BOB ROOYENS
tekstschrijver/scenarist/producer/regisseur/producent
Overzicht
Bob Rooyens wordt in Rotterdam
geboren Hij is muzikaal. Krijgt piano- en
gitaarles. Hij schrijft liedjes,
hoorspelen en toneelstukken die in kleine kring,
met vrienden en vriendinnen
worden uitgevoerd. Met een schoolbandje,
toert hij in de avonden en
weekends langs personeelsverenigingen en clubs
die iets te vieren hebben en
veelal weinig te spenderen.
Er volgen radio-opnames voor
Avro's
Het is zijn eerste kennismaking
met Gerrit den
De man die een belangrijke rol
in zijn leven zal blijven spelen.
Rooyens, is verslingerd aan film.
Wekelijks bezoekt hij in
gymnastiekzalen en buurthuizen filmvoorstellingen.
In de bioscopen wordt het
publiek eerst nog geamuseerd met een
varieteprogramma. Later worden
dat populaire deuntjes op het hammond-
orgel voordat de hoofdfilm begint.
Rooyens weet het zeker. Dat is zijn wereld!
Hij
aanvraag wordt afgewezen. Als het
zo niet kan, dan maar anders.
Hij vertrekt met een
vriend (die als zanger carrière wil maken)
naar
Parijs met de intentie om aan
het IDEC, de Franse filmacademie, te gaan
studeren.
Gebrek aan financien dwingen hem
om de studie nog even op te schorten
Om te overleven werkt het duo
in eerste instantie als straatmuzikanten
langs boulevards en terrassen. Tijdens een van
die optredens wordt hij aan een
tafeltje genodigd door een
echtpaar. Zij schrijft boeken, hij is de Canadese animation-
regisseur Jean Letarte. Letarte (op dat moment
gastdocent aan het
Idec en naar later blijkt een begenadigd gitarist) luistert naar het verhaal van
Rooyens
Daar leert hij de
In het existentialistische Parijs van de jaren 60 heerst de geest van Jazz,
Sartre,
Het zijn de tijden van Les
Tricheur. Rooyens raakt verzeild in studenten-
gemeenschappen. Slaapt nu eens een
tijdje hier, dan weer daar. Overdag
werken aan de film, s avonds
ergens optreden. Met zijn vriend, de
zanger, lopen ze agency's af,
doen audities en worden voorgesteld aan de
machtigste talentscout van Parijs, Madame Suzi Louvat.
Zij regelt een optreden als gast in een tv-show met Lucienne Boyer.
Wolf
Jan & Kjeld, is geinteresseerd en biedt het
duo een contract aan. Rooyens
weigert, hij wil het filmvak
leren. Muziek is daarbij uitsluitend een middel om
te overleven.
Gerijpt en rijk aan ervaringen
keert Rooyens naar
Nederland terug om de
dienstplicht te vervullen.
Televisie is in opkomst. Tijdens zijn militaire
diensttijd schrijft Rooyens
televisieprogramma's. De NCRV ziet er wel wat
in en koopt een paar scripts
aan. Hij schrijft liedjes, o.a. voor het Vara
radioprogramma het Chansonnetje in huis.
Rooyens ziet het vernieuwende tv-werk van regisseur Jef de Groot en voelt
dat bij dat medium zijn toekomst ligt..
In zijn hommage aan die
regisseur in het door hem samengestelde boekje:
JEF, http://www.bobrooyens.com/Jefboekpage.html vertelt hij hoe het
werk van de Groot hem raakte en drijfveer werd voor zijn ambities.
De Avro-televisie vraagt hem, om
een programma te schrijven ter
gelegenheid van een Pia Beck
jubileum. De titel heeft men al bedacht:
Pia's Boekie. Rooyens schrijft het programma, maar is
niet erg gelukkig
met de manier waarop zijn ideeën
door de regisseur zijn omgezet. Hij
beklaagt zich daarover bij Ger
Lugtenburg de
programmaleider en zegt
dat hij voortaan zelf de
regie wil voeren. Lugtenburg ziet wel iets in
hem en stuurt hem naar de regiecursus.
Rooyens wordt een programmamaker
en regisseur van alle genres.
Van Opera tot Jazz, van
komediedrama tot klassieke en moderne balletten,
van documentaires tot Rock
Concerten. Talkshows, GameShows,
Popshows, informatieve
programma's, kinderprogramma's, literaireshows,
personalityshows, bigband
concerten, klassieke concerten. Geen enkel
genre ontkomt aan zijn interesse.
Hij regisseert, produceert,
schrijft en bedenkt televisie, nationaal en
internationaal. Binnen korte
tijd valt zijn manier van regisseren op. Het is
afwijkend en eigenzinnig. Een Rooyensprogramma heeft een eigen
herkenbare signatuur.
Zoals de geschiedenis
al talloze malen heeft geleerd,
verdeeldheid. Er ontstaat een groep enthousiaste
tegenstanders.
Een tussenweg lijkt er niet te
zijn. Belangrijke supporters van Rooyens' stijl
zijn de prominente journalisten en
televisiecritici Nico Scheepmaker (GPD),
Wim Jungman (Parool), Henk
Huurdeman
(Volkskrant) en Frans Happel
(Haagsche Courant). Notoir
tegenstander is de recensent van de Telegraaf
Leo Riemens. De journalist Hans
van Reysen schrijft:
'Hij is de bekendste
regisseur in Nederland en de
bekendste Nederlandse regisseur in het
buitenland. Zijn
televisieprogramma's worden of diep bewonderd of diep
verguisd. Maar er is vrijwel
niemand, die geen mening heeft over tv-
regisseur Bob Rooyens. Zijn
passie voor experimenteren heeft hem
gemaakt tot de Willy Wortel
van de televisie.
De Frankfurter Rundschau
schrijft naar aanleiding van de uitzending
HerzDamen: Er (Rooyens) setzt
Zeichen, wie Fernsehunterhaltung heute
sein könnte. ' Verrückt ',
werden auch viele Zuschauer von Bob Rooyens'
ARD-Show 'HerzDamen' sagen.
Aber verrückt ist durchaus ein eigener
Wert, wenn das Normale spieszige Langeweile ist.
De Hannoverische
programma onder
ein Leckerbissen.
gehört zu
serviert
In Die Welt schrijft Valentin Polcuch: 'Bob Rooyens, der
des
elektronischen Mediums, hatte wieder seinen
En de Süddeutsche Zeitung schrijft: 'Bob
Rooyens, der Star-Mix
Show-Regisseuren,
zapfte wieder seine unerschöpfliche Phantasie
an und verquirlte Op- und Pop-Art,
Hieronymus-Bosch-Phantastik, TV-Tricks
und die Hit-Mädchen Sue Kramer
und Liesbeth List zu wahren Wunderwerken.
Veelvuldig wordt werk van hem
naar het Gouden Roos Festival gestuurd.
Hors- en in concours,
representeert hij Nederland met: Liesbeth List Show,
Hoofdstuk III, Moef GaGa,
Johnny & Rijkshow, Nina meets Boy,
Liesbeth & Ramses,
Gala of the Year en
Kinderen voor Kinderen.
Duitsland vertegenwoordigt hij
met: Dusty en
in seminar met Männer wir
kommen.
It's
all in the Game een coproductie met Roemenie, wordt
ook voor
nationale inzending naar de Gouden Roos. Altijd is er veel aandacht voor het werk.
En
wordt hem ondanks alle
voorspellingen steevast onthouden. Wel wint hij de
roos van de pers, een bronzen
roos en 6 eervolle vermeldingen o.a. voor
Dusty en It's all in the
Game. Het Gouden
Roos Festival kende
in die tijd
(tot eind jaren tachtig) slechts
3 rozen, plus de roos van de pers. Intussen is
bij hetzelfde aantal deelnemende
programma's het festival opgedeeld in
categorieen, waardoor er nu zo'n
18 rozen te verdelen zijn. Wat neerkomt
op gemiddeld 1 roos per 3
programma's.
Door de internationale aandacht
die hij krijgt maakt zijn werk internationaal
ook school. Zowel in het
buitenland als in Nederland, waren er talloze
regisseurs, die zijn stijl
probeerden te imiteren. Een van de meer geslaagde
navolgers was regisseur Rob
Touber, die er ook openlijk voor uitkwam dat
Rooyens zijn grote
inspiratiebron was.
In Nederland krijgt hij de
Nipkowschijf. Internationaal wordt zijn werk veelvuldig
gelauwerd. In 1972, krijgt hij
van de Akademie der Künste – Berlin de
kunstprijs van de stad Berlijn.
In het juryrapport staat:
'Bob Rooyens hat mit seinen
fuer den Westdeutschen Rundfunk zwischen
1969 und 1971 produzierten
Show- und Unterhaltungssendungen
Pionierarbeit geleistet. Im
gegensatz zu jeder bekannten Praxis in diesem
Genre, hat Rooyens begonnen,
alle Verschmelzung der musikalischen,
theatralischen, optische,
farblichen und dramaturgische Elemente zu
nutzen. In seinen
Produktionen finden Bilderereignisse statt, die mit
vertrauten Formen der
Fernseh-Show gebrochen und stattdessen neue
Seh-Weisen und damit Maszstäbe
gesetzt haben, welche die Arbeit anderer
Regisseure bereits
mitbestimmen.'
In juli 1987 schrijft Wim Beeren, directeur van het Stedelijk Museum aan Rooyens
naar aanleiding van de manifestatie; ' Kunst voor Televisie ' :
' Een van de
verschillende Europese
landen. Voor Nederland is er door ons, na het
bekijken van de vele
producties, een selectie gemaakt van naar onze
mening belangwekkende
kunstprogramma's en vernieuwende Tv-
programma's. Tot die selectie
behoort het door U vervaardigde
' Moef GaGa ', aflevering
Batman.
In de loop der jaren, krijgt
Rooyens van bewonderaars, critici en criticasters
talloze etiketten en bijnamen: Salvador
Dali van de televisieregisseurs, Tv-
beelden goochelaar,
Avro-pionier, Bussums BeatBoy nr.1, Een opvallertje,
veeleisende 1.95m lange
blonde dictator, Formule Rooyens, Rooyaanse
effecten, Aparte
Rooyens-signatuur, Maestro Bob, De effectenmakelaar,
jonge blonde zoekende
Steenbok-regisseur, Pop-Artregisseur,
de wiebelende
beelden, de Meester, de Bob Rooyens show,
techniek,
inventieve Rotterdammer, omstreden topregisseur,
de angry young man, de
Rooyens touch, componist van schitterende
beelden, de Kees van Dongen
van de TV, fel en geestdriftig, een bezeten
kunstenaar, een rechtgeaarde
individualist, brouwt als een magier, een
bezeten regisseur, de Duitse
Nederlander, een vakman, de pionier, ' onze '
Bob, een groot kunstenaar,
veelbelovende regisseur, jongleur met
beeldtrucmogelijkheden,
veelzijdig ' stukkenmaker ', de man met de
verschrikkelijke
flitsbeelden, kort aangebonden Tv-fenomeen, Nederlands
succesrijkste tv-regisseur in
het buitenland, karakteristieke signatuur, aan
Duitsland uitgeleende blonde
reus, gaat te werk als een schilder met zijn
palet, grote kunst als
kleurenrealisator, Rooyens groeit naar meesterschap,
internationaal gevierde man,
het voormalige wonderkind, Goliath met de
kop van een Griekse wijngod,
een ongevoelige zelfverzekerde vakman,
Rooyens die bewust sociaal
denkt en zich opwindt over het minimumloon,
het maximumloon, tovenaar
Bob, een effectenjager als Karel Appel, de man
van de wilde beelden, Bob
' Top of the bill ', topregisseur, meesterregisseur,
een ware kunstenaar,
professor in deze business, de ongekroonde koning,
deze week is duidelijk
geworden dat Rooyens in andere landen beschouwd
wordt als een soort God de Vader,
programmamaker die obstakels niet uit
de weg gaat, de Fellini van
Hilversum, Nederlands meest barokke
televisieregisseur,
beeldenmagier, talentvolle beeldenmaker, bezielde
vakman, de onbetwiste pionier
van de virtuele werkelijkheid, de vader van
het andere televisiemaken.
Ein groszer im Schau-Geschaeft, Groszmeister Rooyens, Eigenwilliger Show-
Regisseur, den vielgelobten Hollaender, einfallsreichen Regisseur, eine
typischen Rooyens-Kulisse, ein Showman mit Ideeen, der laessige Bob,
Hollands Popregisseur, der begabte Hollaender, Regie-wunder aus Holland
vielversprechendes Nachwuchs-Talent auf dem Gebiet progressiver
Fernseh-Unterhaltung, Erfinder optische Alptraeume, der einfallsreiche
Magier des elektronischen Mediums, wohlrenommierte Hollaender, einer der
bekanntesten Europaeischen Fernseh-Unterhaltungsmacher, ein beliebter
Regisseur in Koeln, der trickreiche Hollaender, das Rooyens-Rad, der
schwingenden Hollaender, der Starmixer unter den Show-Regisseuren, der
flimmernde Hollaender, BlueBox-Boy, Elektronischer Buhmann, verschrien
und verehrt, Bildschirm-Magier und Elektronik-Kuenstler, vom Show-
Elektroniker zum Show-Mahler gewandelt, eigenwilliges
TV-TrickTricktechnik-Genie,
Rooyens begon zijn carriere bij de Avro, maar werd al snel freelancer.
Belangrijke producties zijn
onder meer: Hoofdstuk, Moef GaGa, Vers:,
Dusty, Männer wir Kommen,
Esther Color, Berlin Berlin, Liesbeth & Ramses,
HerzDamen, Das Deutsche
neue Design, Dr. Winter, It's all
in the game, Lulu,
Macht hoch die Tuer, die
Tor macht weit, Antigone, Summernight Dreams,
Kinderen voor Kinderen,
The Young Messiah, Get up Early, Krieg und Frieden.
Omroeploopbaan
Op 18 juni
1962 zijn op de AVRO-radio vakantie-impressies te horen
vanuit Parijs
in ' Eigen weg, een zomers half uur voor twintigers '.
Rooyens schrijft de teksten onder de naam
Serge van Wijngaarden,
een pseudoniem
waar hij vaker gebruik van zal maken.
De positie van de televisie-regisseur was de eerste 30 jaren totaal
anders dan nu.
Ideeën voor
programma's begonnen veelal bij de regisseur. De
regisseur
beheerde het budget, bepaalde met zijn designers de
artdirection, engageerde de medewerkenden, was de redakteur,
de producer,
Rooyens' eerste programma is op 27 juni
1962 en ironisch genoeg de
finale van de Opreghte
Amateur. Het programma dat
hij zeven jaren
eerder in
Theater Marcanti in Amsterdam, met zijn Loyal Trio gewonnen
had. De Haagsche
Courant schreef naar aanleiding van die uitzending:
De
finalisten van de Stichting d ' Oprechte Amateur werden fraai
in een lijstje
gezet, met zoveel zorg en talent was men geneigd te
denken, dat
de omlijsting het ingelijste soms overschaduwde.
Regisseur
Bob Rooyens (een ouwe lente, een nieuw geluid) had
waarlijk
eer van zijn werk.
De Telegraaf:
Het
voordeel van zo ' n televisieprogramma als waarmede de Avro,
de avond om
zeep hielp, is altijd, dat velen zich realiseren iets beters
te doen te
hebben. Het meest oorspronkelijke bestanddeel kon men
met wat
goede wil het aaneenrijgsel noemen, waarin de Avro haar
beste
amateurs op het miljoenenpubliek losliet.
Op 25 juli
maakt Rooyens samen met zijn collega Roelof Kiers ' Naar
mijn idee
' meningen van jongeren op film anno 1962. Een van de
jongeren, die
door Rooyens en Kiers daarbij stevig aan de tand wordt
gevoeld is de
jonge student politicologie Hans Wiegel. Het eerste
serieprogramma
dat hij als jongste regisseur voor de AVRO verzorgt, is
"Club
Domino" (1962). In deze
muziekprogramma's staan Franse
sterren
centraal. Zo maakt Rooyens onder andere opnamen met
Patachou,
Jacques Brel, Juliette Greco. De regisseur had de
beschikking
over drie camera's. De bedrijfszekerheid liet nog wel
eens te wensen
over. Bij de live-uitzending met Juliette Greco vielen 2
camera's uit
en kreeg de derde een lekke band. Rooyens gebruikte zijn
camera's intensiever, maakte meer gebruik van de ruimte. Zijn camera-
voering was afwisselender en dynamischer. Hij gebruikte andere
perspektieven dan gebruikelijk en hanteerde een hoog tempo in de
snelheid en variatie van zijn beeldregie.
Dat leidde
dromerige
poetische overgangen via een wegpannende camera naar
zwart en een opkomende camera met een ander perspectief uit zwart.
Bewuste overvloeiers van focus naar defocus naar focus.
Bij het lied Les Bourgeois werkte Rooyens met
in Le Pendu, bungelde Brel met zijn hoofd als gehangene in een strop.
Het was voor velen een schokkende
Niet iedereen van de AVRO-leiding is enthousiast over de
voor die tijd
onorthodoxe wijze waarop Rooyens de artiesten in beeld
brengt.
Televisiedirecteur Siebe van der Zee overweegt na het
programma met
Brel, Rooyens zelfs te ontslaan.
Vanwege de
lovende reacties in de pers komt het overigens niet
zover. Tv-criticus
Nico Scheepmaker over de uitzending: ' Maar daar
was ook een
regie – Bob Rooyens – zo perfect, zo rijk aan vondsten dat
geen nuance
verloren ging. Cameravondsten als het spel met het touw
in ' Le
Pendu ', de perfecte warming-up, de charmante explicatie van
Denise Maes
' Rooyens, zelf als werkstudent
in Parijs (1958) ook
maakt in 1962 de documentaire ' Toonkunst op
Mies Bouwman doet de interviews.
Op 28 februari 1963 regisseert Rooyens een door Jan Blokker geschreven
gedramatiseerde documentaire gewijd aan het
Voor de vrouw. In mei
"Met 24 pk
van de
serie, Mazure) dat met een
krakkemikkig autootje door Europa
reist. Hoofdrolspelers
zijn Ko van
De serie haalt de
Bij aflevering 4, besluit de Avro programmaleiding dat
scripts te laag is, om er mee door te gaan.
Op 1 november
1963 staat Rooyens aan de wieg van het programma
dat zal
uitgroeien tot een van de legendarische series uit de
Nederlandse
televisiegeschiedenis: 'Voor de Vuist weg'.
Ger
Lugtenburg, Avro's
programmaleider kwam met het idee voor deze
Nederlandse talkshow. Een orientatiereis door Amerika, had Lugtenburg
enthousiast gemaakt over NBC's Tonight Show. Populair geworden
door Steve
Allen, overgenomen door Jack Paar en opgevolgd door
Johnny Carson. Lugtenburg zag in het
programma het ideale vehikel voor
Willem
Duys. De Vuist,
moest live en verrassen met gasten uit alle
geledingen van
de maatschappij. De locatie werd Theater Concordia in
Bussum. Willem had geen groot verlangen naar
redactionele betrokken-
heid. De mantra van Duys luidde voor de samenstellers: de
oude man,
het kind en het dier. Het programma werd tijdens de rijsttafel voorafgaand
aan de uitzending met hem
doorgesproken en dat was genoeg. Willem
vertrouwde op zijn intuitie.
De productie en
redactie in het eerste jaar, was in handen van Rooyens
en Oster. Daarnaast deed Rooyens
de regie en vormgeving. Dat laatste
was simpel en basic. Op het kale toneel stond een tafel met een paar stoelen.
Op tafel, kannen met water, jus d'Orange, koffie en heet water voor thee.
Verder was er een wijntje en een versnapering.
Duys zou als een goed gastheer betaamt, zelf zijn gasten verzorgen.
Er was een plekje voor een combo en verder een
trekkenwand van het theater en een kale stenen achtermuur.
De goudvis, die tot het ikoon uitgroeide van het programma was een min
of meer toevallig rekwisiet dat als vanzelfsprekend paste bij de
'gezelligheid' van theelichtje en jus d' orange.
De eerste uitzending, liep
teveel gasten en eindeloos lange
tot elf uur, maar liep uit tot
moeder en vroeg wat
Hij werd als een kind door
haar bestraffend toegesproken.
Het publiek vond ' t geweldig.
Furore maakt Rooyens met de serie Hoofdstuk. Samen
met de beeldend
kunstenaar Armando, de schrijver Hans Sleutelaar, de graficus
en cartoonist Frits Mueller, decorontwerper Massimo Götz en Jef
de Groot
als aanjager en co-producer ontstond een nieuwe vorm van
televisie. Vormgevingsexperimenten die volkomen
afweken van
de gangbare opvattingen. Technisch kon televisie in
die periode niet
veel meer dan het affotograferen van een gebeurtenis.
Rooyens
bedacht spiegeldozen, roltonnen, beeldcomposities met
levensgrote
maskers, en maakte ' composites avant la lettre ' met
behulp van
monitoren en Eidophor's. (Eerste zwart/wit
grootbeeldprojectoren)
Hij introduceerde bewegend licht...
Rooyens
maakte van dit balkendak een maquette. (Lucifers door een stukje karton.)
Licht
uit, zaklantaarn aan. De lamp bewoog over het dak. De schaduwen bewogen
over
de vloer. Het idee voor bewegend licht was geboren. Belichter Henk de Rover,
liet
een rail bouwen waaraan de spot door zijn assistent Oler ter Kuile, heen en
weer
getrokken
werd. Die legendarische handeling bezorgde hem de koosnaam Oler en
de
vliegende 5KW.Daarna werd de
vliegende 5KW nog regelmatig ingezet, zoals te
zien
is bij het ballet rechts.
Hij ontdekte en ontwikkelde en gebruikte de creatieve mogelijkheden
die in het
gebleven.
Hoofdstuk III Jazz, werd door de NTS hors concours ingezonden
naar het Gouden Roos Festival in Montreux. Het
zorgde daar voor
veel ophef en discussie. Naast de Internationale
collega's die de nieuwe
manier van televisie maken enthousiast omarmden waren
er ook de
meer conservatieven die televisie meer zagen als een
technisch
doorgeefluik. Bij Hoofdstuk VI Crime,
dat een jaar later als nationale
inzending naar Montreux werd afgevaardigd, laaiden de
discussies
weer op. Het programma viel niet in de prijzen, maar
Rooyens naam
was internationaal een begrip geworden.
In 1965 produceert en regisseert hij Dit is Ton
van Duinhoven. Een
muzikale literaire fantasie rond Ton van
Duinhoven, geschreven door
Remco Campert, met Kitty Courbois en de Ruud Bos Big Band.
Kitty,
in de ' storytelling ' de scriptgirl, verhaald In monologues Interieur
over haar liefdesrelatie met Ton. Haar herinneringen leidden tot de
onontkoombare analyse, dat ze niet van hem houdt.
Tijdens het
werken met de muzikanten op de studiovloer, richt Ton
zich regelmatig
via de camera even tot Kitty in de regie. Gemaakt opgewekt, intuitief
het proces aanvoelend dat zich in Kitty afspeelt, eindigt voor Ton de
opname in het onafwendbare einde van de relatie.
De ontwikkeling in vormgeving, ingezet bij Hoofdstuk
zette zich door in
Moef Ga Ga, de eerste continentale televisiepopshow.
In een interview in het tijdschrift Wereldkroniek
trekt Rooyens een
vergelijking tussen het ook op de Nederlandse
buis
Amerikaanse Shindig en zijn Moef GaGa. In Shindig is elke
aflevering in vormgeving en aankleding een herhaling van de
vorige met andere muziek. De vorm is eerder die van een theater-
reportage dan van een televisieshow.
Bij Moef GaGa daarentegen
Er is een ander decor met
een andere
Dat varieerde van een
parodie op de
geheel in het teken
van Op-Art.
De net aangenomen decorschilder die de
Op-Art klus moest
verdween na het zetten van duizenden lijnen,
rechthoeken en
volkomen in de war in de ziektewet.
De tekst van de herkenningsmelodie is van Rooyens; de
muziek van
Ruud Bos. De hijgende, kirrende en gillende vrouw (de Jane Birkin
'Je t'aime, moi non plus' avant la lettre) is Tineke de Nooy.
De eerste uitzending van dit maandelijkse
programma is op
21 oktober 1965; de laatste op 1 mei 1968. Befaamd in
de door
Rooyens bedachte formule zijn de Beatgirls. Aanvankelijk Engelse
danseressen onder leiding van de Amerikaanse
choreograaf Gary
Cockrell, later vervangen door Nederlandse danseressen die voor
een deel afkomstig waren van het
De studiodecors werden ontworpen door
Massimo Götz en Roland de Groot.
Vooral de op Batman (Götz) geinspireerde aflevering is
typerend voor het
vroege werk van Rooyens. De door de superheld geuite
kreten, zoals
Wapp!! Voom!! en Klang!! vormen als grafische karakters een dynamisch
element van de beelddramaturgie.
De NTS zendt deze aflevering in 1967 als Nederlandse
inzending naar
het Gouden Roos Festival in Montreux. Rooyens valt op dit tv-festival in
Zwitserland niet in de
het ZDF om hem uit te nodigen
Aanvankelijk kende het programma een grafische presentatie. Grafisch
werk (Hans de Cocq) bleef een belangrijk element in de vormgeving,
maar de presentatie kreeg een gezicht en stem door de immens populaire
diskjockey Joost den Draaijer, alias van
Grafisch ontwerper Jaap Drupsteen
van de virtuele
werkelijkheid in
schrijft dat ' Rooyens al clips
had
gehoord '.
De Supremes waren zo onder de indruk van de manier waarop Rooyens
ze in beeld had gebracht, dat hij gevraagd werd om als vaste regisseur met
ze
altijd maar weer dezelfde liedjes in beeld te moeten
brengen, dus hij
bedankte voor de eer.
In Studio Hamburg begint in 1967 zijn Duitse carriere
met een serie
magazine-achtige popshows voor het ZDF. 4.3.2.1. Musik für junge
Leute.
Het programma is zeer succesvol, nieuwe popfenomenen
als Jimi
Hendricks en David Bowie
verschijnen voor zijn camera's. Toch
verloopt de samenwerking met het ZDF moeizaam. Men
haalt Rooyens
naar Duitsland, vanwege zijn authentieke manier van
programma
maken, maar toch wordt er steeds meer druk op hem
uitgeoefend om
niet al te progressief te zijn. De situatie escaleert
bij een citaat uit een
klassieke slapstickscene. De ZDF-redacteur vindt dat
met taarten niet
gesmeten kan worden. Dat is voedsel en in India leiden
mensen
honger. Rooyens stelt voor om deze compassie met de
noodleidende
medemens te honoreren met een daad en niet met leeg
geklep.
Zijn voorstel luidt: Laat een aflevering vervallen, ga
een uur op zwart
en stuur het budget naar India. Ondanks die spanning,
wil het ZDF, hem
graag behouden. Hij krijgt een contract voor 5 jaar
aangeboden, maar
weigert.
Dan meldt zich in 1968 de WDR bij Rooyens. Dat blijkt de zender te
zijn, die bij hem past en die hij tot op de dag van
vandaag, trouw is
gebleven.
Rooyens maakt in die (zwart/wit) periode talloze programma's in allerlei
genres. Klassieke concerten met het Concertgebouw
Orkest, Drama met
Ko van Dijk en met Koen en Richard Flink. Weekend
Shows met Johnny
& Rijk. Voor het theater regisseert hij Shaffy
Chantant. Hij produceert en
regisseert shows met Sammy Davis, Mireille Mathieu, The Who, The
Bee-Gees, Dakota Staton,The Supremes, Aznavour, Stevie Wonder ....
en blijft
daarnaast ook actief als
Met o.a. een
piepjonge Willem Nijholt
(Merckens) en de vrouw van de jaren 60:
Hij
vertaald de tijdgeest in ' Flowerpowerproducties als ' Love-
idioom van de Jazz en de
Beatnik in ' Hip ' .
Op 14 september 1966 maakt Rooyens, op uitnodiging van
Philips, in
de studio van het natuurkundig laboratorium in Eindhoven
een
experimentele uitzending in kleur, onder de titel ' Hoofdstuk
Kleur ' .
Uit nieuwsgierigheid vraag hij aan Ir. Tan, de grondlegger van Philips '
kleurentelevisie om het beeld van 1 van de drie
kleurenbuizen te
spiegelen. Tan vond het wel een intrigerende gedachte
en soldeerde een
buis om. Het resultaat was voor iedereen verbluffend
en een
van Rooyens' these, dat de
televisietechniek een
component bezit.
De uitzending was ook voor de technici een hoogstandje
omdat voor
het eerst in de geschiedenis van de kleurentelevisie
het programma van
Rooyens live, bilateraal werd uitgezonden naar een
ander Europees
land. (Zweden)
In 1967 is Rooyens na Ger Lugtenburg en Jef de Groot, de regisseur
die de Weekend Shows met Johnny
Kraaykamp en Rijk de Gooyer
produceert en regisseert. Deze shows worden om de twee weken (nu
onder de titel Johnny & Rijk (een paar apart))
afgewisseld met een serie
van de Mounties. Aanvankelijk regisseert Rooyens ook de serie met
de Mounties. (Piet Bambergen en Rene van Vooren)
Na de eerste aflevering vreest hij echter een loyaliteitsconflict
Kraaykamp en de Gooyer.
Hij draagt om die reden het vervolg van de serie met
de Mounties over
aan de zojuist als regisseur bij de Avro in dienst
getreden Guus
In datzelfde jaar regisseert en produceert Rooyens naast
Tom Jones, Boy's Big Band en Aretha Franklin een
discussieprogramma's met Ds.
Barthold van
'Twistgesprekken met God '.
.
In
1968 benadert de Westdeutsche Rundfunk, (de grootste zender
van
het eerste Duitse net) Rooyens om een serie kritische jongeren
programma's
te maken.
Het
satirische en kritische karakter van het programma leidde ertoe dat
de
programmaleiding van de WDR, die het programma voluit steunde,
nogal
eens onder druk kwam te staan van de WDR-Programmaraad.
Een
uit verschillende maatschappelijke stromingen samengesteld
gremium,
waarin het moralisme en conservatisme een zeer actieve
vertegenwoordiging
had. Dit leidde uiteindelijk tot censuur van een
programma-item.
In de uitzending vervangt Rooyens het item door
zwartbeeld
met een countdown van de lengte en de tekst ' Zensuriert '.
De
commotie die daardoor ontstond genereerde veel publieke aandacht
en
verzet tegen het regenteske karakter van de programmaraad. Het
programma
werd verder met rust gelaten.
Rooyens zou in de loop der jaren in opdracht van de
publieke omroep
een aantal muziekprogramma's regisseren. Opmerkelijk
hierbij is het
genre (varierend van klassiek tot jazz tot pop). Zo
maakt hij in november
1967 een special met Nina Simone en het orkest van Boy Edgar.
AVRO-directeur Van der Zee is enthousiast over het resultaat.
In 1968 volgt een documentaire over vermaarde
jazzmusici.
In december 1968 doet Rooyens de productie en regie
van :Vers 1
(AVRO).
:Vers is het vervolg in kleur
van Hoofdstuk. Massimo
Götz verzorgt
het decorontwerp, de grafische vormgeving is van Hans
de Cocq en de choreografie is in handen van Gary Cockrell. Het
betreft de vertolking van een gedicht van Armando. De teksten worden
gelezen door Marja Habraken, nieuwslezer Fred Emmer en Jef de Groot.
De
Louis van Dijk. Over dit programma merkt Rooyens op: ' Wat ik maak
is niet een programma in kleur, maar een programma van kleur '. Op 28
mei 1968 komt :Vers 2 op het scherm.
' :Vers ' was evenals ' Hoofdstuk 'een literaire vorm
van entertainment.
Referenties aan literatuur, muziek en beeldende kunst
werden
gebonden door een thematiek. De vormgevingsidentiteit
van het
verder ontwikkelt, maar nu met een
meer uitgebreide range aan
faciliteiten en mogelijkheden.
Rooyens gebruikte als basis wit en zwart. Kleur kreeg
daardoor een
nadrukkelijker intensiteit en betekenis. In de aflevering
' Angst en Geweld ' citeert
hij onder meer uit het werk van Max Ernst.
Wereldkampioen Karate, John Bluming vocht aangejaagd door
opzwepende percussie in een witte scene, in een wit
pak tegen rood
aangeklede tegenstanders. Rooyens had voor deze scene
een nog
nooit eerder gebruikte opnametechniek bedacht. De
opnameband liet
hij over twee machines lopen. De eerste machine nam
het beeld op en
de tweede gaf het weer. Die weergave werd doorgelust
naar de eerste
machine, waardoor een vertraagd en in beeld iets
verschoven
herhalingseffect ontstond dat de actie dramatisch
verhevigde.
De vertraging beliep een vaste tijd. Namelijk de tijd
die de tape
erover deed om van de opnamekop van machine 1 te
arriveren
bij de weergavekop van machine twee. Rooyens wilde die
(loop)tijd
kunnen varieren. De oplossing lag in het fysiek
wegsturen van het
signaal. Omdat satellietverbindingen niet bestonden en
de beschik-
bare lijnen voor televisie-uitwisseling zeer kostbaar
waren werd een
simpel alternatief gebruikt. Tussen de studio in
Hilversum en de
oude studio's in Bussum bestond een lijnverbinding.
Door het
signaal uit Hilversum heen en weer te blijven sturen, werd de mate van
vertraging controleerbaar. Het medium was opnieuw een geheim
ontfutseld.
Kleur professionaliseerde ook het gebruik van
key-effecten. De veelal
onzuivere en rafelige helderheids- (luminanz) key kon
al snel worden
vervangen door de chroma-key. Rooyens was pioneer op
dat gebied.
Studio A van de WDR in Keulen werd op zijn verzoek en
in samen-
werking met zijn vaste technische crew, waarin
Technik-Ingenieur
Klaus Kossmann een sleutelrol vervulde, technisch aangepast aan
zijn wensen. Speciaal licht, speciale
horizons, speciale
dubbele chromakeyers, coxbox, schakelaars in de
verschillende elektronenbuizen te spiegelen of aan en
uit te zetten etc.
Rooyens gaat in 1969, naar aanleiding van de
zeventigste verjaardag
van jazzcoryfee Duke Ellington, voor een documentaire naar Amerika.
Samen met zijn vriend, componist, arrangeur, orkestleider en arts,
Boy Edgar wordt in het Sahara Hotel In Las Vegas
arrangeur en orkestleider
Ellington aan de tand gevoeld en op de voet
gevolgd.
In juli en augustus volgen het Modern Jazz
Quartet en de Ray
Big Band.
Een sensatie qua regie is de op 11
februari 1969
in 2 studiodagen geproduceerde
muziekspecial
De Liesbeth-List-Show is opnieuw de
Gouden Roos Festival. Hier haalt de AVRO-productie
de ' Rose de la
Presse 'van de persjury en een tot dan toe nog niet bestaande
'Honorable Mention' van
de reguliere
Bij de bekendmaking daarvan werd de reguliere
jury getrakteerd
afkeurend geroep door het overgrote deel van de
aanwezige
programmamakers. Het werd ervaren als signaal van de conservatieve
opvattingen die er bij de jury, bestaande uit een aantal televisiechefs
van de deelnemende landen, heersten. Het waarderen van de Liesbeth
List Show met een gouden roos, zou voor een aantal van hen, intern
kunnen leiden tot conflicten met programma-makers die geïnspireerd
waren geraakt door de Rooyens-school. Die strijd vond men kennelijk
erg ongemakkelijk.
Die afkeurende reacties gaven uiting aan de teleurstelling onder de
aanwezige regisseurs en producers bij wie, vrij unaniem de verwachting
leefde dat de show gewaardeerd zou worden met de Gouden Roos.
De in haast in elkaar geknutselde 'Eervolle vermelding' werd ervaren
als een fopspeen.
Later dat jaar volgt alsnog de
internationale
De ' Liesbeth List Show ' wordt
uitgeroepen tot
Hollywood Festival of World
Television. Een Festival
programma's worden uitgenodigd,
die elders al
De
eerste grote show die hij in 1969 voor de WDR regisseert is rond de
Engelse
wereldster Dusty Springfield. Die show onder de titel 'Dusty' wordt
door
de Duitse televisiebazen aangewezen als de nationale vertegen-
woordiging
op het Gouden Roos Festival.
Onder collega's en de pers weer
gedoodverfd
als de winnaar, wordt tot algemene verontwaardiging opnieuw
een
'Rooyens' afgescheept met een eervolle vermelding.
In
november 1970 zendt de AVRO, het in 1969 door de WDR-Bavaria
geproduceerde
Esthercolor uit,
een vijftig minuten durende special
rond
de Israelische zangeres Esther Ofarim. Het is een ontroerende
show
rond een multi getalenteerde internationale beroemdheid, dit keer
niet
gedraaid met televisiecamerass maar met 35mm filmcamera's. De
show
kreeg een extra emotionele lading omdat Bob Rooyens haar na
haar
scheiding van echtgenoot Abi, voor de eerste keer solo voor de
Duitse
televisie wist te halen. Het regiewonder uit Holland, zoals onze
oosterburen
hem omschrijven zorgt, voor een popspektakel van
internationaal
niveau, een delicatesse. De productie wordt door
London
Weekend TV uitgezonden als een van 's werelds beste
televisie-programma's.
De
Bavaria-Studio's in München behoren tot de belangrijkste film-
studio's
in Europa. De buitengewoon succesvolle en in de persoonlijke
verhoudingen
zeer prettige samenwerking, leidde ertoe dat Rooyens
de
aanbieding kreeg, om binnen Bavaria een eigen unit te gaan leiden.
Later
aangevuld met het verzoek om chef Unterhaltung te worden.
Zijn
relatie met de actrice Marja Habraken (hoogstzwanger van hun
eerste
kind) maakte een permanente
verhuizing naar München tot een
lastig
dilemma. Haar carriere in Nederland verliep zeer succesvol en
om
die op te geven en in Duitsland te gaan wonen, was een offer dat
niet
verlangd mocht worden vond Rooyens en bedankte voor de eer.
Wel
bleef de band met Bavaria behouden en maakte hij voor die Studio
nog
meerdere programma's, waaronder in coproductie met de Avro
6M2-NAP.
'Beat behind the dykes'. Een popspektakel dat alles
omvatte
wat op dat gebied in Nederland enige naam en faam had.
De finale vond plaats in het IJsselmeer.
Tientallen muzikanten, solisten, bands en dansers werden met een
kindertreintje, aangetrokken door een tractor uit het kinderpretpark
Oud Valkenveen, kilometers ver uit de kust naar podia gebracht die
op 1 meter vanaf de bodem, net boven de oppervlakte van het water
uitstaken.
De
religieuze setting 'op' het water. Elektronische
niet. De opname's werden daarom met meerdere 35 mm
gedraaid. Dynamische beelden werden gedraaid vanuit een helikopter
en
vanuit speedboten.
Helaas
was de tractor nadat de artiesten waren afgeleverd stuk gegaan.
Dat
dwong de artiesten om na afloop van de opname, met de
instrumenten
boven het hoofd, een paar kilometer door het IJsselmeer
te waden om aan land te komen. Er zijn aansluitend aan de
wegens griep en verkoudheidsproblemen talloze
Op
30 december 1970 werd 6m2 NAP (Beat
behind the dykes) uitge-
zonden.
Bij
de WDR kreeg Rooyens van de Hauptabteilungsleiter Unterhaltung
und
Fernsehspiel Hannes Hoff,
alle vrijheid om zijn ideeën en
creativiteit
te ontplooien.
Dat
resulteerde in een serie programma's die als hoogtepunten in de
creatieve
ontwikkeling van televisie in die periode geboekstaafd zijn.
De
programma's werden in vele landen uitgezonden.
Er
werden verschillende internationale seminars aan het werk gewijd
(o.a. in Montreux) en programma's als ' Dusty ', Esther Color,
HerzDamen, Männer wir kommen...
Esther
Color.
Männer
wir kommen
HerzDamen
werden
internationaal gebruikt als lesmateriaal op televisie- en
filmacademies.
De
samenwerking tussen Rooyens, en Kraaykamp & de Gooyer besloeg
met
de nodige pauzes, een periode van 1967 tot en met 1983. De
laatste
uitzending van de serie Johnny & Rijk Shows (een paar apart)
kwam
op 18 januari 1968 uit het RAI Congrescentrum in Amsterdam.
De
haat- liefde relatie tussen beide verkeerde op een dieptepunt. Rijk
raakte
ongeveer door alles wat Kraay deed geirriteerd. Kraay kon het niet
laten
om Rijk te jennen en te zuigen. Er vielen klappen.
Beide
hebben professioneel de uitzending afgemaakt, maar de relatie
was totaal kapot. In de zomer van 1969 wordt Rooyens door Polyphon
Produktionen uit Hamburg gevraagd, om een idee voor een
'Komische Unterhaltungsshow' voor het
Rooyens stuurt ze een aflevering van de Johnny
& Rijkshow.
Het ZDF is enthousiast en wil binnen een half jaar beginnen met de
productie van een serie. Een probleem is, dat Kraaykamp en de Gooyer
nog steeds
van het ZDF. In het Amsterdamse Parkhotel, belegt Rooyens een
verzoeningsgesprek
waarbij hij er vanuit gaat, dat een flinke zak Duitse
Marken, de verzoening een stuk zal vergemakkelijken. De Geschäftsführer
van Polyphon Dr Peter Koster zat op zijn
telefoontje van
Die
verzoening bleek uiteindelijk niet zo moeilijk. Hoewel het twee totaal
verschillende
persoonlijkheden zijn, hebben beide groot respect en
waardering
voor elkaar's talent en kunnen. Soms vertroebeld door
afgunst, soms vertroebeld door overschatting of door irritaties maar zich wel
bewust, dat de combinate van beiden (op dat moment in tijd),
(en financieel waardevoller) dan een
Kraaykamp
was in topvorm. Hij verlangde van Köster 50% meer gage
dan
werd geboden. Het ging in zekere zin voor beide heren, in
met Nederlandse gages om astronomische bedragen.
Rijk keek Johnny verbijsterd aan. Köster weigerde, waarop Kraaykamp
pokerde. Hij stond
op en wilde vertrekken.
Uiteindelijk
kreeg Kraaykamp wat hij verlangde. De Gooyer zat lachend
toe
te kijken. Een slecht onderhandelaar maar een groot levensgenieter.
Dat
gewenste zwembad bij zijn huis in Giethoorn kon gebouwd worden.
Op
26 en 27 januari 1970 werd in Studio Hamburg de eerste aflevering
van' Spasz durch Zwei ' opgenomen. Op 4 en 5 mei van dat jaar werd
de 8e en
De
serie was zo succesvol, dat het ZDF een vervolgserie bestelde. Dat
resulteerde
uiteindelijk in een coproductie van vier landen. Duitsland,
Oostenrijk,
Belgie en Nederland. De show werd tussen januari en mei
1971
zowel in het Duits als in het Nederlands opgenomen in Hamburg
en
Hilversum. Rijk de Gooyer gaf aan het eind van de tweede serie een
interview
aan de Showpagina van de Telegraaf. Dat artikel werd
overgenomen door BildZeitung en kreeg een vervolg in tal van Duitse
bladen.
gejatte
fiets terug, liet zich laatdunkend uit over de Duitsers en zei,
dat
geld zijn enige beweegreden was om de shows te maken.
De
Duitse pers stond bol van de negatieve reacties en het ZDF zag
zich
genoodzaakt om de samenwerking te beeindigen.
In
1971 bedacht Rooyens voor de WDR, samen met de Belgisch-
Franse
kunstenaar Guy Peellaert (Bedenker
van de Stripfiguur ' Pravda
la
Survireuse ' en de tekenaar-schilder
van ' Rockdreams ') een absurde
persiflage
op Helsa Poppin.
Het
programma onder de titel Mariechen sasz weinend im Garten
was
een pastiche van sublieme kitsch, anachronismen en satire.
Zangsolisten
zongen, vol gloed en overtuiging van het eigen talent
volkomen
vals. De Bacharach-song This guy's in love with you werd
gezongen
door een als G.I. aangeklede zanger in een zilver gespoten
battledress. Op de achtergrond vond in een overdaad aan actie het
planten van de vlag plaats op het eiland Iwo Jima, met als apotheose
en eindbeeld een citaat van Joe Rosenthal's beroemde foto.
Verovering van
IWO JIMA:
Othello
speelde de sterfscene in een ommuurde woestijnburcht.
In
de verte galoppeerde een karavaan voorbij van pakjes
Camelsigaretten. Een ridder te paard galoppeerde Othello's oase
binnen en
Honden
beladen met
In
datzelfde jaar maakt Rooyens, ook voor de WDR, een serie
satirische
programma's onder de titel Meerschweinchen Revue.
Leading
character was de toen nog redelijk onbekende acteur
Harald
Junke, het latere kijkcijferkanon
van het ZDF.
Met
Vivi Bach maakte hij de
personalityshow Vivat Vivi.
In
1972 kreeg Rooyens van de EBU (gezamenlijke Europese publieke
omroepen)
het verzoek om een programma te concipieren dat, ter
gelegenheid
van het 50 jarige jubileum als cadeau kon worden
aangeboden
aan de BBC. Het programma
werd gepresenteerd door
Peter
Ustinov.
Voor
de finale vroeg Rooyens aan
Hans van Hemert een lied te
schrijven
voor een koor van continentale sterren.
Artiesten,
waaronder b.v. Hildegard Knef,
wilden graag mee-
werken,
maar konden door allerlei verplichtingen niet naar de studio in
Hilversum
komen. Met een muziekband onder de arm, reisde Rooyens
Europa
door om op basis van een storyboard solisten tegen chromakey-
blauw
hun stukje in te laten zingen. Een soort ' This is the world ' avant la
lettre.
De techniek werkte prima en de BBC was zeer verguld met het
geschenk.
Titel van programma en lied: Thank you Auntie.
(Auntie
is het koosnaampje van de Britten voor de BBC)
Op
2 november 1972 zendt de Vpro,
live een door Rooyens
bedacht
familiespel
uit onder de titel: Demokratie.
Twee gezinnen krijgen een
maandbudget
en worden, gegidst door Joop van Tijn, geconfronteerd
met
normen, waarden en spelregels van de samenleving. Waar liggen
de
grenzen van nuttig en nodig en van bureaucratisch en betuttelend?
Hoe
alert en assertief wordt er gereageerd op prikkels van agressiviteit
en
hulpbehoevendheid?
Wanneer
ben je te goedgelovig en wordt je belazerd? Het programma
kwam
uit de Meerpaal in Dronte. Het speelde zich af in een stadsomgeving
met
wisselende speelplekken. Opdrachten varieerden van de aanschaf van
een
2ehands auto (autoverkoper Tonio Hildebrand) tot boodschappen doen
in
de supermarkt (kijk wat je koopt, let op wat je betaalt) van klein
gesjoemel,
tot stevig bedrog. De gezinnen verplaatsten zich per witkar door
het
speelveld. Het programma kende de primeur van het eerste live
(telefonische)
referendum. Er waren dilemma's uit de actualiteit waarop
de
kijkers konden reageren met een ja- en een nee-nummer.
In
najaar 1972 voor uitzending 8 januari 1973 maakt Rooyens een
personalityshow
rond het vroegere tieneridool Heidi Brühl. Na een
verblijf
van jaren in Amerika, waar ze na haar huwelijk met
Mr.
Universe, werkte aan een film- en tv-carriere was ze weer een
tijdje
in Duitsland. Het tienersterretje had zich ontwikkeld tot een
echte
comedienne en een sterke persoonlijkheid.
Voorjaar
1974 wordt Rooyens door de
net beginnende producent Joop
van
den Ende gevraagd om de regie te
doen van de muzikale comedy-
serie
Citroentje met Suiker.
Het programma is de opvolger van het
succesvolle
' t Schaep met de vijf Pooten ' .
(8 afleveringen) De cast is
nagenoeg
gelijk, met in de belangrijkste rollen: Adele Bloemendaal,
Piet
Romer en Leen Jongewaard. Er werden 16 afleveringen
geproduceerd
en uitgezonden.
Auteur
van beide series is Eli Asser. Een graverend verschil is de
populariteit
van de liedjes. Niemand zal een aflevering van ' t Schaep
of
Citroentje kunnen
navertellen. De liedjes van ' t Schaep
daarentegen
zijn evergreens geworden van het
Nederlandse muzikale
erfgoed.
Bijvoorbeeld: Als je mekaar niet meer vertrouwen kan...
en
' t zal je kind maar wezen.. ' De
componist van ' t Schaep
was
Harrie
Bannink. Na een conflict met Eli
Asser, weigerde hij zijn
medewerking
aan Citroentje.
Voor
de ARD (WDR) schrijft en
regisseert Rooyens een
amusement-
programma
dat ingaat op de vooroordelen die de bewoners van het
ene
land hebben over de bevolking van het andere. Onder de
titel:
Whisky, Käse, Sauerkraut
worden door, onder andere het
absolute
Duitse kijkcijferkanon Peter Frankenfeld, de Deense
zangeres
Gitte en de Ierse Gilbert
O ' Sullivan, muzikaal zowel als
in
sketches
en flimclips, bestaande vooroordelen op de hak genomen.
Het
programma leidt voor Gilbert O ' Sullivan de switch in van crisis-
outfit
naar modern entertainer. Op 12 juni 1974 wordt de show uitge-
zonden.
Voor
de Avro produceert en
regisseert hij in dat jaar een show met
Liesbeth
List en met Gilbert
O ' Sullivan ditmaal een
kerstspecial. Dat
programma
met veel nieuw O ' Sullivan repertoire, waaronder I ' m not
dreaming
of a white Christmas, wordt
tevens een emotionele
confrontatie
met zijn fans. Sonja Barend
haalde de fans op in Londen
en
reisde per bus met ze mee naar de studio in Hilversum. In de
gesprekken die zij onderweg voerde fileerde Sonja feilloos de ziel, overgave
en toewijding van
In
1975, na een pauze van 3 jaar, lijkt de tijd rijp voor een nieuwe serie
shows
met Kraaykamp en de
Gooyer. Rooyens is nu niet alleen de
producer
en regisseur, maar treedt tevens op als producent. Kort
voordat
de eerste aflevering zal worden opgenomen, trekt de Gooyer
zich
terug. Kraaykamp is kwaad
en teleurgesteld. Hij wil absoluut
doorgaan.
Dan maar zonder Rijk. De
zender (Tros) kan het niet schelen
of
de Gooyer wel of niet
meedoet, als Kraaykamp alleen
verder wil,
is
het wat hen betreft in orde.
Rooyens
weet de Gooyer te behouden
als teksteditor en trekt Adele
Bloemendaal
en Albert Mol aan als aangevers.
Toon Hermans schrijft speciaal voor Kraaykamp een aantal liedjes.
Op
6 oktober 1975 wordt de eerste Johnny Kraaykamp- show
uitgezonden.
Na
die eerste show wordt Adele
ziek en een paar dagen voor opname
van
de 2e show, vervangen door Rita Corita.
Hoewel
de eerste show buitengewoon succesvol was (kijkdichtheid
boven
de 60%) miste men toch het geniale
samenspel met Rijk.
Tijdens
de periode dat Rooyens met Kraaykamp
en de Gooyer in
Hamburg
woonde, speelde het duo voortdurend de act van twee oude
homoseksuelen
die samen op een flatje woonde. De Gooyer speelde
het
mannetje Herman en Kraaykamp
speelde het vrouwtje Babs.
Het
was een hilarische act met als enig publiek Rooyens. Niet alleen
genoten
beide van het rollenspel, maar het had tevens een voortreffe-
lijke
therapeutische werking. In de rol konden ze veel van hun weder-
zijdse
ongenoegens kwijt, waardoor er in de werkelijkheid harmonieus
en
vriendschappelijk kon worden samengewerkt.
Rooyens stelde voor, om die act in de vorm van een
kookrubriek in de
show
op te nemen. Herman & Babs
met recepten uit grootmoeders
keuken.
Beiden vonden het een leuk idee en onderhuids begrepen ze
heel
goed, dat dit een prachtige aanleiding was, om de samenwerking,
zonder
gezichtsverlies voor wie dan ook, te hervatten.
Het had even geduurd, maar bij de tweede show had Rooyens de
samenwerking
Er
zijn 4 Kraaykampshows
gemaakt.
In
de jaren daarop volgend opereert Rooyens als regisseur, producer
en
producent van eigen concepten. Voor de KRO ontwikkelt hij de serie
The
Allrounders. Een grootse
sportcompetitie tussen coaches vanuit
Het
Ahoy sportpaleis. Het draaide daarbij niet om flauwe spelletjes zoals
bij
sommige
sportshows uit die tijd, maar het ging om echte sport en de
beinvloeding van de resultaten door slimheid en inzicht van een echte
sportcoach.
Voor
de Tros produceerde hij de comedy-serie Humbug en verder veel
opdrachten
die buiten de directe televisiesfeer lagen, zoals commercials
films
voor Universiteiten en voor het bedrijfsleven.
Met
de NDR in Hamburg werkt hij
aan een groots opgezette versie van
Alice
in Wonderland. Nadat heel veel preproduction werk verricht
was,
bleek de zender uiteindelijk niet in staat om het project financieel
rond
te krijgen en verdween een half jaar werk in het afvalputje. Maar
ook
die ervaringen zijn deel van het werken als free-lancer.
Begin
1977 zendt de KRO een, door Rooyens zelf geproduceerde,
vijftig
minuten durende special uit met Liesbeth List en Charles
Aznavour. De Franse zanger is niet zo gewend aan de werkwijze
van
producent/regisseur
Rooyens. List is veel
lovender: ' Bob is fantastisch,
soms
heeft hij zulke geniale ideeën dat je mond openvalt van
bewondering '.
In
mei en juni 1977 is Rooyens
weer te vinden in Keulen. Hij werkt aan
aan
aantal producties voor de WDR,
waaronder een muzikale special
rond
Vicky Leandros. Dat
programma heeft een opmerkelijke voorge-
schiedenis.
In een eerdere WDR-productie had Bob samengewerkt met
Olivia
Newton-John. Beide waren daar erg
enthousiast over en in
samenspraak
met Hannes Hoff
Haubptabteilungsleiter der Unterhaltung
werd
afgesproken om een special aan haar te wijden.
Rooyens
bedacht een concept, zocht met Olivia het repertoire uit en
werkte
met ontwerper Peter Gabrielse
aan een ' hoogblond ' decor
vol
met dieren en planten. Een paradijselijke setting.
Drie
weken voordat het programma zou worden opgenomen vertrok
Rooyens met een kleine delegatie van de WDR naar Londen om de
laatste
puntjes op de i te zetten. Olivia had een gastoptreden bij de
BBC en
daar zou men elkaar treffen. Bob ging met Olivia aan het werk.
Vertelde
wat hij wilde gaan doen, toonde decor-schetsen etc. Intussen
sprak
de productionele delegatie van de WDR met het management over
nog
wat details in het contract. Daarbij waren ook een paar jonge
Amerikaanse
producers aanwezig die, naar al snel bleek, Olivia in Los
Angelos
wilden testen als partner voor John Travolta in de film Grease.
Olivia zou de Show in Keulen alleen kunnen doen, als de
screentests
voor
haar negatief zouden uitpakken. Aangezien het contract met de
WDR
nog niet getekend was, voelde het management van Olivia zich vrij
om
in het belang van haar carriere
de kans die geboden werd, te
benutten.
Terug
in Keulen werd besloten om de screentest niet af te wachten
en
binnen de resterende tijd zo snel mogelijk een andere artiest (e) te
zoeken.
Er werden lijstjes gemaakt met mogelijke kandidaten. Carly
Simon,
Linsey de Paul, Melanie. Persoonlijkheden
met een grote
aantrekkingskracht
die tevens qua repertoire heel goed zouden
passen
in de decors. Carly Simon,
had verplichtingen en viel af. Melanie,
verlangde
dag en nacht een witte Limo ter beschikking. First class tickets
voor
een absurd aantal persoonlijke begeleiders en nog zo het een en
ander.
Melanie viel ook af.
Linsey
de Paul was meteen enthousiast. Bob, voerde lange telefoon-
gesprekken
met haar die het wederzijdse geloof in een mooi programma
enorm
prikkelden. Inmiddels waren er nog maar twee weken tot de
eerste
studiodag. De avond voordat Bob naar Londen zou gaan ter
voorbereiding,
belde Linsey hem op. Met
een nauwelijks verstaanbare
stem,
raspte ze haar leed. Zware keelontsteking. Kon de show worden
uitgesteld.
Nee! Dat kon niet. Exit Linsey.
Wat
nu? Tijd begon te dringen. Hannes Hoff dacht aan Esther Ofarim.
Bob
had aan de film die hij in 1970
met Esther gemaakt had een
zeer
goede
band met haar over gehouden. Er was echter wel een probleem.
Esther
had besloten om een pauze te
maken in haar carriere. Ze had
zich
teruggetrokken in Israel. Bob
telefoneerde met haar, maakte haar
enthousiast
voor een vlammend heroptreden. Ze dacht een dag na,
waarna
ze Bob belde en vroeg of
hij naar Tel Aviv wilde komen.
Dezelfde
dag was Bob onderweg naar
Israel. Drie dagen werd er
intensief
gesproken en naar repertoire gezocht. Zodra een repertoire-
keuze
was gemaakt, werd die doorgebeld aan arrangeur Klaus
Doldinger. De tijd drong. Opgelucht en met groot enthousiasme
reisde
Bob terug naar Keulen. Een dag later belde Esther op. Ze had er nog
eens
over nagedacht en durfde het toch niet aan. De tijdsdruk was te
hoog.
De domper was enorm!
Er
bleven nog 5 dagen over tot de eerste opnamedag en nog steeds
geen
performer. Gedurende de tijd dat Bob in Hamburg woonde was
hij
een huisvriend van papa ' Leo en
Vicky Leandros ' .
Vicky! Waarom niet eerder gedacht aan Vicky? Bob belde haar op.
Vicky
was verguld, papa Leo
ook.
De
show was gered.
Op
27 oktober 1978 wordt Rooyens
' s middags gebeld met het verzoek
om
die avond de bijzondere aflevering van Voor de Vuist weg te
regisseren.
De vaste regisseur Theo Ordeman was onwel geworden en
niet
in staat om het programma die avond te leiden. Bijzonder is dat het
programma
15 jaar bestaat en voor Rooyens is het voor één keer de
terugkeer bij het programma, dat hij zelf in 1963 is begonnen.
't Spektakel was als vanouds. Onder de gasten een kerel die zichzelf in
brand stak. Hildegard Knef die met kanker in haar lichaam vertelde hoe
zij leefde in geleend tijd. De aardapelboer Dutmar die na de verkoop van
bintje en eigenheimer, 's avonds toneelstukken schreef en die door Rooyens
zelf nog geresearched was voor de allereerste Vuist.
In
januari 1979 voert Rooyens de regie van een muziekspecial rond de
groep The Rainbow Train van Hans Vermeulen.
Het is, Gerrit den Braber die na zijn
terugkeer bij de Avro als hoofd
amusement, Bob weet te verleiden tot een nieuwe zeer actieve periode
voor die omroep.
In maart van dat jaar begint hij onder de titel: ' Zit
dat zo...? ' een serie
politieke praatprogramma's met als ' anchor ' Mr.
G.B.J. Hilterman.
Het programma kende heftige discussies, waarbij de
emoties bij het
geengageerde studiopubliek soms hoog opliepen. Het was
voor Mr.
Hilterman een wonderlijke overgang van zijn, tot dan
toe, reguliere
voor 1 camera uitgesproken commentaren, naar een
discussie-
programma met diametraal tegenover elkaar staande
kemphanen.
Hilterman keerde na 1 seizoen terug naar zijn oude,
vertrouwde vorm.
Hij is de bedenker van ' Avro's Laatshow ' een
talkshow op de late
avond met drie presentatoren, drie gasten, drie
gesprekken volgens
het zwaan kleef aan principe. (Gasten schoven na
elkaar aan,
bleven zitten en discussieerden mee). Het thema van het slotgesprek
was voor de gasten een verrassing. Het kriterium daarvoor
was een
heftige ervaring die de drie gesprekspartners met elkaar
deelden.
Hij regisseert het concert van John Denver en met fotograaf Anton
Veldkamp maakt hij een serie documentaires onder de titel Man in
Action. Veldkamp, gekleed
in een witte outfit, geladen camera's als
colts bungelend aan een belt benaderde de
protagonisten o.a.:
Broeder Maasbach en Anton
Heyboer als onderwerp voor een
fotoshoot, waarbij hij haast achteloos tussen het
fotograferen door, vragen
stelde in een sfeer die verraderlijk afleidend was.
Het gesprek leek
ondergeschikt aan de uiterlijke fixatie op de
fotografie. Dat schiep een
ambiance die verleidde tot openhartigheid.
Rooyens is de producent en regisseur van een concert met de op dat
moment razend populaire Julien Clerc.
Zowel in 1979 als in het daaropvolgende jaar maakt
Rooyens opnamen
gedurende het drie dagen durend North Sea
Jazz Festival in het
Congresgebouw in Den Haag. In 1979 zet de AVRO de Ramblers
in het zonnetje. Rooyens regisseert het afscheidsconcert ' Farewell
Blues ' Nog 1 keer The Ramblers.
In 1980 mogen een aantal
aanvragen.
De regie van
Rooyens. Enkele
jubileumoptreden van
op het scherm gebracht.
In 1981 overtuigd Rooyens de AVRO programmaleiding ervan
om een
programma rond Liesbeth List en Ramses Shaffey te produceren. Hij
schrijft, produceert en regisseert Liesbeth
en Ramses een opmerkelijke
productie die door de Werkgroep Amusement van de NOS
geselecteerd
wordt als Nederlandse bijdrage aan het Gouden
Roos-Festival.
De Zilveren Roos wordt op het nippertje gemist en
wederom krijgt een
Rooyens productie een eervolle vermelding.
Dit dateert uit de tijd dat het Gouden Roos
Festival, slechts drie rozen
te verdelen had op 35 a 40 meedingende
producties. Vanaf onge-
veer 1990 kent het festival categorieen en zijn er op
hetzelfde aantal
producties inmiddels zo ' n 18 rozen te verdelen. De
uitholling van het
festival heeft daarmee het peil bereikt waarop zo'n 1 op
3
ingezonden programma's met een roos naar huis gaat.
Later in dat jaar wordt Liesbeth en Ramses wel onderscheiden met de
prestigieuze Premio Ondas in Barcelona.
In januari 1981 zendt de AVRO, de in 1979 en 1980
gemaakte film
' Toots ' uit. Het is een in opdracht
van de WDR, door de Bavaria-
studio's in München geproduceerde documentaire
over de wereldwijd
bewonderde en gerespecteerde muzikant Toots
Thielemans. Bob
volgt Toots op zijn muzikale reizen door de wereld. Hij voert
gesprekken met hem voor de legendarische Cottonclub in New York,
bij het Apollo Theater in Harlem en is getuige van ontmoetingen en
jamsessions met grote namen uit de Jazz. In New Jersey bezoekt
Toots
thuis de pianist Bill Evans. Met
1 hand in het gips gaat Evans
achter de vleugel zitten. Toots vist zijn
' broodje ' uit zijn jaszak en beide
spelen met kinderlijk plezier, de sterren van de
hemel. Het zal de laatste
vastgelegde muziek zijn van Bill Evans. Een week later overlijdt hij.
Rooyens regisseert in april 1981 het live-optreden van de Canadese
zangeres Anne Murray in de RAI. Het ' Anne Murray in concert ' wordt
in twee delen op het scherm gebracht. Ook in '81, maakt hij met
Toon Hermans een film in Gstaad. Een programma met liedjes,
overpeinzingen en verrassende humorvolle Toon-monologen.
In zijn boek: Ik heb het leven lief, schrijft Toon op pag.154 daarover:
Bob
Onlangs stond ik op een 2300 meter hoge berg, in de
sneeuw en in de
kou, om een tv-opname te maken van een liedje.
' Mijn moeder met die
twee lieve handen had het moeten weten ', stond ik
daarboven op die
bergtop te denken, terwijl de camera als een soort
elektrische hond om
me heen dolde. Ik vond het een geweldige belevenis.
Kun je je voorstellen, als je altijd hebt staan
zingen op een toneeltje van
acht bij tien, aan alle kanten (behalve aan de
voorkant uiteraard)
afgebakend met donkere coulissen, kun je je
voorstellen, als je altijd
hebt staan zingen in die kleine ruimte, wat er met
je gebeurd als je dan
op je vierenzestigste ineens met je deuntje onder
de open hemel
staat... met je voetjes in de sneeuw? En dan zo '
n man als Bob, die je
duidelijk aanzet dit te doen....nee, laat ik maar
zeggen ' aansteekt ', want
dat is weer het vuur dat je nodig hebt, het vuur
dat de sneeuw doet
smelten, het vuur van het leven.
De jaarlijkse uitreiking van de Gouden
Harpen wordt zowel in 1981
als 1982 door Rooyens geproduceerd en geregisseerd. De stichting
Conamus verzorgt – in samenwerking met de AVRO
– deze
onderscheidingen voor Nederlandse artiesten, musici,
componisten en
tekstschrijvers.
In 1982 laat Rooyens weer van zich spreken met ' The
young
messiah ' (AVRO). Handels oratorium in een modern jasje gestoken
door Tom Parker. Het wordt niet alleen een muzikaal, maar
tevens een boeiend visueel spektakel. Rooyens zorgt
voor ongewone
locaties, zoals een kerkhof voor de afgedankte
goederen van een
overspannen consumptiemaatschappij, een afvalberg met
auto's,
koelkasten en wasmachines. Halleluja!
Het IJsselmeer,
waar de
liepen.
Halleluja!
Een zingende zwarte engel, vastgebonden aan de
voorkant van een
Amsterdamse tram reed tot ergernis van een aantal passanten,
door de Leidsche Straat en over
het Rokin.
Tussen de schapen in een wei in Nigtevecht.
Over de
opnamen in de wei
merkt soliste Madeleine Bell op: ' Het was steenkoud en om dan in alle
vroegte tussen het Nederlandse vee te staan, is geen
pretje '.
Voor de WDR ontwikkelt en regisseert Bob in 1982 een serie shows
onder de titel Telezirkus. Een rondreizend familieprogramma vanuit de
circustent van het circus Williams-Althoff. Naast
circusacts met
wereldfaam, zijn er optredens van nationale en
internationale
performers. (van Valente tot Bee-gees van Roger Whittaker tot
Dalida) Het programma kent verder interviews en interacties met het
aanwezige publiek, roept in een live-actie kijkers op
om naar de tent te
komen teneinde een wens of fantasie te realiseren en
biedt interviews
en participatiespellen met prominente publieke figuren
uit de Duitse
samenleving. Een populair onderdeel was de tas. Het publiek werd ge-
animeerd, om een tas vol allerhande voorwerpen mee te
nemen
naar de tent. Als er in de tas van de presentator
overeenkomstige
artikelen voorkwamen, dan kreeg de bezitter ervan
mooie prijzen en
participeerde in een aantrekkelijk publieksspel. Het
programma evalueert
tot de ARD zaterdagavondshow en zal 3 jaar lopen.
Telezirkus is het
model waaraan Willem Ruis in 1985 zijn
Sterrenshows ontleend.
Hans Peters, Vara-producer
van de Willem Ruis shows,
groot
circusliefhebber en vader van twee zoons met een
internationale
circusact, dook wel eens op als de reportagewagens van
de
WDR
weer bij de circustent van Franzi Althoff geparkeerd stonden.
Die
ambiance wilde Hans Peters ook
voor de nieuwe serie shows met
Willem Ruis.
Hij vroeg aan Rooyens videobandjes van Telezirkus om Ruis (die
aanvankelijk niets in het idee
Uiteindelijk ging Willem
om en waren de
Bob werd gevraagd voor de regie,
slechts tijd om
het eerste jaar 2
(toen
de Vara bijna failliet
geparkeerd stond in Utrecht)
serie. Maar daarover later meer.
Ook de rechtstreekse uitzending van het Nationaal
Songfestival in
1983 is in handen van Rooyens. In hetzelfde jaar regisseert Rooyens
een scala aan programma's, waaronder met Rijk de
Gooyer de serie
Komt Rijk komt raad. Een
absurde show waarin Rijk
het als een soort
ombudsman opnam voor veelal gefingeerde slachtoffers
van de
bureaucratie. Avrodirecteur Siebe van der Zee, vond het allemaal
veel te ver gaan en stopte de serie voordat de 2e
aflevering werd
uitgezonden.
Met interviewer Ruud ter Weyden maakt hij portretten met Harry
Belafonte en Liv Ullmann.
Tijdens de opname met Belafonte
gebeurde er iets opmerkelijks. De opname vond plaats
in een lege
bioscoop. Een uitgelezen mogelijkheid om Belafonte
visueel te confron-
teren met zijn eigen werk en zijn maatschappelijke
betrokkenheid.
Als voorvechter van gelijke burgerrechten
had hij van nabij
in staten als Alabama de haat en afkeer tegen mensen
met een zwarte
huid ervaren. Rooyens had kort voor de opname plaats zou vinden, op
een rommelmarkt in een bak met grammofoonplaten een LP
gevonden
met de titel The Kennedy Dream. Het betrof een verzameling van
belangrijke speeches van John F. Kennedy die door de jazzmusicus
en componist Oliver Nelson muzikaal waren ingebonden. Een sterk
historisch document, waarvan de lading door de
geschiedenis een
diepe, veelbetekenende emotionele intensiteit had
gekregen. Belafonte
raakte sterk geemotioneerd toen geheel onverwacht Rooyens
de track
The rights for all afspeelde. De stem van Kennedy vervloeide in de
tranen van Belafonte. Een aangrijpend moment.
Met als co-auteur de Oostenrijkse kunstenaar Andre
Heller schrijft en
regisseert Rooyens eind 1983 de prestigieuze familie kerstshow
Wunderland. ' Das Meer der Phantasie '.
Artdirector is de chefontwerper van de Bavaria-studio's, Rolf
Zehetbauer. (ontwerper van onder meer de films Das Boot en Never
ending story). Budget de voor die tijd gigantische som van 2
miljoen
D.Mark. Locatie is studio 5, de grootste filmstudio
van Bavaria. De
televisietrein komt van de WDR in Keulen, de opnametechniek is van
het ZDF uit Mainz. De cameraploeg en director of photography komen
van de Bayerische Rundfunk, studio personeel en belichters zijn van
de Bavaria Studio's.
Gustl Bayrhammer beroemd en geliefd acteur voerde de kijker mee
in een wereld waarin alles mogelijk is, als je er maar
in wilt geloven.
Boven de zee van de fantasie hangen tientallen regenbogen, er rijzen
eilanden op met complete circussen, er vaart een galjoen
langs met een
luidruchtig zingende Asterix en Obelix. Kanonnen vuren luchtballons,
het boegbeeld is een aantrekkelijke vuurspugende
zeemeermin. Vanuit het
kraaiennest blaast een kraai de hoorn. Jeugdhelden
maken hun
opwachting. Van Pinokkio tot Räuber Hotzenplotz, van
Winnetou tot
Donald Duck in een onderwater ' drive-in ' movie,
van Tijl Uylenspiegel
tot Pipi Langkous.
Eveneens in het najaar van 1983 produceert en regisseert Rooyens
een
samenwerking die zo goed bevalt, dat voor het jaar
1984 een serie
shows met de groep gepland en ook geproduceerd wordt.
In 1984 wordt Rooyens benaderd voor een coproductie
van de
Romanian Television Radio en de AVRO. Middelpunt van de
muziekspecial zijn zangeres Therese Steinmetz
collega Angela Similea. Dit programma met de titel 'It's all in the game'
wordt de
en
voor het
programma in Montreux onderscheiden. Het programma valt
net buiten
de rozen maar wordt apart geëerd met een Honorable Mention.
In 1986 maakt Rooyens voor de NPS een documentaire
over het
"North Sea Jazz Festival".
In 1987 verzorgt Rooyens het televisieconcept en de
regie van het gala
ter gelegenheid van het honderdjarige bestaan van Theater Carre. Dit
"Gala van de eeuw" wordt onder andere door koningin Beatrix en prins
Claus bijgewoond. De finale van het programma was de
en uitreiking van een door Carre ingestelde nieuwe
'De Clown'. De prijs viel toe aan Toon
Hermans. Rooyens
had voor de opkomst van Toon een speciaal effect
voorbereidt.
Aan een toneeltrek was een op afstand bestuurbare
camera
opgehangen. Bij de opkomst van Toon, zou een toneelmeester die trek
razendsnel laten zakken tot ongeveer 30 cm boven de
grond. De repetities
verliepen vlekkeloos. Toen het erop aankwam glipte het
touw door de man's
handen en knalde de camera stuiterballend tegen de vloer.
Drie dagen daarvoor was Rooyens met zijn vaste team
neergestreken in
het Sportpaleis Ahoy in Rotterdam om daar de regie te
voeren over het
Gala of the year 1987, het indrukwekkende showspektakel van en rond
Lee
Rooyens is ook tweemaal regisseur van het muzikale
VARA-paradepaardje
"Kinderen voor kinderen".
Door een conflict met de Vara haakt Freek de Jonge af
als presentator.
Rooyens besluit om van een presentator af te zien en
de kinderen zelf
over de thema's die in de
liedjes worden
Het resulteert, mede door de volstrekt afwijkende
vormgeving van het
tot dan toe nogal brave, beetje tuttige kindertoneel,
in openhartige,
geestige uitspraken en ontroerende bekentenissen van
de jonge
koorleden. Het programma wordt de nationale inzending
naar het
' Gouden Roos Festival ' in
Montreux en wint daar de Bronzen Roos.
Later wordt het programma ook nog onderscheiden met de
Gouden
Antenna voor beste productie, beste regie en beste
vormgeving.
Vanaf 1986 hernieuwd hij de samenwerking met Joop van
den Ende en
regisseert Rooyens talloze amusementsproducties
waaronder:
Wedden Dat, Sterren PlaybackShows, Harten
Gala's
Showmasters, Los Vast, Way of life, Soundmix Finales.
In Duitsland regisseert hij voor de SüdwestFunk Baden
Baden de
Michael Schanze Shows, voor Radio Bremen in co-produktie met
de WDR heeft hij de 'Gesammtleitung und Regie' van een
serie
zaterdagavondshows onder de titel Noten für Zwei.
Herbert Feuerstein, uitgever van de Duitse Mad, een klein,
intelligent en grappig mannetje, verleidt Rooyens tot het bedenken van
een vormgevingsconcept rond de door hemzelf bedachte
antiheld
Dr.Winter. Het wordt een combinatie van live-action, graphics en
animation. Het is een nieuwe vormgeving die al heel snel, gretig wordt
gecopieerd.
De eerste aflevering is in 1984 en tot 1988 worden er
meerdere
series geproduceerd.
In september 1986 organiseert de ARD in Keulen een
internationaal
congres over Television Design. Rooyens is 1 van de
sprekers en
maakt er een documentaire over.
Samen met zijn vriend Peter Rüchel, (bedenker en
drijvende kracht
achter Rockpalast)
ontwikkelt hij dat jaar een vrolijk kerstprogramma
met een charitatief doel ,in de tent van het beroemde
circus Roncalli,
onder de titel Hoppla Herzchen.
In 1987 gaat hij samen met Rüchel naar Israel om met een live concert
van de maatschappelijk zeer betrokken rockstar Shalom
Hanoch de
Duits-Israelische Jugendtag te vieren. Het concert komt
uit Sultan's
Pool
een sfeervol openluchttheater onder de muur van Jerusalem.
Begin maart 1988, wordt Rooyens door de NOS gevraagd, om het
openingsprogramma van het 3e Net te maken.
De regisseur die al
geruime tijd aan het project werkt, ziet het niet meer
zitten en meldt
zich ziek. Het programma is bedoeld om de kijkers
inzicht te geven in
de programmering die het 3e Net zal gaan
bieden. Men heeft er
twee jaar aan voorbereid en nu 4 weken voordat het
programma moet
worden uitgezonden hoort Rooyens de inventarisatie
aan.
Dimitri Frenkel Frank, werkt aan een filmclip van een minuut of 6
waarin hij de rol van Net 3, als aanjager van de
Nederlandse speelfilm
belicht.
Verder bereidt regisseur Frans Weisz een toneelscène voor waarin
verschillende genres met elkaar verenigd worden. (Net
3 biedt het
Nederlandse drama een open huis en veel armslag.)
2 Thema's waarover Rooyens zich geen zorgen meer hoeft
te maken.
Van de 120 minuten programma blijven er, na twee jaar voorbereiding
nog
Titel van het programma: Net wat je zoekt.
Een dramaturgie is er niet. Men had onder anderen wel
eens ge-
sproken met Peter Faber als mogelijke presentator, maar
wat hij zou moeten presenteren was nooit geconcretiseerd.
Rooyens ontwikkelt een concept en bedenkt als vorm een
oneindige
(360 graden) studiogang. Samen met ontwerper Roland de Groot gaat
hij aan de slag om het programma een gezicht te
verschaffen.
De Groot zorgt binnen de kortste keren voor een sublieme vormgeving.
Die snelheid was noodzakelijk omdat er, gelet op de
korte nog
resterende tijd, dringend gebouwd diende te worden. De
gang moet
de vitaliteit, dynamiek, creativiteit en ambitie visualiseren van het
nieuwe net. Er is letterlijk dag en nacht gewerkt, om
het programma
inhoudelijk van de grond te tillen, tekstschrijvers
aan het werk te
zetten, componisten aan te sturen en medewerkers (artiesten,
acteurs/actrices, kunstenaars, filmers,
zangers/zangeressen,
dansers, prominenten en figuranten) te engageren. Een gigan-
tische organisatie en planning die vanwege een
professioneel
ijzersterk productieteam uiteindelijk vlekkeloos verliep.
Frans Weisz, zorgde nog voor een verrassing. Roland de
Groot
had hem gesproken en geinformeerd naar zijn wensen
voor het
ontwerp. Weisz, was er met de tekstschrijver nog niet
uit en kon
slechts het allesomvattende basisidee vertellen.
Daarop tekende
de Groot een decor. Weisz was er niet helemaal happy
mee, maar
kon bij gebrek aan een definitieve versie van het
script, de Groot niet
uitleggen wat hij veranderd zou willen zien. De
decorbouwers konden
niet langer wachten. Toen het decor in de studio stond kwam Weisz
kijken en verlangde allerlei mutaties. De
Groot gaf er
vertrok. Rooyens, de overall regisseur, werd met de
geconfronteerd. Hij liet een aantal
elementen, die de
Weisz in de weg zaten slopen en drong
er bij
met de camerarepetitie.
Weisz zei,
daar
te gaan zitten. De tijd drong. Rooyens, pakte een script, repeteerde
2 keer, coupeerde de scène
Zeer motiverend bij de hele
productie was
van Peter Faber.
Hij bleek
interessant en
10 september 1988 "Haal 't doek maar op"
Vanuit de Stadsschouwburg Amsterdam, de uitreiking van
de
theaterprijzen. Het programma werd gepresenteerd door Annemarie
Oster
en een stoet van prominenten uit de wereld van theater en
kunst. Het was een live-programma. Tijdens de
uitzending klonk er
vanuit een aanliggend cafe op het Leidsche Plein zulke
luide muziek,
dat het in de uitzending te horen was. Rooyens ' zoon
Rinke, die uit be-
langstelling aanwezig was, werd er met de
productieportemonnee op
uit gestuurd om middels een rondje van de crew, de
muziek te laten
zwijgen. Dat lukte! Na een kwartier begon het lawaai
opnieuw. De
portemonnee moest er weer aan te pas komen en omdat
men in de
kroeg begrepen had hoe het werkte, ging de frequentie
ook flink omhoog.
Het programma had een mooie theatertraditie in de
geest van de
Tony-awards kunnen worden, maar werd door een radicale anti-speech
van
van den Ende productie en die naam stond voor van Dantzig voor
alles
wat vuig en lelijk was. De theaterkunsten mochten
volgens hem niet
verkwanseld worden aan kapitalistische uitbaters.
Rooyens daarover: ' Als er een is die veel, met hoge kwaliteit
en met smaak aan
het theater heeft teruggegeven, dan is het Joop.
Het was een belachelijke
maar effectieve actie van van Dantzig.
Een jaar later werden de
theaterprijzen in een
rieten stoeltjes,
uitgereikt in de foyer van
was en
gespeend van elke
Respect voor het
theater werd daar
Integendeel.
In 1989 zendt de NOS naar aanleiding van de toekenning
van de Bird
Award aan Art Blakey een twee jaar eerder door Bob Rooyens gemaakt
portret van deze drummer uit.
1989 Is ook het jaar waarin Joop van den Ende zijn
eigen zender
TV10
wil beginnen. Op verzoek van van den Ende, concipieert
Rooyens, samen met ontwerper Roland de Groot, het grote
openingsprogramma. Alle enthousiasme ten spijt, is het
er niet van
gekomen. De aanvraag voor een zendlicentie wordt door
het
Commissariaat voor de Media afgewezen en van den
Ende stond
met lege handen. De productiemachine van Joop
van den Ende
Producties stond stil.
John de Mol was in die tijd in vergelijking met van den Ende,
een kleine firma. Het bedrijf produceerde Medisch
Centrum West,
een paar magazine-achtige programmaatjes en Doet
'ie 't als een
goedkope tribuneshow met minimaal decor.
De boycot van van den Ende door de publiek rechtelijke omroepen
gaf productiebedrijven als de Mol en Stokvis, de kans om hun
marktaandeel flink te vergroten.
Het is in die periode, dat de Mol contact zocht met Rooyens en
vroeg om een serie programma's voor hem te willen
regisseren.
Ondanks de temperatuur, die tussen Rooyens en van den Ende
nog wel eens hoog op kon lopen, (twee gedreven
mannen, beide altijd
uit op het beste resultaat, beide emotioneel) voelde Rooyens een grote
solidariteit met van den Ende. (Zakelijk altijd correct, nooit de
goedkope oplossing zoeken maar de beste, als dat
geld kostte dan
moest dat maar, veel passie.) Rooyens zocht contact met hem en
vroeg zijn mening over het aanbod van de Mol. Van den Ende
raadde Rooyens aan, om met de Mol in zee te gaan.
In betrekkelijk korte tijd zette Rooyens het bedrijf van de Mol op
de kaart als showfabriek. Van Doet 'ie 't maakt hij een volwassen show.
Hij zet Loveletters op, de kaskraker met Linda de Mol en de
100.000 Show.
Ondanks het feit, dat Rooyens en de Mol het goed met elkaar
kunnen vinden verpietert Rooyens in het lege milieu van het
bedrijf. De Mol grossiert in medewerkers die weinig tot niks kunnen
want ze mogen
Rooyens krijgt
van den Ende te maken met onervaren, incapabele uitvoerende
producenten.
Wat fout kan gaan, gaat fout. De Mol grijpt niet in. Zijn
dat hij niemand anders kan vinden. Zijn
gedachte lijkt,
het wel op. Na een seizoen had Rooyens het wel
tijd om programma's te maken
die hem
De Mol dringt er bij hem erg op aan,
Rooyens wil dat het auteursrecht op zijn vormgevingsconcepten wordt
vastgelegd in een contract. Binnen de vriendschappelijke
sfeer waarin
beide met elkaar omgaan zegt De
Mol
van alles toe, maar
niks. Wel vraagt hij om naast Loveletters
en 100.000-
Doet 'ie 't,
het programma waar Rooyens helemaal
erbij te doen. Het zou een
co-productie worden
Televisie en het was voor de
Mol belangrijk
uithangbord, erbij betrokken zou blijven. Een klein
probleempje was het
bescheiden honorarium dat de Vara voor de regie wilde betalen, maar
Rooyens zou hem een enorme dienst bewijzen, om
desondanks de
regie te doen. Wanneer RTL-Duitsland interesse toont
in de
programma's doet Rooyens hem het idee aan de hand om dezelfde
show in hetzelfde decor in twee talen op te nemen. De
financiele
voordelen daarvan zijn enorm. Rooyens had dat eerder gepraktiseerd
bij Johnny & Rijk en had met Joop van den Ende en de WDR
via Hannes Hoff aan een soortgelijke constructie gewerkt bij de
serie: Way of life.
Rooyens wordt gevraagd om in Parijs een groot
ter gelegenheid van de 60e verjaardag van Peter
De Duitse producent vraagt Rooyens om ook de productie op
Probleem is de volle agenda. Rooyens stelt voor om
te laten verzorgen. De Mol is verbaasd, verguld
Zou hij zo 'n klus wel aan kunnen? Er vindt
bij Rooyens
thuis een bespreking plaats tussen de Duitse
producent, de Mol en
Rooyens. De omvang is groot, de tijd is kort en de Mol
durft het niet
aan. Tussendoor gebeurt er op het wereldpolitieke
toneel ook zo het
een en ander. Ceausescu wordt verdreven en Roemenie
schreeuwt
om morele en financiële steun. In korte tijd wordt een
programma
in elkaar gezet. Help de Roemenen. Bob
bewaard aan de tijd dat hij in
Boekarrest gewerkt heeft, dierbare herinneringen. Er
is veel emotie en
sympathie met de Roemenen. Alle medewerkers werken
gratis en
staan hun gage af voor het goede doel. Producent de
Mol mag 20%
van de niet geringe opbrengst aftrekken als kosten.
Als blijkt, dat de Mol een programma-idee van Rooyens schaamteloos
jat, een afspraak over een dramaserie niet nakomt en
hem ook nog
eens financieel belazert, is de maat vol. Begin '91
eindigt de
samenwerking.
Eind '89 begint van den Ende Producties weer een beetje op
gang te komen. Vanaf december regisseert Rooyens een serie
Wedden Dat voor het Belgische VTM. Begin 1990 sluit van den
Ende tegen
wil en dank, een deal met de de groep die wel een
zendlicentie heeft gekregen, RTL-Veronique en ook voor die
zender wordt een serie Wedden Dat geproduceerd.
In Duitsland valt in 1989 de Berlijnse Muur. Rooyens
wordt door
de ARD gevraagd een concept te schrijven voor een
kerstprogramma
waarin historisch besef en verzoening centraal
staan.
Het zal de eerste coproductie worden tussen de
Oostduitse- en de
Westduitse televisie. Een eervolle opdracht.
Rooyens baseert zijn concept op 4 thema's. Verleden, (de
uiteendrijving) De Elementen (eeuwigheid), Doorbraak (val
van de muur), Verzoening. (nieuwe eenheid)
Het programma krijgt de titel "Mach hoch
die Tür, die Tor' macht
weit"
naar een lied van Georg Weissel uit de 17e eeuw.
Het programma heeft een muzikaal klassiek karakter en
zal worden
opgenomen in Das Schauspielhaus de prachtig officiele
muziektempel van het voormalige Oostduitse regime.
De Dresdner Staatskapelle staat onder leiding van Felix Leitner.
Solisten zijn o.a. Hermann Prey, Doris Soffel,
Siegfried Jerusalem.
en het Zagorsk Monastery Choir.
Heinz Rühmann, de in Oost en West alom geliefde acteur, zal
met begeleiding van harpiste Maria Graf, voorlezen uit het
Evangelie van Lukas.
De eerste bespreking met de directie van het Schauspielhaus
had een merkwaardig verloop. Rooyens, begeleidt door zijn
Produktionsleiter, vertelde aan de (nog steeds in
actieve dienst zijnde)
directie uit het Honnecker tijdperk wat zijn plannen waren.
Het was zo kort na de Wende een onzekere tijd voor de Oostduitsers.
Niemand was zeker van zijn baan, had geen idee hoe de
nieuwe
situatie zich zou ontwikkelen, geen houvast meer aan de
oude directieven
van de partijleiding. De directie van het Schauspielhaus vouwde
plattegronden open en vertelde aan Rooyens, waar hij de camera's
mocht neerzetten en waar plaats was ingeruimd voor
spots. Alles
keurig gemarkeerd op plattegronden van het oude
regime.
Rooyens legde uit, dat hem een andere camera line-up voor ogen
stond, dat de voor spots gereserveerde plaatsen niet
voldeden
aan zijn lichtplan en dat er bovendien stoelen moesten
worden ver-
wijderd, om rails te kunnen leggen voor de kraan.
De gezichten van de directieleden toonden
verbijstering.
Hier voltrok zich voor hun ogen, de verandering van de
nieuwe tijd.
Niets was meer wat het geweest was. De stoelen gingen
eruit. De
kraan kwam erin, de camera's stonden op andere
posities en het
lichtplan dat voorheen niet meer presteerde, dan het
platte uitlichten van
een symfonieorkest was omgebouwd tot een sfeervolle
toverdoos.
De shock was groot.
Een mogelijk probleem van een hele andere orde voor Rooyens,
betrof
de medewerking van Heinz Rühmann. Een verzoenender, geliefder,
vader des vaderlands, was er eigenlijk niet. Rooyens verheugde
zich
enorm op de samenwerking met deze ikoon van film en
theater.
Maar ja, hij was al 88 jaar. Broos, met een kwetsbare
gezondheid.
Zou hij de inspanning aankunnen? Zou hij wel fit en
gezond genoeg
zijn? Rooyens zocht contact met Rühmann en stelde voor om een
vooropname met hem te maken, zodat zijn medewerking (waar
hijzelf
zeer veel prijs op stelde) hoe dan ook gewaarborgd zou zijn. Rühmann
vond het
een goed idee, zodat Rooyens met een camerateam afreisde
naar zijn huis aan de Starnbergersee bij München.
Er zaten enkele weken tussen de opname bij hem thuis
en de opname
in het Schauspielhaus, Berlijn.
Rühmann was er live bij. Broos, maar fit en monter. Zijn vrouw bedankte
Rooyens voor de vooropname. Hoewel nooit gebruikt, was het voor
haar man een geruststellende gedachte geweest dat hij
ook bij eventuele
gezondheidsklachten aan het programma een bijdrdage zou leveren.
Bijna 4 jaar later op 30 oktober 1994
overleed hij.
In 1991 wordt Rooyens door Jose Montes-Baguer, kunstpaus van de
WDR gevraagd om met gebruikmaking van de nieuwe HD
techniek, het
verhalende ballet, LuLu van Wedekind , in de choreografie van Jochen
Ullrich, te regisseren. Rooyens ziet de voorstelling in het Stadttheater
in Duisburg en maakt daarbij kennis met Ullrich. Vrijwel meteen kunnen
zij het goed met elkaar vinden. De theatervoorstelling
is te lang daar moet
dus iets aan gebeuren. Bovendien is een
theaterchoreografie gebaseerd
op continuiteit, weinig detail en een ruimtelijk
gebruik in de breedte. Het
televisiebeeld verlangd diepte. Kent close-ups voor
het detail, kan de
handeling decouperen en editen. De twee media zijn te
verschillend om
via de reportagemethode tot een optimaal resultaat te
komen.
Rooyens laat de voorstelling van bijna 2 uur, met 1 kamera in een
totaalbeeld opnemen. Hij snijdt die band terug naar
50 minuten. Scenes
zijn ingekort en waar overbodig weggelaten.
De consequentie daarvan vereist aanpassingen en hier
en daar
herchoreografie. Nieuwe aansluitingen, andere
danslijnen.
Met Ullrich werkt hij een lang weekend aan de nieuwe edit van het
ballet. Daarna wordt er met de dansers nog een week in
de balletstudio
gewerkt aan de inkortingen en veranderingen.
Synchroon daaraan schrijft Rooyens een camerascript waarin niet
alleen de camera-instellingen vermeld staan, maar ook
de aanwijzingen
voor scriptgirl en editor.
Rooyens had 10 studiodagen ter beschikking. De eerste dag ging
verloren aan het omgaan met de HD-cameratechniek. De
beelden
waren technisch prachtig, maar de cameravoering,
waarvoor Rooyens
zijn vaste team uit Holland had meegenomen, verdiende
aanpassing.
Een nadeel van HD was het gebrek aan technische
middelen voor
beeldmanipulatie. Daarmee diende rekening te worden
gehouden
bij het maken van het draaiboek en bij de uiteindelijke
editing.
Het resultaat, ging in grootbeeldprojectie in premiere
als openingsfilm
van de Funkausstellung in Berlijn. Op het International Electronic
Cinema Festival in Tokyo, werd het programma onderscheiden voor de
beste regie.
Begin 1992, wordt Rooyens gebeld door Joop van den Ende. Joop
heeft via een partnerschap met Rudi Carrell, voet aan de grond ge-
kregen in Duitsland. Hij heeft 3 series verkocht. Superfan,
Showmasters, en een Duitse variant van Ook dat nog, onder de
titel Wie bitte...?! Rooyens moet, als bekend en geacht regisseur
in Duitsland, alle drie de series voor hem gaan doen. Rooyens
die
ondanks zijn incidentele clashes met Joop,
hem om allerlei redenen
zeer waardeert, wil hem graag ter wille zijn, maar
heeft andere
afspraken en verplichtingen. Joop dringt aan. Hij wil de zekerheid bij
zijn entree op de Duitse markt, dat er alles aan gedaan
is, om het
resultaat zo goed mogelijk te maken. Rooyens zegt het een en ander
af en laat van den Ende weten, dat hij twee series kan doen, maar
geen drie. Hij raadt hem aan om voor Wie
bitte..?!, qua regie een
betrekkelijk eenvoudig programma, iemand anders te
zoeken.
Van den Ende is opgelucht en gaat akkoord.
Bij de eerste de beste ontmoeting in Keulen met van
den Ende's
partner Carrell heeft Rooyens al meteen een conflict. Carrell heeft
buiten medeweten van Rooyens om, een ontwerper opdracht gegeven
een decor te bedenken voor Superfan. Rooyens ziet de maquette en
vindt het een lelijk, smakeloos, ouderwets, onpraktisch
ontwerp en keurt
het af. Carrell meent dat het ontwerp
heel goed is, waarop Rooyens
hem
aanraadt om dan zelf de regie maar te doen.
Van den Ende krijgt de maquette te zien en keurt het ontwerp ook
af.
Uiteindelijk maakt Roland de Groot een nieuw decor.
De samenwerking tussen Carrell en van den Ende begon te
corroderen en zou enige tijd later ook beëindigd
worden.
De serie werd met een geheel Nederlandse crew,
geproduceerd in de
Duitse Mohnheim Studio's en was, afgezien van het
tamelijk dunne
concept, een wekelijks feest voor iedereen die er bij
was.
Showmasters, werd geproduceerd in de studio in Aalsmeer.
Na afloop van de serie, kreeg Rooyens veel complimenten.
Op verzoek van de Vara bedenkt Rooyens in 1992 met de
gerenommeerde reclamemaker Bert Voorwinde een televisieconcept
waarin de gefacetteerdheid van de reclame centraal
staat. Titel van het
programma is De Verleiding. Het wordt gepresenteerd door Astrid
Joosten. Rooyens laat een
reclamefabriek ontwerpen, waarin o.a. een
teststudio, een filmstudio een ontwerpstudio,
conferentieruimtes en
viewingruimtes zijn opgenomen. Er worden clips
getoond, er zijn
interviews en er is publieksparticipatie. Voor de
vormgeving worden
de middelen die de reclame ten dienste staan niet
gemeden. De serie
is redelijk succesvol en de Vara gaat ermee door. Rooyens
heeft
andere besognes en vertrekt als regisseur. (hij is
als auteur/regisseur
nauw betrokken bij de opstart van de nieuwe
cultuurzender van
Frankrijk en Duitsland Arte)
In het tweede seizoen breekt de nieuwe regisseur per
uitzending steeds
meer af van het oorspronkelijke dynamische decor. De
gedachte less is
more
wordt hier rigoureus gepraktiseerd. Rooyens: ' die gedachte
bevolkt het hoofd van 2 totaal tegengestelde
categorieen; het genie en
de ongetalenteerde'. Uiteindelijk blijft er alleen een ruimte over voor
gesprekken. Kijkdichtheid daalt, waardering zakt en
binnen een seizoen
is het programma om zeep geholpen.
Begin november is Rooyens in Shanghai als internationaal jurylid
van het grootste Aziatische Film- en Televisiefestival
Magnolia.
Rooyens vindt het leuk om zo af en toe voor de lol en de kick een
(meestal live) rockconcert te regisseren. Zijn vriend Peter
Rüchel
(RockPalast) vraagt of hij belangstelling heeft in een
rockconcert
met Keith Richards. Midden november 1992, vertrekken ze voor een
week naar Kopenhagen om met Richards, die daar repeteert met zijn
eigen band the X-pensive Wino's een aansluitend rockconcert in het
Sportpalast Köln voor te bereiden. Heerlijke
tijd.
Op 29 november gaat het programma live de lucht in.
In 1993 heeft de NPS (weer) een probleem. In het kader
van het Holland
Festival, waar de NPS financieel substantieel aan bijdraagt, is
afgesproken dat de nieuwe opera Antigone van Ton de Leeuw, zal
worden opgenomen. De daartoe aangezochte regisseur is
weer ziek
geworden of anderszins ongesteld en niet in staat de
opdracht uit te
voeren. Rooyens opnieuw (na het openingsprogramma 3e net)
in de rol
van troubleshooter. Met videocamera's een voorstelling
in het theater
fotograferen is naar het oordeel van Rooyens te oneigenlijk om aan de
prestatie van betrokkenen, recht te doen.
Camera's staan op vaste posities. Bij de positionering
moet rekening
worden gehouden met de zichtlijnen van het publiek. Er
wordt met
degene die aan de kassa zit eeuwig gezeurd en
gechicaneerd over het
aantal zitplaatsen die een camera in beslag neemt. De
mise-en-scene
ontwikkelt zich in de breedte. Dat dwingt tot absurd ruime totalen.
Een televisiedramaregisseur van enige kwaliteit, zou op die manier nooit
een mise-en-scene in elkaar zetten. Televisie, dwingt
door de beperkte
afmetingen van het beeldscherm om de close-up te
gebruiken voor
details. Details van handeling, details van emotie. In
de totaalshots
staan de ogen van de protagonisten op 2 beeldlijnen.
Knap, wie daar
nog emotie in herkent. De beeldvoering is
noodgedwongen plat.
Close-ups kunnen alleen worden gemaakt met behulp van
lange
lenzen. Dat betekent, dat de inhoud van het beeld is
platgedrukt.
Er is geen ruimte meer in het plaatje, waardoor de
toeschouwer,
het onbewust benauwd krijgt.
Credo:
Doe je werk goed en ga naar een studio, of
gebruik het theater
als studio, zonder beperking van uitbater of
bezoeker. Laat je
camera's vliegen en dansen en geef de uitvoerenden de
kans om intiem
en klein te zijn in plaats van luid en groot.
Voor de televisieversie worden 3 dagen vrij gemaakt.
Het concept van
Rooyens, gaat uit van storytelling
en niet van een beeldverslag van
de voorstelling. Een noodzaak om het orkest te
gebruiken is er niet.
De opname zal geschieden met playbackbanden. De
aanwezigheid van
een mimend orkest zal alleen maar de aandacht van het
verhaal
afleiden. Rooyens bespreekt zijn opvatting met de productieleiding en
stelt voor om zelf de dirigent Reinbert de Leeuw tekst en uitleg te geven.
Hem
gebeurd dat niet. De Leeuw kwaad. Zijn
vriend van Vlijmen directeur
van het Holland Festival, ook kwaad. Van de Leeuw is dat zeer goed
voorstelbaar, van van Vlijmen zou je enig begrip mogen verwachten.
Maar helaas.
Men verwachtte eerder byzantinisme dan
eigenzinnigheid.
Rooyens ging op zijn eigen wijze aan het werk. Paste hier en daar de
mise-en-scène aan. Gebruikte de middelen en taal van
televisie om
er een zelfstandig werk van te maken.
Het Holland Festival toonde zich in de ogen van Rooyens een 'bad
looser'. De pers en met name componist Ton de
Leeuw daarentegen
waren enthousiast. De Leeuw, schreef Rooyens een emotionele
dankbrief.
In de jaren daarna maakt Rooyens voor de
Duitse commerciele
zender Sat 1, een aantal amusementseries. Hij geniet,
als altijd van het
werken met een ploeg in de studio, maar inhoudelijk
kunnen de
programma's hem minder bekoren. De commercie, die
programma
als middel ziet en niet als doel, rukt steeds
agressiever op.
Zijn hart ligt veel meer bij de programma's die hij
voor de WDR en
Arte maakt. Met het Ballett der Deutsche Oper am
Rhein in de
choreografie van de Zwitser Heinz Spoerli maakt hij op de muziek
van Philip Glass en Mendelsohn Bartholdie het avondvullende
ballet "Summernight Dreams", naar Shakespeare.
In 1995 schrijft en regisseert hij het
Vara-jubileumprogramma
De nacht van de vrouw van de warme bakker.
De nacht valt in. De vrouw (Astrid
Joosten), kan niet slapen en
besluit haar man (Peter Tuinman), in de bakkerij te verrassen
met een kopje thee.
Daar
wolken
zelfrijzend
In chock loopt ze de straat op en wordt opgenomen in
een ketting van
beroemde filmcitaten. Vara presentatoren en
prominenten spelen daar-
in de protagonisten. Aan het einde van haar
avontuurlijke nacht keert de
vrouw zelfverzekerder en zelfbewuster terug in de
bakkerij voor de
afrekening. Ze wekt haar man's begeerte en verlangen,
met de
striptease uit Nine and a half weeks. Niet om hem terug te winnen,
zoals de bakker kwijlend hoopt en denkt, maar als
afscheidstatement.
Begeleidt op de tonen van het oude socialistische
strijdlied Op naar het
licht
verdwijnt ze aan de horizon op weg naar een nieuw leven.
In de periode
hierna tot nu, concentreert het werk van Rooyens zich op
producties voor
de ARD en Arte.
In
1998 wordt hij gevraagd iets origineels te bedenken ter gelegenheid
van
de 350jarige herdenking van de Vrede van Münster. Hij schrijft een
scenario,
vanuit de aanname, dat televisie in 1648 al
Het programma krijgt het karakter van een CNN Breaking News report.
Correspondenten
van de ARD worden ingezet om breaking news en
reportages
te verzorgen met historische feiten waarin
cultuur en tijdgeest zijn verwerkt.
De
Galilei
stad Münster
wordt op
notabelen
er zijn live schakelingen met de Friedenssaal, waar
de
voorbereidingen voor een groot banket, ter gelegenheid van
de
ondertekening in volle gang zijn. Onder in beeld loopt de beurs-
ticker mee met de laatste koersen, naast een ticker die jaartallen,
oorlogen
en aantallen slachtoffers meldt.
De
vorm blijkt een vehikel om op een aantrekkelijke, inzichtelijke
wijze,
geschiedenis voor een breed publiek interessant te maken.
Draaiboek
Programma
frames
Hij
maakt Kultursprung een
cultuurshow opgedeeld in de decennia na
de
2e wereldoorlog.
Met
de gebroeders Stockhausen,
het openair concert Musik Jubilee
ter
gelegenheid van het 2e lustrum van de Kölner Philharmonie.
De
muziek is gecomponeerd door de Stockhausen's, omvat jazz,
pop
en klassieke invloeden en kent een scala aan uitvoerenden.
Rooyens keert nog een aantal malen, op uitnodiging van de
Chinese
Televisie, terug naar China. Hij wordt, opnieuw gevraagd
als
jurylid, houdt lezingen en geeft masterclasses.
Met
choreograaf Jochen Ullrich,
schrijft hij het scenario voor
het
videoballet Get up Early,
waarover hij tevens de regie voert.
Bij
de uitreiking van de Gouden Beelden, eind 2004, wordt hij
door
zijn collega's onderscheiden met de Carriere Award.
Prijzen en onderscheidingen
- XXeme Semaine International des Organismes
Officiels de Tourisme – le Meilleur
Film
' Berlin – Berlin – Berlin
'
- Teenbeat Awards – Beste popshow
' Moef GaGa '
-
De Zilveren Nipkowschijf voor zijn oeuvre (1969).
-
Rose de la Presse – Festival de la Rose D ' or
-
Winnaar ' Hollywood Festival of World Television '
-
Kunstprijs van de stad Berlijn (1972).
-
Nominations Grimme Preis
-
TZ-Rose – Mediaprijs Duitsland
-
Premio Ondas
-
International Electronic Cinema Festival – Tokyo. Best Director
-
De Bronzen Roos op het tv-festival van Montreux voor
'Kinderen voor kinderen'.
-
De Coq d ' Honneur van het genootschap voor reclame
(1980).
-
De Gouden Antenne op het internationale tv-festival in
Belgrado (1988).
-
for best Direction, best Production, best Design. (Mia
Schlosser)
-
De Tros TV Ster voor "Beste regie Spelshows"
-
Zes eervolle vermeldingen Festival de la Rose D ' Or.
-
De Carriere Award 2004.