOS op 4 april '88.
41* Bandnr. AR30988/30989 (84'57") KRO op 8 april '88,
42* Bandnr. TD32098 (24'06") KRO op 19 sept. '88.
43* Bandnr. TD7004 (47'27") VARA op 4 nov. '95.
44* Voor de vuist weg" (163), bandnr. TD54796 (72'03") AVRO op 27 okt. '78.
45* Bandnr. TD42476 (55'00") AVRO op 15 juli '79.
46* ”Mens voor de lens". Bandnr. TD43488 (60'00") AVRO op 20 april '80.
47* Bandnr. TD51838 (74'27") AVRO op 4 nov. '79. Eveneen sop 31 mrt en 26 mei '79.
48* Bandnr. TD40313 (59'15") AVRO op 15 juni '83.
49* Bandnr. TD3774 (63'55") VRO op 19 sept. '83.
50* Bandnr. TD451 (71'04") AVRO op 40 april '84.
51* Deze band is een verkorte versie van een eerdere uitzending op 12 nov. '88.
52* Bandnr. TD3997 (68'48") VOO op 21 jan. '89.
53* Bandnr. TD2610 en 4016 (117'40") AVRO op 27 febr. '89.
54* Bandnr. TD31714 (94'26") TROS op 1 aug. '89.
55* Bandnr. TD10562 (49’23”) VOO op 22 nov. ’90 (compilatie).
56* Bandnr. AR26568 (onbekend) VARA op 5 mrt. ’91. Uitzendingen vanaf 8 febr. ’90.