Bob Rooyens wordt in Rotterdam geboren Hij is muzikaal. Krijgt piano- en
gitaarles. Hij schrijft liedjes, hoorspelen en toneelstukken die in kleine kring,
met vrienden en vriendinnen worden uitgevoerd. Met een schoolbandje,
toert hij in de avonden en weekends langs personeelsverenigingen en clubs
die iets te vieren hebben en veelal weinig te spenderen.
Er volgen radio-opnames voor Avro's jeugdomroep Minjon .
Het is zijn eerste kennismaking met Gerrit den Braber.
De man die een belangrijke rol in zijn leven zal blijven spelen.
Rooyens , is verslingerd aan film.
Wekelijks bezoekt hij in gymnastiekzalen en buurthuizen filmvoorstellingen.
In de bioscopen wordt het publiek eerst nog geamuseerd met een
varieteprogramma. Later worden dat populaire deuntjes op het hammond-
orgel voordat de hoofdfilm begint.
Rooyens weet het zeker. Dat is zijn wereld!
Hij vraagt een beurs aan om in het buitenland film te kunnen studeren. Die
aanvraag wordt afgewezen. Als het zo niet kan, dan maar anders.
Hij vertrekt met een vriend (die als zanger carrière wil maken) naar
Parijs met de intentie om aan het IDHEC , de Franse filmacademie, te gaan
studeren.
Gebrek aan financiën dwingen hem om de studie nog even op te schorten .
Om te overleven werkt het duo in eerste instantie als straatmuzikanten
langs boulevards en terrassen. Tijdens een van die optredens wordt hij aan een
tafeltje genodigd door een echtpaar. Zij schrijft boeken, hij is de Canadese animation-
regisseur Jean Letarte. Letarte (op dat moment gastdocent aan het Idhec en naar
later blijkt een begenadigd gitarist) luistert naar het verhaal van
Rooyens en biedt hem een stageplaats aan bij zijn nieuwe film.
Daar leert hij de principes van het vak.
In het existentialistische Parijs van de jaren 60 heerst de geest van Jazz,
Sartre, de Beauvoir en Greco In de Rue de la Huchette speelt Bud Powell.
Het zijn de tijden van Les Tricheur. Rooyens raakt verzeild in studenten-
gemeenschappen. Slaapt nu eens een tijdje hier, dan weer daar. Overdag
werken aan de film, s avonds ergens optreden. Met zijn vriend, de
zanger, lopen ze agency's af, doen audities en worden voorgesteld aan de
machtigste talentscout van Parijs, Madame Suzi Louvat.
Zij regelt een optreden als gast in een tv-show met Lucienne Boyer.
Wolf Lupi de manager van het Europees zeer populaire Deense jongensduo
Jan & Kjeld, is geinteresseerd en biedt het duo een contract aan. Rooyens
weigert, hij wil het filmvak leren. Muziek is daarbij uitsluitend een middel om
te overleven.
Gerijpt en rijk aan ervaringen keert Rooyens naar Nederland terug om de
dienstplicht te vervullen. Televisie is in opkomst. Tijdens zijn militaire
diensttijd schrijft Rooyens televisieprogramma's. De NCRV ziet er wel wat
in en koopt een paar scripts aan. Hij schrijft liedjes, o.a. voor het Vara
radioprogramma het Chansonnetje in huis .
Rooyens ziet het vernieuwende tv-werk van regisseur Jef de Groot en voelt
dat bij dat medium zijn toekomst ligt.
In zijn hommage aan die regisseur in het door hem samengestelde boekje: JEF,
http://www.bobrooyens.com/Jefboekpage.html
vertelt hij hoe het werk van de Groot hem raakte en drijfveer werd voor zijn
ambities. De Avro-televisie vraagt hem, om een programma te schrijven ter
gelegenheid van een Pia Beck jubileum. De titel heeft men al bedacht:
Pia's Boekie. Rooyens schrijft het programma, maar is niet erg gelukkig
met de manier waarop zijn ideeën door de regisseur zijn omgezet. Hij
beklaagt zich daarover bij Ger Lugtenburg de programmaleider en zegt
dat hij voortaan zelf de regie wil voeren. Lugtenburg ziet wel iets in
hem en stuurt hem naar de regiecursus.
Rooyens wordt een programmamaker en regisseur van alle genres.
Van Opera tot Jazz, van komediedrama tot klassieke en moderne balletten,
van documentaires tot Rock Concerten. Talkshows, GameShows,
Popshows, informatieve programma's, kinderprogramma's, literaireshows,
personalityshows, bigband concerten, klassieke concerten. Geen enkel
genre ontkomt aan zijn interesse.
Hij regisseert, produceert, schrijft en bedenkt televisie, nationaal en
internationaal. Binnen korte tijd valt zijn manier van regisseren op. Het is
afwijkend en eigenzinnig. Een Rooyensprogramma heeft een eigen
herkenbare signatuur.
Zoals de geschiedenis al talloze malen heeft geleerd, leidt verandering tot
verdeeldheid. Er ontstaat een groep enthousiaste voorstanders en een groep
tegenstanders.
Een tussenweg lijkt er niet te zijn. Belangrijke supporters van Rooyens' stijl
zijn de prominente journalisten en televisiecritici Nico Scheepmaker (GPD),
Wim Jungman (Parool), Henk Huurdeman (Volkskrant) en Frans Happel
(Haagsche Courant). Notoir tegenstander is de recensent van de Telegraaf
Leo Riemens. De journalist Hans van Reysen schrijft: 'Hij is de bekendste
regisseur in Nederland en de bekendste Nederlandse regisseur in het buitenland.
Zijn televisieprogramma's worden of diep bewonderd of diep verguisd. Maar
er is vrijwel niemand, die geen mening heeft over tv- regisseur Bob Rooyens.
Zijn passie voor experimenteren heeft hem gemaakt tot de Willy Wortel van
de televisie. De Frankfurter Rundschau schrijft naar aanleiding van de
uitzending HerzDamen: Er (Rooyens) setzt Zeichen, wie Fernsehunterhaltung
heute sein könnte. ' Verrückt ', werden auch viele Zuschauer von Bob Rooyens'
ARD-Show 'HerzDamen' sagen. Aber verrückt ist durchaus ein eigener Wert,
wenn das Normale spieszige Langeweile ist.
De Hannoverische Allgemeine Zeitung schrijft naar aanleiding van hetzelfde
programma onder de koptitel: ' Nie um einen Einfall verlegen ', Das war schon
ein Leckerbissen. Was Bob Rooyens da in seiner faszinierenden Show vorführte,
gehört zu jenen optischen und akustischen Delikatessen, die nur ganz selten
serviert werden.’
In Die Welt schrijft Valentin Polcuch : 'Bob Rooyens, der einfallsreiche
Magier des elektronischen Mediums, hatte wieder seinen groszen Tag.
En de Süddeutsche Zeitung schrijft: 'Bob Rooyens, der Star-Mix unter den
Show-Regisseuren, zapfte wieder seine unerschöpfliche Phantasie an und
verquirlte Op- und Pop-Art, Hieronymus-Bosch-Phantastik, TV-Tricks und
die Hit-Mädchen Sue Kramer und Liesbeth List zu wahren Wunderwerken.
Veelvuldig wordt werk van hem naar het Gouden Roos Festival gestuurd.
Hors- en in concours, representeert hij Nederland met: Liesbeth List Show,
Hoofdstuk III, Moef GaGa, Johnny & Rijkshow, Nina meets Boy,
Hoofdstuk VI, Liesbeth & Ramses, Gala of the Year en Kinderen voor
Kinderen.
Duitsland vertegenwoordigt hij met: Dusty en in seminar met Männer wir
kommen.
It's all in the Game een coproductie met Roemenie, wordt ook voor dat
land de nationale inzending naar de Gouden Roos. Altijd is er veel
aandacht voor het werk.
En ook altijd is er de nodige opwinding en controverse. De Gouden Roos,
wordt hem ondanks alle voorspellingen steevast onthouden. Wel wint hij de
‘Rose de la Presse’, een Bronzen roos en 6 eervolle vermeldingen o.a. voor
Dusty (Duitsland)en It's all in the Game (Roemenië). Het Gouden Roos
Festival kende in die tijd (tot eind jaren tachtig) slechts 3 rozen, plus de roos
van de pers. Intussen is bij hetzelfde aantal deelnemende programma's het
festival opgedeeld in categorieën, waardoor er nu zo'n 18 rozen te verdelen
zijn. Wat neerkomt op gemiddeld 1 roos per 3 programma's.
Door de internationale aandacht die hij krijgt maakt zijn werk internationaal
ook school. Zowel in het buitenland als in Nederland, waren er talloze
regisseurs, die zijn stijl probeerden te imiteren. Een van de meer geslaagde
navolgers was regisseur Rob Touber, die er ook openlijk voor uitkwam dat
Rooyens zijn grote inspiratiebron was.
In Nederland krijgt hij on 1969 de Nipkowschijf. Internationaal wordt zijn werk
veelvuldig gelauwerd. In 1972, krijgt hij van de Akademie der Künste – Berlin
de kunstprijs van de stad Berlijn. In het juryrapport staat: 'Bob Rooyens hat mit
seinen für den Westdeutschen Rundfunk zwischen 1969 und 1971 produzierten
Show- und Unterhaltungssendungen Pionierarbeit geleistet. Im gegensatz zu
jeder bekannten Praxis in diesem Genre, hat Rooyens begonnen, alle
Verschmelzung der musikalischen, theatralischen, optische, farblichen und
dramaturgische Elemente zu nutzen. In seinen Produktionen finden
Bilderereignisse statt, die mit vertrauten Formen der Fernseh-Show gebrochen
und stattdessen neue Seh-Weisen und damit Maszstäbe gesetzt haben, welche
die Arbeit anderer Regisseure bereits mitbestimmen.'
In juli 1987 schrijft Wim Beeren, directeur van het Stedelijk Museum aan
Rooyens naar aanleiding van de manifestatie; ' Kunst voor Televisie ' :
'Een van de onderdelen is een selectie van historische kunstprogramma's uit
verschillende Europese landen. Voor Nederland is er door ons, na het bekijken
van de vele producties, een selectie gemaakt van naar onze mening
belangwekkende kunstprogramma's en vernieuwende Tv- programma's.
Tot die selectie behoort het door U vervaardigde ' Moef GaGa ', aflevering
Batman.
In de loop der jaren, krijgt Rooyens van bewonderaars, critici en criticasters
talloze etiketten en bijnamen: Salvador Dali van de televisieregisseurs,
Tv-beelden goochelaar, Avro-pionier, Bussums BeatBoy nr.1, Een opvallertje,
veeleisende 1.95m lange blonde dictator, Formule Rooyens, Rooyaanse effecten,
Aparte Rooyens-signatuur, Maestro Bob, De effectenmakelaar, jonge blonde
zoekende Steenbok-regisseur, Pop-Artregisseur, de man met de wiebelende
beelden, de Meester, de Bob Rooyens show, Tovenaar met techniek, inventieve
Rotterdammer, omstreden topregisseur, de angry young man, de Rooyens touch,
componist van schitterende beelden, de Kees van Dongen van de TV, fel en
geestdriftig, een bezeten kunstenaar, een rechtgeaarde individualist, brouwt als
een magier, een bezeten regisseur, de Duitse Nederlander, een vakman, de pionier,
' onze ' Bob, een groot kunstenaar, veelbelovende regisseur, jongleur met
beeldtrucmogelijkheden, veelzijdig ' stukkenmaker ', de man met de
verschrikkelijke flitsbeelden, kort aangebonden Tv-fenomeen, Nederlands
succesrijkste tv-regisseur in het buitenland, karakteristieke signatuur, aan
Duitsland uitgeleende blonde reus, gaat te werk als een schilder met zijn palet,
grote kunst als kleurenrealisator, Rooyens groeit naar meesterschap, internationaal
gevierde man, het voormalige wonderkind, Goliath met de kop van een Griekse
wijngod, een ongevoelige zelfverzekerde vakman, Rooyens die bewust sociaal
denkt en zich opwindt over het minimumloon, het maximumloon, tovenaar Bob,
een effectenjager als Karel Appel, de man van de wilde beelden, Bob ' Top of
the bill ', topregisseur, meesterregisseur, een ware kunstenaar, professor in deze
business, de ongekroonde koning, deze week is duidelijk geworden dat Rooyens
in andere landen beschouwd wordt als een soort God de Vader, programmamaker
die obstakels niet uit de weg gaat, de Fellini van Hilversum, Nederlands meest
barokke televisieregisseur, beeldenmagier, talentvolle beeldenmaker, bezielde
vakman, de onbetwiste pionier van de virtuele werkelijkheid, de vader van het
andere televisiemaken.
